Θαυματουργό έτος 2017
Ζούμε σε μια εποχή, από κάθε άποψη παράλογη. Δεν είναι μόνο τα όσα γνωρίζαμε και είχαμε συνηθίσει να ζούμε με αυτά, που ανατράπηκαν. Είναι που έχει ανατραπεί κάθε είδους δικαίου και είναι που στεκόμαστε και παρατηρούμε σιωπηλά, να καταπατούνται με τη σειρά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ας μιλήσουμε, καταρχήν,για το προσφυγικό δράμα, που δημιουργείται στο ημίφως από τους λίγους, ρίχνοντας όλο το σκοτάδι στους πολλούς.Το δράμα του κάθε πολίτη, που νιώθει ανυπεράσπιστος.
επί παραδείγματι, την ιστορία του City Plaza της Αλίκης Παπαχελά, η οποία θα μπορούσε να ‘ναι μια διαφορετική ιστορία.
Τελικά, έχουμε από την μια πλευρά μια γυναίκα,η οποία κοντεύει να μείνει στον δρόμο, χωρίς να ευθύνεται γι’αυτό και από την άλλη πλευρά έναν αριθμό προσφύγων, ανθρώπων σε δραματική κατάσταση, που φιλοξενούνται,στο ξενοδοχείο της, υπό τη σκέπη κάποιας γερμανικής ΜΚΟ.
Ξεχωρίσαμε ένα σημείωμα της κ.Παπαχελά, σχετικά με αυτό που βιώνει εδώ και κάποιο καιρό.
Σας το παραθέτουμε:
«Πώς θα σου φαινόταν να ‘βλεπες κάποιον τελείως άγνωστο σε σένα άνθρωπο να κάθεται στην πολυθρόνα σου, αυτή που με πολύ κόπο κάποτε κατάφερες ν αγοράσεις και να διαβάζει το πολύτιμο χιλιοδιαβασμένο βιβλίο σου, με σημειώσεις και παραπομπές, μη δίνοντάς σου το δικαίωμα πρόσβασης σ αυτά;
Πώς θα σου φαινόταν να έχεις ετοιμάσει το φαγητό της ημέρας και κάποιος να μπαίνει να σου παίρνει την κατσαρόλα, ξέροντας ότι δεν έχεις δυνατότητα να φτιάξεις άλλο, με το πρόσχημα ότι στην πήρε για να ταίσει κάποιον πιο πεινασμένο από σένα;
Πώς θα σου φαινόταν να έχεις στρώσει καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι σου, που παιδεύτηκες να τα πλύνεις, να τα σιδερώσεις, να τα στρώσεις, και να ‘βλεπες κάποιον να κοιμάται γαλήνια σ αυτά, κι εσύ στο πάτωμα χωρίς ούτε σεντόνι;
Να κάθεσαι σε μια γωνιά και να βλέπεις να σου αφαιρούν τα αντικείμενα της ζωής σου και συ να μην κάνεις τίποτα γιατί σκέφτεσαι ότι ίσως κάποιοι τα χουν πιο πολύ ανάγκη, άλλωστε εσύ πάντα έχεις εσένα. Που σε έχεις κτίσει μισόν αιώνα με πολύ κόπο και με υλικά που νόμισες γερά.
Θεωρείς κι ότι εντελώς γυμνός στο πεζοδρόμιο, θα ζήσεις, γιατί πάντα έχεις εσένα και φτάνει. Και τους αφήνεις να σε γδύνουν χαμογελώντας.
Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν σε γδύνουν γιατί είναι πιό γυμνοί αλλά γιατί θέλουν τρία πανωφόρια να σκεπάσουν την γύμνια της ψυχής τους.
Και μένεις ενεός γιατί ποτέ δεν είχες σκεφτεί να γδύσεις άλλον για να ντυθείς εσύ. Εσύ ντύνεσαι εσένα. Ναι, αλήθεια, όσα όριζες, σκεφτόσουν, έπραττες, γκρεμίστηκαν μπροστά στην θέα ενός γέροντα να χορεύει, να τραγουδάει, να γελάει με ειρωνεία στην μούρη σου μέσα στο δικό σου σαλόνι, αυτό που έφτιαξες με πολύ κόπο για να μπορείς να κάθεσαι να ξαποσταίνεις απ την κούραση της προσπάθειας και της αγωνίας. Και ξαναλες, έχω εμένα. Γυμνή σ ένα κακοφτιαγμένο πεζοδρόμιο, νηστική και διψασμένη.
Και τότε θυμάσαι ότι τελικά δεν σε βοήθησες και τόσο. Αφησες τους άλλους να σε αλώσουν, προσπαθώντας ν’αποδείξουν την σημαντικότητά τους μέσα στ ασήμαντα.
Σε έχεις, αλλά μόνη, γυμνή, νηστική και διψασμένη κι όσο αντέξει το φθαρτό σου σώμα, που σε περικλείει.»
Αλίκη Παπαχελά
Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε πολιτικές αναλύσεις.
Διαλέξαμε την περίπτωση του City Plaza, μόνο και μόνο για να στιγματίσουμε ένα φαινόμενο:το θλιβερό φαινόμενο ενός ,κατά τα άλλα,πανέμορφου πλανήτη,που κατάντησε φυλακή και βασανιστήριο από το ανθρώπινο είδος, που, κατ’επιφαση, τον διαφεντεύει κι ενός κόσμου ικανού να μπορεί να εκβιάζει, να βιάζει και να ποδοπατεί κατά βούληση, δυστυχώς με τη συνενοχή μας.
APODYOPTES 