– από τον Σωτήρη Παπασκουλή
Κοίταζα καθημερινά την αρχική σελίδα του προφίλ μου στο φεισμπουκ. Είχαν σταματήσει οι κοινοποιήσεις για τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία.
Τον λέω εμφύλιο αν και δεν συμφωνώ με τον όρο. Δεν είναι πια εμφύλιος, αν ήταν και ποτέ. Έχει μεταλλαχθεί σε κάτι πολύ πιο μιαρό τα τελευταία χρόνια. Είχαν σταματήσει οι κοινοποιήσεις από όσους «συμπαραστέκονται» για πολλούς μήνες. Μέχρι που συνέβη το Αφρίν.
Έκτοτε έβλεπα καθημερινά «βομβαρδισμούς» από βομβαρδισμούς, νεκρούς καταστροφή, φρίκη. Και όχι μόνο στο φεισμπουκ. Στην τηλεόραση επίσης. Πρόβαλαν τον όνειδος και τον θάνατο για τηλεθέαση. Πόσο αρέσκεται το κοινό να συμπάσχει οπτικά με την μιζέρια των κατατρεγμένων. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όσοι μπορούν, το εκμεταλλεύονται.
Ο πόλεμος είναι γλυκός για όσους δεν τον έχουν βιώσει, είχε πει ένας σημαντικός άντρας. Επιτρέψτε μου να τον παραφράσω και να πω, ο πόλεμος είναι θελκτικός για όσους δεν τον καταλαβαίνουν. Και εκείνοι που ανέβαζαν, με καρδούλες ραγισμένες ως λεζάντα, τις φωτογραφίες εκείνων των παιδιών, με το τρυφερό τους δέρμα λιωμένο από τις χημικές ουσίες που χρησιμοποίησαν οι παρείσακτοι εισβολείς, δεν τον καταλαβαίνουν.
Οι εικόνες των θυμάτων σοκάρουν, και δικαίως. Για μια ακόμη φορά όμως, επιτρέψτε μου να πω το εξής: το πραγματικό σοκ δεν είναι αυτές οι εικόνες. Κάτι το πρωτοφανές συμβαίνει, σε αυτή τη σκοτεινή στιγμή της ιστορίας των ανθρώπων. Όλοι μας εκτιθέμεθα στη φρίκη με τρόπο, ανάλαφρο, αναίμακτο.
Μπορείς να δεις το βομβαρδισμένο σχολείο την ώρα που απολαμβάνεις τον πρωινό καφέ σου, ή το ακρωτηριασμένο μωρό την υπέροχη στιγμή που απολαμβάνεις το πρωινό σου χέσιμο. Ή ακόμη και αν δεν απολαμβάνεις τίποτα, και απλά γύρισες σπίτι από τη δουλειά, κουρασμένος στον καναπέ σου, μπορείς να δεις ανθρώπους να κλαίνε, να τρέχουν να σωθούν και σειρήνες να σκούζουν. Μπορείς να σκρολάρεις την φρίκη προς τα κάτω…
Περίπου είκοσι ημέρες από την εισβολή του Τουρκικού στρατού στο Αφρίν είχα συναντηθεί με μια ομάδα από κούρδους αγωνιστές, έπειτα από δική μου επιθυμία να παρευρεθώ σε μια συγκέντρωση τους στην Αθήνα. Βρίσκονταν στην Ελλάδα για τον μοναδικό λόγο που θα πρέπει να επικοινωνείται ο πόλεμος. Την αφύπνιση τη συνείδησης μας.
Έψαξα και βρήκα ανάμεσα τους, τους πιο φιλικούς και όσους εντέλει μπορούσαν να μιλήσουν σε σπαστά Αγγλικά. Ήταν παιδιά, παιδιά σε ρούχα μεγάλου άντρα, δεν ξεχώριζαν από μακριά. Αδύνατοι και με πέτρινα πρόσωπα. Σκληρά βλέμματα, καθαρά, αλλά σκληρά.
Μου εξήγησαν τι συνέβαινε στην περιοχή που μάχονταν. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν υπήρχε ελπίδα για ανθρωπιά εκεί κάτω. Μου είπαν επίσης και για μια σελίδα που διατηρούσαν στο φεισμπουκ. Δεν θα πω το όνομα της. Όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν σε ποια αναφέρομαι.
Σε εκείνη τη σελίδα ανέβαζαν τα νέα τους, τις νίκες, τις ήττες και τα θύματα τους. Εκ πρώτης σκέψης αυτό μοιάζει ευγενικό, υψηλό. Την γνώριζα την σελίδα τους, δεν συμφωνούσα με την ύπαρξη της. Λόγω της δυσκολίας της επικοινωνίας μας, δεν κατάφερα να εξηγήσω το λόγο που δεν συμφωνούσα. Έφυγα.
Ήταν παιδιά, δεν καταλάβαιναν. Ήταν στρατιώτες, εκτελούσαν εντολές. Δεν καταλάβαιναν ότι δεν μπορείς να προβάλεις τον πόλεμο με τέτοιο τρόπο. Έφεραν στα σπίτια μας τον αγώνα τους, και εμείς τους στηρίζαμε με κοινοποιήσεις και λαικς, όσο εκείνοι έχυναν το αίμα τους. Κανείς δεν θα έκανε κάτι περισσότερο από την νοητή διαδικτυακή συμπαράσταση. Τώρα, για αυτό που θα πω δεν είμαι σίγουρος. Δεν είμαι σίγουρος αν δεν το γνώριζαν αυτό εκ των προτέρων, αν σκοπίμως πράττουν κατά τέτοιο τρόπο. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση της συνεχούς παθητικής παρακολούθησης, συντελείται κάτι πραγματικά μαγικό. Η Δημόσια παραδοχή ενός εγκλήματος. Αυτή είναι η ύστατη στιγμή πριν από οτιδήποτε μεγάλο συμβεί μετά. Η απόλυτη, Δημόσια παραδοχή ενός γεγονότος που μέχρι προσφάτως αποτελούσε κοινό μυστικό, είναι το κομβικό σημείο.
Έπειτα υπάρχουν δύο τινά. Αντίδραση ή Αποδοχή. Δυστυχώς για τους περισσότερους είναι μονόδρομος. Αποδοχή. Αποδοχή της φρίκης μέχρι η φρίκη να γίνει συνήθεια, να χάσει την έννοιά της. Και είναι μονόδρομος διότι το άλλο ρεύμα έχει φραχτεί, πρόχειρα αν το κοιτάξει κανείς προσεκτικά, αλλά ο φράχτης πέτυχε το σκοπό του.
Βλέπουμε τις εικόνες παθητικά. Μένουμε άπραγοι στις οθόνες μας, και μοιραζόμαστε. Μοιραζόμαστε τα λάθος πράγματα.
Σπάστε τον φράχτη.
APODYOPTES 