«Κάποτε η θάλασσα ερωτεύτηκε το φεγγάρι, ενώ θα ‘πρεπε να ερωτευτεί την ακτή. Μήνες ολόκληρους βασανιζόταν να μη παραδοθεί σε αυτόν τον έρωτα. Αρρώστησε βαρειά από τούτο τον μεγάλο της πόθο. Κανένα πλάσμα του βυθού δε μπορούσε να την παρηγορήσει, δε μπορούσε να την πείσει πως μακριά από το φεγγάρι θα ήταν καλά. Το φεγγάρι τη φώτιζε, κάθε βράδυ τη φώτιζε πλατειά και ασημένια.

Και μια νύχτα του παραδόθηκε.

Όλοι τούς συζητούσαν. Δεν είχαν κανένα κοινό, έτσι όπως το φεγγάρι άνηκε στον ουρανό και η θάλασσα στη γη. Μα η θάλασσα χαμογελούσε συνέχεια στο φεγγάρι και το φεγγάρι στη θάλασσα κι οι δυο τους θλίβονταν, όταν τους έκρυβαν τα σύννεφα.
Κι ακούραστα, αγαπιόντουσαν.

Περνούσαν μέρες χωρίς να ειδωθούν. Για το φεγγάρι τα προβλήματα άρχιζαν και τελείωναν στον ουράνιο θόλο, για τη θάλασσα στη γη. Κι από τον αταίριαστο αυτόν, δυνατό έρωτα, γέννησε τα χίλια και ένα κύματά της, τα χίλια και ένα βάθη της.

Πολλά πλάσματα της γης τής το υπενθύμισαν:«Κάποτε τα νερά σου ήταν ήρεμα και κανένα βάθος σου δε τρόμαζε. Τώρα;» Κι εκείνη δεν απαντούσε. Στωικά περίμενε πάντα, ως να καθαρίσει και πάλι ο ουρανός. Είχαν δίκιο οι φίλοι της που την συμπονούσαν.
Τι θα ‘ταν όμως η θάλασσα, αν δε καταστρεφόταν γλυκά από έναν τέτοιον έρωτα;

Δε θα ‘ταν θάλασσα.»