» Σε γενικές γραμμές,  ο άνθρωπος από νωρίς εκπαιδεύεται στο τι θέλει ο κόσμος από τον ίδιο να συμβεί για τον εαυτό του.» – από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Δεν είναι μυστικό πως από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας παραδίνεται μιαν υποχρέωση: να ζήσουμε.

Και δε φτάνει που δεν ερωτώμαστε γι’αυτό, αλλά η πρώτη και βασική εικόνα περί ζωής, η οποία μας αποτυπώνεται, είναι η ρετουσαρισμένη εικόνα που περιέφεραν οι γονείς μας.

Βέβαια, δε μπορεί κανείς να  κατηγορήσει τους γονείς μας για κάτι που ανθρώπινα είναι  εξαιρετικά δύσκολο: να απομονώσουν, δηλαδή, ως επί το πλείστον τον εαυτό τους, προκειμένου να αποτελέσουν όσο το δυνατόν ένα «ακίνδυνο» παράδειγμα για τα παιδιά τους.

Είναι κάτι παραπάνω από βασανιστικό να καταφέρει, ένας βασανισμένος ενήλικας νους  επιφορτισμένος με τις ευθύνες και την ταλαιπωρία της καθημερινότητας, να είναι σε θέση να φιλτράρει τη συμπεριφορά του, να ελέγχει τη στάση του, τη  νοοτροπία του και τα  «θέλω» του, ώστε να μην επιχειρήσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, να εντυπώσει καταρχήν και στη συνέχεια να γαλουχήσει το παιδί του με την αντανάκλασή του.

Και μη ξεχνάμε πως πρόκειται για μια δουλειά, είκοσι τεσσάρων ωρών το εικοσιτετράωρο και για επτά ημέρες την εβδομάδα.

Αντιλαμβανόμαστε φυσικά, πως η διαδικασία αυτή λαμβάνει χώρα κυρίως σε λανθάνοντα χρόνο, αφού το παιδί παρατηρεί σε ανύποπτο χρόνο, ρουφώντας στην κυριολεξία όλες τις λεπτομέρειες που συμβαίνουν και το αφορούν.

Και μετά τον κλειστό όρμο της οικογένειας έρχεται το σχολείο κι από κει το παραέξω.
Ο κόσμος.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεται με έναν ορισμένο τρόπο, πώς να ντύνεται με έναν ορισμένο τρόπο, ποιες ορισμένες επιδόσεις στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα είναι οι ιδανικές. Σε γενικές γραμμές,  ο άνθρωπος από νωρίς εκπαιδεύεται στο τι θέλει ο κόσμος από το ίδιο να συμβεί για τον εαυτό του.

Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Καθώς αυτή η δουλειά είναι κοπιαστική, εν πολλοίς ζημιογόνα και σε επίπεδα ανώφελη, το παιδί, που πλέον ενηλικιώθηκε βιολογικά, δε προλαβαίνει, δε δύναται να αλλάζει τόσο συχνά τις μάσκες, τις οποίες αναγκάστηκε να φορέσει από την πρώτη μέρα.

Η ανάγκη για αποδοχή από το περιβάλλον του, η ανάγκη για επιβεβαίωση και επιβίωση κυρίως, το εξαναγκάζει να υπακούει σε νόρμες που δεν έχει προλάβει ακόμα να επεξεργαστεί, να δοκιμάσει κι έτσι ο κόσμος του γίνεται μια αφόρητη εμμονή πρωταθλητισμού της αποδοχής.
Ένας ατέλειωτος αγώνας δρόμου με το μαστίγιο και καρότο σε πρώτη θέση στη μαρκίζα.

Θέλουμε δε θέλουμε, επομένως, προγραμματιζόμαστε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που επιλέχθηκε (με τον ίδιο τρόπο και για εκείνους) από τους γεννήτορες μας.
Είναι ή αυτό, ή το άγνωστο. Είτε ενσωματώνεσαι, είτε το σύστημα σε ξερνάει. Και από το σημείο που σε ξερνάει, σε περιμένει το περιθώριο: η κοινωνική αποτυχία.

Σκέφτεσαι πως, αν ενσωματωθείς, αν αποτελέσεις έναν από «αυτούς», θα είσαι τουλάχιστον ασφαλής. Κι έπειτα…χάνεσαι ανάμεσα στα δισεκατομμύρια ίδιων απαράλλαχτα, δυστυχισμένων ανθρώπων.

Βρίσκεσαι στη θέση, να κυνηγάς τις προσδοκίες που άλλοι φορμάρισαν για σένα, μην έχοντας καν τον χρόνο να κυνηγήσεις τον εαυτό σου. Και κάπως έτσι διάγεις τον βίο σου με πλαστό τρόπο, υποδυόμενος κάποιον άλλον, οποιονδήποτε άλλον,πέραν του εαυτού σου.

Όμως, ΌΧΙ.

Έχεις επιλογή. Ποτέ δεν είναι αργά, για να σταματήσεις να αναρωτηθείς. Μη σκεφτείς καθόλου πως θα χάσεις τον χρόνο σου στην περιπλάνηση.

Ρώτησε, αν θες, όλους τους φίλους, τους γείτονες, τους συνεργάτες, τους αγνώστους που συναντάς, αν όλος αυτός ο αγώνας δρόμου, τους έφερε εκεί που πραγματικά ποθεί η ψυχή τους : στη γαλήνη.
Αν κάποιοι γαλήνεψαν, θα δεις ότι ήταν εκείνοι που άκουγαν πιστά μόνο έναν σε όλη τη διάρκεια του  ταξιδιού τους : τον εαυτό τους.

Έχεις επιλογή. Μη ζήσεις τη ζωή των άλλων. Μη ζεις σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων από εσένα. Ελευθέρωσε τον εαυτό σου. Ζήσε σύμφωνα με τις δικές σου προσδοκίες,που όπως θα δεις, αυτές θα μεταβάλλονται συνεχώς γιατί η εξέλιξη είναι ένα ταξίδι χωρίς τελικό προορισμό. Όπως το σύμπαν.

Ελευθερώσου, φίλε. Ζήσε.