«O έρωτας, το βιολί, το Άουσβιτς, η ιερά εξέταση, περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, σαν σε ορχήστρα, με την μουσική κυρίαρχη και πανταχού παρούσα»
– από την Αρετή Καμπίτση

“Confiteor”

Λατινιστί:ομολογώ ,εξομολογούμαι, μετανοώ.

Όταν αποφάσισα να διαβάσω τούτο το βιβλίο δεν το έκανα για κανέναν άλλο λόγο, πέρα από την ανάγκη που είχα από μια μετάνοια, μια εξομολόγηση, μια ομολογία αλήθειας και πίστης. Από την πρώτη κι όλας σελίδα το Confiteor είναι αυτό που δηλώνει η λέξη: Ομολογία. Ένα βιολί, το Bιαλ, περιστρέφεται γύρω από τις ζωές των πολλών και πολύπλευρων χαρακτήρων που ο συγγραφέας έχει τοποθετήσει μέσα στο βιβλίο, ενώ ο Aντριά, ο κεντρικός ήρωας, πάλλεται μεταξύ του καλού και του κακού, του παρελθόντος και του παρόντος. O έρωτας, το βιολί, το Άουσβιτς, η ιερά εξέταση, περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, σαν σε ορχήστρα, με την μουσική κυρίαρχη και πανταχού παρούσα.
Ο Aντριά γράφει αυτές τις σελίδες και τις αφιερώνει στην πολυαγαπημένη του Σάρα. Την Σάρα που γι’ αυτόν υπήρξε ο μεγάλος του έρωτας, την Σάρα που την έχασε εξαιτίας της διαμάχης των γονιών τους, αλλά που την βρήκε έπειτα από πολλά χρόνια και που θα την ξαναχάσει εξαιτίας του βιολιού και του ένοχου παρελθόντος του.

Όλοι αλλάζουν μα το βιολί παραμένει ίδιο κι απαράλλακτο, με το υπέροχο χρώμα του, τα χαραγμένα γράμματα, τις αιματηρές γρατζουνιές του, το εξαιρετικής ποιότητας ξύλο. Μπαίνει από ζωή σε ζωή και την αναταράσσει, σαν να θέλει να προσδώσει στην καθεμιά λίγη από την ιστορία του. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάφερα να καταλάβω εάν ο ήρωας του βιβλίου είναι ο Αντριά ή το ίδιο το βιολί, όμως όπως και να ‘χει κατάφερα να συνειδητοποιήσω πως μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά που μάχεται την φωτεινή και είναι μάταιο να περιμένουμε να αναγνωρίσουμε τον νικητή.

Διαβάζοντας σελίδα σελίδα, καταλαβαίνεις πως το Confiteor δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα. Δεν είναι σίγουρα το βιβλίο που θα το ξεπετάξεις σε μια δυο μέρες, άντε τρεις το πολύ, και θα το αποθηκεύσεις στην βιβλιοθήκη σου σαν ένα ακόμα ανάγνωσμα.

Η εναλλαγή πρώτου και τρίτου προσώπου, μέσα στην ίδια πρόταση ακόμα, θα σε κάνει να ξεφυλλίσεις προς τα πίσω, να ξαναδιαβάσεις, να δεις τι σου διέφυγε. Ναι, το ομολογώ, δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα και εάν δεν έχεις την στοιχειώδη εμπειρία στην λογοτεχνική ανάγνωση, μην κάνεις τον κόπο να το ξεκινήσεις γιατί πολύ απλά δεν θα καταλάβεις και πολλά πράγματα. Παρόλα αυτά, εάν αποφασίσεις να αφιερώσεις μια εβδομάδα χωρίς διακοπή από την πολυσήμαντη ζωή σου σε αυτές εδώ τις 723 σελίδες, είμαι σίγουρη πως το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει.

Προσωπικά μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μια σκηνή του βιβλίου, εκείνη που ο Αντριά απαντά στην σκέψη της μητέρας του, στην μητρική απορία για το τι έπρεπε να κάνει μαζί του: “να με αγαπήσεις μητέρα, να με κοιτάξεις στα μάτια, να με ρωτήσεις τι θέλω”.
Έκλαψα, γέλασα, συγχώρεσα κι αν με ρωτήσεις αν με άλλαξε το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ξέρω να σου απαντήσω, όμως μπορώ να πω πως μετά από 723 σελίδες εσωτερικής πάλης δεν είσαι ο ίδιος με πριν.