Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1956, σε μια εποχή που οι μνήμες του πολέμου ήταν ιδιαίτερα νωπές και -κυρίως- τα πάθη από τον εμφύλιο ήταν ακόμα καυτά και πονούσαν.

Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα σε μια αυλή, στρωμένη με το μαγικό υλικό της μεταπολεμικής εποχής, το τσιμέντο, από όπου είχαν εξοβελιστεί το χώμα και τα φυτά. Μόνο κάποιες γλάστρες έδιναν χρώμα κάθε άνοιξη.

Μεγάλωσα στο Κερατσίνι, κοντά στις γραμμές του τράμ Πειραιάς – Πέραμα, κι έμαθα να αγαπώ τον θόρυβο που έκαναν οι σιδερένιες ρόδες του, καθώς περνούσαν μία – μία τις ενώσεις από ράγα σε ράγα, τακατάκ-τακατάκ-τακατάκ…

Μία από τις πρώτες μνήμες μου στις διάφορες βόλτες στον Άγιο Διονύσιο του Πειραιά, όταν ακόμα ήμουν κάτι λιγότερο από 2 χρονών, ήταν ο βαρύς ήχος και το έντονο αγκομαχητό της ατμομηχανής, καθώς περνούσε κάτω από τα πόδια μου, στην γέφυρα που ένωνε την πλευρά των Βούρλων με το λιμάνι. Και το τρομερό της σφύριγμα, που έκανε τα αυτιά μου να πονούν και τα μάτια μου να δακρύζουν.

Το καλοκαίρι, όταν ήμουν 3,5 χρονών, στον κεντρικό δρόμο του Κερατσινίου, τον γεμάτο, τότε, από ταβέρνες και σουβλατζίδικα με τζουκ μποξ -τώρα έχει μόνο βενζινάδικα, συνεργεία και σουπερμάρκετ-, ανάμεσα σε μένα και στον αγαπημένο μου θείο Κώστα, άρχισε ένας «πόλεμος», ποιός θα διαβάσει πιό γρήγορα τον αριθμό των διερχόμενων αυτοκινήτων (εξαψήφιοι τότε). Παραδόξως, πάντα κέρδιζα.

Την επόμενη χρονιά, καλοκαίρι πάλι, -4,5 χρονών- μου έκαναν δώρο την παιδική έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Ήλιος και, φυσικά, τόμους με παραμύθια, τα οποία τα διάβαζα φωναχτά στον αγαπημένο θείο και δάσκαλό μου, που με διόρθωνε ως προς το ύφος ανάγνωσης και με «τιμωρούσε» να ξαναδιαβάσω, με σωστό ύφος αφηγητή, την κακοδιαβασμένη παράγραφο. Τον θυμάμαι να λέει «Αν το διαβάζεις έτσι, κανείς δεν θα σε καταλαβαίνει. Πάμε πάλι, αλλά προσπάθησε να φανταστείς ότι, αυτό που λες, ήταν κάτι που το έπαθες στ’ αλήθεια». Πιστεύω ακράδαντα, ότι ο άνθρωπος αυτός αδικήθηκε από τον πόλεμο, όπως όλη εκείνη η γενιά. Ήταν απλά, ένας κουρέας, στο επάγγελμα.

Το Δημοτικό -δυό μήνες μετά την ηλικία των 5,5 χρονών- ήταν ένα πρώτο «βάπτισμα πυρός» σε μια κοινωνία σκληρή, όσο σκληρή είναι η κοινωνία των παιδιών, με καυγάδες, αλληλοξυλοδαρμούς, μαθήματα που απαιτούσαν διαρκή ενασχόληση, από το πρωΐ μέχρι αργά το βράδυ, και με την δασκάλα, κέρβερο και κριτή, να κραδαίνει τον χάρακα και να μοιράζει ξυλιές για κάθε «στραβή» που κάναμε. Άλλωστε, κάθε ορθογραφικό λάθος, κόστιζε δύο ξυλιές στις παλάμες, σε μια διαδικασία που ορίζονταν ως δημόσιος εξευτελισμός. Καθόλου παράξενο, που η δική μου γενιά, δεν είναι -σε μεγάλο ποσοστό- ανορθόγραφη. Το πρώτο που υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ήταν να μην βρεθώ ποτέ σε θέση δημόσιου εξευτελισμού και μόνο δυό φορές συνέβη, τις οποίες θυμάμαι εναργέστατα.

Τα καλοκαίρια περνούσαν ανέμελα, με βουτιές στα βαθιά και τρεχαλητό χορό πάνω στα παράκτια βράχια, του πατρογονικού χωριού κι εναλλάσσονταν με χειμώνες που μύριζαν καμένο κούτσουρο από ξυλόσομπες -που, αργότερα, αντικαταστάθηκαν από σόμπες πετρελαίου και, πολύ μετά, από δίκτυο καλοριφέρ-.

Μεγαλώνοντας, τελείωσα το -εξατάξιο, τότε- Γυμνάσιο της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής, το λεγόμενο και 1ο Γυμνάσιο Πειραιώς, και πήρα το απολυτήριό μου ακριβώς έναν μήνα πριν την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την πτώση της Χούντας του Ιωαννίδη.

Σπούδασα την Φυσική -τον μεγάλο μου έρωτα- στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και, μετά το πτυχίο, πήρα θέση Επιστημονικού Συνεργάτη στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου ευδοκίμως πλησιάζω στην λήξη αυτής της θητείας, ως Υπεύθυνος Υπολογιστικών Συστημάτων και Δικτύων.

Κάποιες φορές, ωθούμαι στο συμπέρασμα, πως ο,τι ξεχωρίζει έναν Πανεπιστημιακό Δάσκαλο από έναν Υπάλληλο Συνεργείου, θα μπορούσε να έχει καθοριστεί κι από έναν αγαπημένο συγγενή που, διάφορες αιτίες, του στέρησαν την δυνατότητα για μόρφωση και που, όμως, φρόντισε να σπείρει την δίψα για γνώση στους νεότερους.

Με το περιοδικό «Αποδυόπτες», ενεπλάκην επειδή είχα την εξαίρετη τύχη να γνωρίσω την Μαρία Λυδία Κυριακίδου, της οποίας το όνειρο για ένα συνεργατικό και βαθιά ανθρώπινο μέσο έκφρασης με κινητοποίησε κυριολεκτικά, ώστε να θελήσω να προσφέρω την βοήθειά μου στην υλοποίησή του.

---