– επιμέλεια, σύνθεση αφιερώματος Μαρία Λυδία Κυριακίδου
Synopsis
Ο τραγουδιστής, τραγουδοποιός και κιθαρίστας Lou Reed γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1942 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το 1965 ίδρυσε το Velvet Underground, ένα ροκ συγκρότημα που διαχειρίζεται ο Andy Warhol. Ο Reed πήγε σόλο στη δεκαετία του ’70, σημειώνοντας ένα χτύπημα με το τραγούδι «Walk on the Wild Side» και απελευθερώνοντας περισσότερα από 16 άλμπουμ, όπως το Coney Island Baby και το Βερολίνο.
Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2013, στην ηλικία των 71 ετών.
Η ζωή και το έργο του
Ο Lou Reed γεννήθηκε τον Lewis Allan Reed στο Beth El Hospital στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 2 Μαρτίου 1942. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής ηλικίας του στο Long Island, όπου μεγάλωσε σε μια εβραϊκή οικογένεια. Ο Reed είχε ένα πρώιμο ενδιαφέρον για τη μουσική και έπαιζε κιθάρα σε αρκετές μπάντες κατά τη διάρκεια των ετών του γυμνασίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υποβλήθηκε σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ με σκοπό να τον θεραπεύσει από την αμφιφυλοφιλία του.
Ο Reed αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, όπου σπούδασε γραφή και ταινία. Μετά το κολέγιο, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και άρχισε να γράφει τραγούδια για το Pickwick Records. Εκεί ο ποιητής και καθηγητής του Ντέλμορ Σβαρτς τον ενθάρρυνε στην πορεία του και τον βοήθησε όσον αφορά τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Αργότερα ο Ριντ απότισε φόρο τιμής σε αυτόν τον μέντορά του με το τραγούδι «My House», με αναφορές στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις. Εκεί, επίσης, αναπτύχθηκε το ενδιαφέρον του για την φρι τζαζ (free jazz) και την πειραματική μουσική (experimental). Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση της γενιάς μπιτ και για την πρόζα του Γουίλιαμ Μπάροουζ.
Όντας ακόμη νεαρός, έκανε πραγματικότητα το όνειρό του, μαθαίνοντας να παίζει κιθάρα, ενώ άρχισε να συμμετέχει σε σχολικές ροκ μπάντες. Σύντομα έκανε και την πρώτη του ηχογράφηση σε στιλ ριθμ εντ μπλουζ (Rythm and Blues) με το συγκρότημα The Shades.
Μετά την αποφοίτησή του το 1964, έπιασε δουλειά ως συνθέτης στη δισκογραφική εταιρία Pickwick Records. Την επόμενη χρονιά δημιούργησε μαζί με τον Ουαλό αβανγκάρντ βιολιστή συνάδελφό του, Τζον Κέιλ, το συγκρότημα The Primitives, το οποίο μετεξελίχθηκε τελικά στους The Velvet Underground. Ενώ η σύνθεση του συγκροτήματος δεν υπήρξε σταθερή (ο Κέιλ το εγκατέλειψε το 1968, ο Ριντ το 1970) και δεν ήταν εμπορικά βιώσιμο, αποτέλεσε ένα από τα underground συγκροτήματα με την μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της ροκ. Αποτελούνταν από τον Λου Ριντ, τον Τζον Κέιλ, τον Στέρλινγκ Μόρισον και την Μορίν Τάκερ. Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν τα τραγούδια «Heroin» και «I’m Waiting for my Man», τραγούδια που μοιάζουν να σκιαγραφούν τα έργα του Μπάροουζ.
The Velvet Underground
Οι Reed και Cale στρατολόγησαν τους φίλους από το κολλέγιο του Reed, τον κιθαρίστα Sterling Morrison και τον ντράμερ Maureen Tucker, για να συμμετάσχουν σε μια μπάντα που ονόμασαν το Velvet Underground.
Η ομάδα σύντομα προσέλκυσε την προσοχή του καλλιτέχνη Andy Warhol, ο οποίος τους ενσωμάτωσε στα πάρτυ και τους παρουσίασε στη σκηνή τέχνης της Νέας Υόρκης.
Η συνάντησή τους με τον Άντι Γουόρχολ ήταν καθοριστική καθώς απογείωσε τη φήμη τους.
Ο πατέρας της ποπ άρτ υπήρξε ο μάνατζέρ τους, ο οποίος διοργάνωσε τις περιοδείες του γκρουπ σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Ο Γουόρχολ επέμεινε στην προσθήκη ενός ακόμη μέλους, της Γερμανίδας πρώην μοντέλου Νίκο. Η αντίρρηση του Ριντ και των υπολοίπων καταγράφηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ τους «The Velvet Underground and Nico» το 1967. Αναφέρεται επίσης ότι συχνά στις συναυλίες ο Ριντ και ο Κέιλ έπαιζαν σκόπιμα πάνω από τη φωνή της Νίκο, ή χαμήλωναν την ένταση του καναλιού της την ώρα που τραγουδούσε.
Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, οι Velvet Underground κυκλοφόρησαν ισάριθμους δίσκους. Έως τότε, τα αγαπημένα θέματα του Ριντ ήταν η κακόφημη γειτονιά του, τα ναρκωτικά και ο θάνατος. Μέχρι την ηχογράφηση του δίσκου του White Light/White Heat, η Νίκο είχε απομακρυνθεί και ο Γουόρχολ είχε απολυθεί, ενώ στη θέση του μάνατζερ προσλήφθηκε ο Στιβ Σεσνίκ.
Το 1970 εμφανίστηκε το γνωστό τραγούδι «Sweet Jane» στο δίσκο Loaded των Velvet Underground, το οποίο γνώρισε διάφορες επανεκτελέσεις. Η εκτέλεσή του από τους Cowboy Junkies έγινε μέρος του σάουντρακ της ταινίας «Natural Born Killers» (Γεννημένοι Δολοφόνοι) του Όλιβερ Στόουν.
Σόλο Καριέρα
Το 1970 ο Ριντ αποχώρησε από το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα, ενώ ταυτόχρονα μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος μαζί με τον Μικ Ρόνσον ανέλαβε την παραγωγή στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο Transformer το 1972. Αυτός ο γκλαμ ροκ (glam rock) δίσκος περιλαμβάνει το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Ριντ, το «Walk on the Wild Side», το οποίο περιγράφει τους κοινωνικά απροσάρμοστους (misfits), τους εκπορνευόμενους άντρες (male hustlers) και τους τραβεστί στο Factory του Αντι Γιούρχολ. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης τα τραγούδια «Perfect Day», «Vicious» και «Satellite of Love».
Το τραγούδι «Perfect Day» εμφανίστηκε σε μια εκτέλεση με έγχορδα του Μικ Ρόνσον η οποία εγκωμιάστηκε από τον Ριντ στο επεισόδιο Transformer της σειράς του BBC «Classic Albums» (Κλασικά Άλμπουμ). Το τραγούδι αυτό περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας Trainspotting και ακούγεται στην σκηνή της ταινίας όπου ο πρωταγωνιστής Μαρκ Ρέντον έχει κάνει υπερβολική χρήση ηρωΐνης. Το τραγούδι αυτό έχει επίσης μεταγραφεί στα ελληνικά και έχει γίνει η μουσική του εκτέλεση από τον Διονύση Σαββόπουλο, στο δίσκο του Το Ξενοδοχείο το 1997
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Λου Ριντ διατήρησε το καταθλιπτικό στιλ του, γεγονός που απογοήτευσε μέρος του κοινού του. Το αποκορύφωμα τη αποτυχίας του θεωρείται το άλμπουμ Metal Machine Music. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποφάσισε να κάνει μία στροφή, αρχίζοντας να γράφει πιο ρυθμικά και αισιόδοξα τραγούδια.
Το άλμπουμ The Bells συγκρίθηκε από τους κριτικούς με τα κλασικά Astral Weeks του Βαν Μόρισον και Exile on Main Street των Rolling Stones, καθώς συνεργάστηκε σε αυτό και ο τζαζίστας Ντον Τσέρι. Το 1993 ξαναβρέθηκε για τελευταία φορά με τα υπόλοιπα μέλη των Velvet Underground για μία ευρωπαϊκή περιοδεία.
Το 1980 παντρεύτηκε τη Σίλβια Μοράλες με την οποία χώρισε μια δεκαετία αργότερα. Ο Ριντ έδειξε ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα το 1986 όταν συμμετείχε στην περιοδεία της Διεθνούς Αμνηστίας A Conspiracy of Hope Tour. Στο άλμπουμ του New York το 1989, αποδοκίμασε το έγκλημα, τα υψηλά ενοίκια, τον πολιτευόμενο ιεροκήρυκα Τζέσε Τζάκσον, τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Κουρτ Βάλντχαϊμ ακόμη και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’. Επίσης, συνδεόταν φιλικά με τον Τσέχο αντιφρονούντα συγγραφέα και πολιτικό Βάτσλαβ Χάβελ.
Τελευταία χρόνια – Θάνατος
Μετά το θάνατο του Γουόρχολ στη διάρκεια μιας εγχείρισης το 1987, ο Ριντ συνεργάστηκε με τον Τζον Κέιλ το 1990 στο μινιμαλιστικό άλμπουμ Songs for Drella (Τραγούδια για την Ντρέλα, «Drella» από τον συνδυασμό των λέξεων «Dracula» [Δράκουλας] και «Cinderella» [Σταχτοπούτα], ένα παρατσούκλι του Γουόρχολ).
Η δεκαετία του 1990 χαρακτηρίστηκε από τρία άλμπουμ —με θεωρoύμενο ως καλύτερο το Magic and Loss—, κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, την ερωτική του φιλία με την Λόρι Άντερσον, την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία και μια επίμονη μελέτη των έργων του Άλαν Πόε. Το 1996 το συγκρότημα Velvet Underground καταχωρήθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η δεκαετία του 2000 ξεκίνησε για τον Ριντ με το επιτυχημένο άλμπουμ Ecstasy και τρία χρόνια αργότερα επανήλθε στο προσκήνιο με το The Raven, στο οποίο συμμετείχαν θρύλοι όπως ο Ορνέτ Κόλμαν, οι Blind Boys of Alabama, οι ηθοποιοί Στιβ Μπουσέμι, Ντάνιελ Νταφόε, Λόρι Άντερσον και ο ταχύτατα ανερχόμενος Άντονι. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε μια ανθολογία από το σύνολο το έργου του με τον τίτλο Lou Reed: New York Man, ενώ το 2004 κυκλοφόρησε το διπλό live άλμπουμ με τίτλο Animal Serenade δίνοντας έτσι ένα ισχυρό «παρών!» στην ροκ εντ ρολ σκηνή.
Απεβίωσε στις 27 Οκτωβρίου 2013, από κίρρωση ήπατος όπως τελικά ανακοινώθηκε και για το λόγο αυτό ο Ριντ είχε υποστεί μεταμόσχευση ήπατος τον Μάιο του 2013.
#Apodyoptis_Special: #8 facts που δε γνώριζες για τον Lou Reed
1. Οι γονείς του προσπάθησαν να «θεραπεύσουν» τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις με θεραπεία ηλεκτροσόκ τρεις φορές την εβδομάδα. Αυτό είναι τεκμηριωμένο στο τραγούδι του «Kill Your Sons»
2. Αφού εγκατέλειψε τους Velvet Underground, εργάστηκε στην εταιρία φορολογικής λογιστικής του πατέρα του. Είχε κερδίσει $ 40 την εβδομάδα ως δακτυλογράφος για περίπου ένα χρόνο πριν υπογράψει με την RCA και κυκλοφορήσει το πρώτο solo άλμπουμ του.
3. Οι στίχοι «Αλλά δεν έχασε ποτέ το κεφάλι της / Ακόμα και όταν έδινε το κεφάλι» από το ‘Walk On The Wild Side’ του 1972 απαγορεύτηκαν από το BBC επειδή οι λογοκριτές δεν ήξεραν τι σήμαινε «το κεφάλι».
4. Αν δεν ήθελε να κάνει μια συνέντευξη, ήταν γνωστό ότι έστελνε έναν τεχνικό στη θέση του – πολλοί άνθρωποι δεν κατάλαβαν ποτέ τη διαφορά.
5. Μετά από κάποιες αντισημιτικές παρατηρήσεις, ο Reed ρωτήθηκε αν ήταν Εβραίος, στον οποίο απάντησε: «Φυσικά, δεν είναι όλοι οι καλύτεροι άνθρωποι;» Ωστόσο, όταν ρωτήθηκε από τον ροκ δημοσιογράφο Lester Bangs για το αν σχετίζονται τα τραγούδια με το ότι είναι Εβραίος, ο Ριντ απάντησε αντίθετα ότι δεν γνώριζε κανέναν εβραϊκό λαό.
6. Το 1979 ξέσπασε ένας καυγάς μεταξύ του Lou Reed και του David Bowie, κατά τη διάρκεια ενός δείπνου.Ο Bowie τον συμβούλεψε να διορθώσει τη συμπεριφορά του και τότε ήταν που ο Reed, έξαλλος, του φώναξε:«Μη μου το ξαναπείς ποτέ αυτό! Ποτέ!»
7. Ο Lou Reed είπε κάποτε ότι ο λόγος που φορούσε γυαλιά ηλίου στη σκηνή ήταν επειδή δεν μπορούσε να σταθεί στα μάτια του κοινού. Τα τελευταία χρόνια, είχε περάσει σε μια άλλη πρακτική επί του ζητήματος, προωθώντας μια σειρά από ιταλικά γυαλιά που ονομάζονται «Lou’s Views». Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, είναι «ειρωνικά και εκλεπτυσμένα» ακριβώς όπως ένα τραγούδι του Lou Reed».
8. Το 2001, πολλοί αμερικανικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ανέφεραν λανθασμένα τον θάνατο του Lou Reed μετά από ένα μήνυμα- φάρσα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από κάποιον που ισχυρίστηκε ότι είναι από το πρακτορείο τύπου Reuters. Η ανακοίνωση ισχυριζόταν ότι ο Reed βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του μετά από υπερβολική δόση στο παυσίπονο Demerol.
Το μήνυμα του Iggy Pop για τον θάνατο του Lou Reed
«»Αγάπησα τον Λου. Τον θαύμαζα τον Λου πάρα πολύ. Ήταν ένας πολύ αυθεντικός άνθρωπος. Το ταλέντο του ήταν τόσο θαυμάσιο για τη ζωή μου και μου χάρισε τεράστια ευχαρίστηση και καθοδήγηση. Είμαι σίγουρος ότι η ζωή του ήταν μια ζωή που άξιζε να ζήσει κανείς, την οποία και θα είχε απολαύσει και έπρεπε να συνεχιστεί περισσότερο. Αυτός και η σύζυγος του Λώρι, ήταν τόσο καλό ζευγάρι.»
Πηγές :
- Wikipedia
- Biography.com
APODYOPTES 