– γράφει ο Νίκος Σταϊκούλης
Συχνά για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα καταλήγουμε στην δημιουργία φαντασιώσεων. Στην καθημερινή μας ζωή, στη λογοτεχνία και τις τέχνες, ακόμη και στον έρωτα, δημιουργούμε κόσμους και χαρακτήρες στους οποίους προσδίδουμε ορισμένα φανταστικά χαρακτηριστικά. Από πού προκύπτει όμως αυτή η ανάγκη, να απορρίπτουμε προσωρινά την ίδια την πραγματικότητα που ζούμε και να καταφεύγουμε σε φαντασιώσεις;
Στην καθημερινότητά μας δεν μπορούμε να βιώσουμε και να ικανοποιήσουμε όλες τις επιθυμίες και τις ορμές μας, επειδή πολλές από αυτές είναι αντιφατικές ή ανέφικτες, και επειδή πολλές φορές ιεραρχούμε τις υπάρχουσες συνθήκες ψηλότερα, οπότε δεν είμαστε διατεθειμένοι να τις αλλάξουμε προκειμένου να δημιουργήσουμε άλλες. Έτσι πλάθουμε κόσμους ή δίνουμε χαρακτηριστικά σε πρόσωπα που κατά κάποιο τρόπο ικανοποιούν όλα αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε, πράγματα που λείπουν από τη ζωή μας.
Προκύπτει λοιπόν μια σύγκρουση στην οποία καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα συμβιβαστούμε ή αν θα επιδιώξουμε την εφαρμογή της φαντασίας μας. Η απόσταση όμως που υπάρχει ανάμεσα στο δημιούργημά μας και στην πραγματικότητα δημιουργεί μια πλάνη: πως η φαντασίωσή μας μπορεί όντως να εκπληρώσει όλες τις ορμές μας, να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία μας ακριβώς όπως την έχουμε φανταστεί.
Αν, ωστόσο, εκμηδενίσουμε την απόσταση και βιώσουμε αυτό που θέλουμε, θα καταλάβουμε πως πολλά από τα προβλήματα παραμένουν και πως οι επιθυμίες που ικανοποιούσαμε, τώρα απλώς αντικαταστάθηκαν από άλλες. Δεν είναι δυνατόν να μην απογοητευτούμε, να μην συμβιβαστούμε, να ικανοποιήσουμε κάθε ανάγκη μας, ακριβώς με τον τρόπο που θέλουμε, χωρίς μάλιστα να υποσκελίσουμε κάποια άλλη.
Η φαντασίωση προκύπτει λοιπόν από την επιθυμία μας να βιώσουμε όλες μας τις ορμές ταυτοχρόνως, χωρίς εκπτώσεις και παραλείψεις και, παρά την πλάνη που κρύβει, λειτουργεί ως ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να δούμε ποιες ανάγκες μας είμαστε τελικά πρόθυμοι να ικανοποιήσουμε.
APODYOPTES 