– στην Μαρια Λυδία Κυριακίδου
• Ηθοποιός σημαίνει φως Τάσο; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει;
«Ηθοποιός σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο, κομμένα.
Ηθοποιός σημαίνει κάνω χίλιες δυο άλλες δουλειές για να επιβιώσω και παρεμπιπτόντως παίζω και στο θέατρο.
Ηθοποιός σημαίνει κάνω πρόβες απλήρωτες και ανασφάλιστες και παίζω στις παραστάσεις με ποσοστά.
Ηθοποιός σημαίνει πως αν θέλεις να ζήσεις απ’τη δουλειά σου, πρέπει να είσαι περισσότερο μάνατζερ και δημοσιοσχεσίτης, παρά ηθοποιός.
Αν δεν υπήρχε αυτή η βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνει ο ηθοποιός στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης, θα μπορούσα να απαντήσω ότι ηθοποιός θα έπρεπε να σημαίνει έναν άνθρωπο όπως όλοι οι άλλοι, ενεργό και ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, που με την τέχνη του παίρνει θέση στα κοινωνικά και ταξικά προβλήματα, παράγοντας έργο υψηλής καλλιτεχνικής και αισθητικής αξίας.»
• Τι σε έσπρωξε να ασχοληθείς με την υποκριτική; Θυμάσαι την πρώτη σου παράσταση; Σκέψεις και συναισθήματα;
«Το μεγάλο μου όνειρο ως παιδί (και παραμένει ακόμα) ήταν να γίνω τραγουδιστής. Τελικά ασχολήθηκα με την υποκριτική. Τυχαία, θα μπορούσα να πω, όσο τυχαία είναι αυτά βέβαια. Η πρώτη επαφή ήταν όταν ως μαθητής λυκείου πήρα μέρος στην παράσταση «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, με την ερασιτεχνική ομάδα του δήμου Αμαρουσίου. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι χαρά. Ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, γιατί σε όλη τη διάρκεια των προβών και των παραστάσεων περνούσα πολύ ωραία και ένοιωθα εξαιρετικά οικεία με αυτή τη διαδικασία και ας μην είχα ασχοληθεί προηγουμένως. Συνέχισα με τη συγκεκριμένη ομάδα και λίγο πριν τελειώσω το σχολείο, είχα πάρει την απόφαση ότι θα γίνω ηθοποιός.»
• Η μεγαλύτερή σου κατάκτηση σε σχέση με το επάγγελμα ως τώρα;
«Ότι έκανα τους λιγότερους δυνατούς συμβιβασμούς και ακολούθησα τη δική μου πορεία. Και είμαι σίγουρος ότι θα δικαιωθώ για αυτή την επιλογή.»
• Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να υποδυθείς, μια ατάκα που θα ήθελες οπωσδήποτε να πεις;
« Ετσι όπως το εννοείς και όπως συνηθίζεται να απαντιέται αυτή η ερώτηση, θα σου πω όχι. Υπάρχουν, όμως, δύο έργα με τα οποία ασχολούμαι εδώ και χρόνια σε επίπεδο προσωπικής μελέτης, με τα οποία νοιώθω πως κάποια στιγμή κάτι θα κάνω μ’αυτά. Αναφέρομαι στους δύο Οιδίποδες. Θεωρώ ότι είναι τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Με απασχολούν βαθιά, γιατί στη δική μου ανάγνωση ο Οιδίποδας είναι ο Ανθρωπος και μέσα απ’την ιστορία του Οιδίποδα βλέπουμε την ιστορία του Ανθρώπου. Βλέπουμε τη στιγμή που σηκώνεται όρθιος στα δύο του πόδια και αποκτά πλήρη συνείδηση της ύπαρξής του και των δεινών που αυτή συνεπάγεται.»
• Ηθοποιός ή σκηνοθέτης (σχολή) πρότυπο, για σένα;
«Θα έλεγα ότι είμαι εναντίον των προτύπων ή καλύτερα δε μ’αρέσει να έχω κάποιο πρότυπο να ακολουθώ και να κυνηγάω να το φτάσω. Τουλάχιστον όσον αφορά την υποκριτική.
Εχω, όμως, σαφές πρότυπο για το ήθος που πρέπει να φέρει ένας καλλιτέχνης. Και το πρότυπο αυτό είναι ο Ακης Δαβής. Δάσκαλός μου, φίλος μου, συνεργάτης και πάνω απ’όλα Ανθρωπος! Είχα τη χαρά να φοιτήσω στη σχολή του και νομίζω ότι η προσωπικότητά του, η ενέργεια που είχε, η ευγένεια και ο τρόπος που αγκάλιαζε τους μαθητές του, με διαμόρφωσαν ως προς τον τρόπο που συμπεριφέρομαι στο χώρο της δουλειάς. Κατά συνέπεια, πρότυπο σχολής ήταν η σχολή του Ακη, στο θέατρο Αλκμήνη, η οποία λειτούργησε από το 1995 έως και λίγο μετά απ’τον ξαφνικό θάνατό του το 2008.
Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο ο Ακης. Ισως θα πρέπει να μιλήσουμε ξεχωριστά γι’αυτόν σε μια άλλη συνέντευξη».
• Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο; Θα σε απολαύσουμε κάπου στο άμεσο μέλλον;
«Τα τελευταία οχτώ χρόνια συνεργάζομαι με την καλλιτεχνική κολλεκτίβα «ανοικείωση». Στις 12 Οκτωβρίου θα ανεβάσουμε την παράσταση «Σκάψε καλά γέρο τυφλοπόντικα». Η παράσταση αυτή είναι βασισμένη στο διήγημα του Ζοζέφ Αντράς «Ακόμα κι αν απομείνει μοναχά ένας σκύλος». Σε πρώτη φάση θα γίνουν έξι παραστάσεις, 12-13-14-19-20-21 Οκτωβρίου στο νεοκλασικό κτήριο της οδού Αγαθουπόλεως στο νούμερο 65 και στην πορεία θα προγραμματιστούν και άλλοι κύκλοι παραστάσεων. Αμέσως μετά θα λείψω για δέκα μέρες εκτός Ελλάδας για τα γυρίσμα της ταινίας «Common Birds». Πρόκειται για διασκευή ή αν θες για μια άλλη ματιά στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη και είναι γαλλική παραγωγή. Τα γυρίσματα θα γίνουν στο νησί La Gomera, στα Κανάρια νησιά, σε ένα εκπληκτικό και μαγικό δάσος ,ηλικίας 56.000.000 ετών!!
Τέλος, από 23 Ιανουαριού θα είμαι στο Στούντιο Μαυρομιχάλη στην παράσταση «Η άδεια παρένθεση» της Γεωργίας Δρακάκη».
• Πώς φαντάζεσαι την ζωή σου σε 10 χρόνια από τώρα; Ή να πω καλύτερα, «πώς την ονειρεύεσαι»;
«Τη φαντάζομαι μόνο με θέατρο και μένα σε ρόλους σκηνοθέτη και δάσκαλου. Είναι δύο πεδία που τα σκέφτομαι έντονα τα τελευταία χρόνια και νοιώθω την ανάγκη να δοκιμαστώ σ’αυτά».
• «I don’t want to survive. I want to live» Ατάκα από την κινηματογραφική ταινία «12 Years a Slave»( έτος παραγωγής 2013) . Το σχόλιο σου γι´αυτήν την πρόταση;
« Είναι αυτό για το οποίο παλεύουμε οι περισσότεροι. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Δεν ζούμε, προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Δουλεύουμε απ’το πρωί ως το βράδυ απλά και μόνο για να τα φέρουμε βόλτα και συνήθως ούτε αυτό δε γίνεται. Δυστυχώς στα πλαίσια αυτού του συστήματος είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει κανείς να ζήσει σαν άνθρωπος. Να απολαύσει τις χαρές της ζωής, απαλλαγμένος απ’το δολοφονικό άγχος της καθημερινότητας, γιατί το σύστημα αυτό είναι βαθιά αντιανθρώπινο και βάρβαρο. Ευτυχώς, όμως, οι επόμενες γενιές και δεν έχει σημασία ποιες και σε πόσα χρόνια, είναι σίγουρο ότι θα ζήσουν σε κοινωνίες δίκαιες, ανθρώπινες, ελεύθερες και απαλλαγμένες από κάθε μορφής καταπίεση και εκμετάλλευση. Γι’αυτό πρέπει να κοιτάμε μακροπρόθεσμα και να παλεύουμε συνεχώς γι’αυτόν τον στόχο».
• Πώς θα χαρακτήριζες την ελληνική θεατρική σκηνή στο σύνολό της;
«Θα είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω για το σύνολο της ελληνικής θεατρικής σκηνής κι αυτό γιατί δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Κατά συνέπεια είναι ελάχιστες οι φορές που κατορθώνω να παρακολουθήσω παραστάσεις».
APODYOPTES 