«Ο αμαρτωλός πρωταγωνιστής βρίσκεται μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα: να δικάσει ή να συγχωρέσει τον εαυτό του για τον πόνο που προκάλεσε στην ζωή του;…»-γράφει η Βαλεντίνα Κιαγιά

Η καινούργια ταινία του Μάρτιν Σκορσέσε, πήρε μαζί της κάτι απο το παρελθόν, για να βουτήξει τους θαυμαστές στην νοσταλγία και να τους θυμίσει αλλιώτικες εποχές της έβδομης τέχνης.

Το ασυναγώνιστο cast που στελεχώνει την ταινία ξέρει να εναρμονίζεται αβίαστα και γνωρίζει πολύ καλά τον ρόλο που οφείλει να ενσαρκώσει. Με την πρώτη ματιά φαίνεται να είναι μία ιστορία για την μαφία και τον αδίστακτο υπόκοσμο της, αλλά σε αυτήν την ιστορία κάτι έχει αλλάξει.

Εδώ, παρελαύνουν όλα τα μεγάλα ονόματα που κάποτε είχαν συμβάλλει στο να δημιουργηθούν ταινίες-σταθμοί, τόσο στην δική τους καριέρα, όσο και στην καριέρα του Μάρτιν Σκορσέσε.
Τώρα όμως, βρίσκονται στην μέση μίας διαφορετικής και ξένης για αυτούς εποχή.

Η ιστορία αυτή είναι μία παρακαταθήκη, ένας φόρος τιμής για το σινεμά που εκείνοι δημιούργησαν και λάτρεψαν και που χωρίς αυτό δεν θα ήταν αυτοί που είναι σήμερα.
Είναι μία εξομολόγηση για τον χρόνο που κυλάει και δεν εξαιρεί τίποτα και κανέναν και το παρελθόν που μοιάζει τόσο μακρινό και υπέρλαμπρο αλλά και συχνά διαστρεβλωμένο.
Ο αμαρτωλός πρωταγωνιστής βρίσκεται μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα: να δικάσει ή να συγχωρέσει τον εαυτό του για τον πόνο που προκάλεσε στην ζωή του;

Δε θα μπορούσε κανείς άλλος, να αποτυπώσει τόσο ποιητικά και με τέτοια ροή, μία γκανστερική ιστορία για θύτες και για θύματα, για την αδηφαγία όχι τόσο του χρήματος αλλά της επιβολής και του σεβασμού. Μία σπίθα απο το παρελθόν, που ξύπνησε στους θαυμαστές μνήμες και όμορφες στιγμές απο μαφιόζικες ιστορίες που τόσο αγαπήσαμε.

Ο Ιρλανδός είναι η απόδειξη πως ο χρόνος μπορεί να τρέχει με ιλλιγγώδεις ρυθμούς αλλά κάποια πράγματα στέκονται τόσο γερά στα πόδια τους που δεν μπορεί κανείς και τίποτα να τα ισοπεδώσει. Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας…