«Ο άνθρωπος απέκτησε την ελευθερία να μιλά για τα πάντα και τώρα φοβάται να μιλά για τα πάντα.»- Γράφει ο Νίκος Σταϊκούλης

 

Αν δεν ψάξεις για το πρόβλημα, πρόβλημα δεν υπάρχει.

Γύρω είναι όλα γεγονότα, αισθήματα, σκέψεις κι ιδέες κι όλα αυτά περνούν πρώτα από τα μάτια τα δικά σου. Κοιτάζεις και λες πως κάτι υπάρχει εδώ, κάτι που πρέπει να αλλάξει, επειδή δεν ταιριάζει, δεν συμμορφώνεται και προκαλεί μια ταραχή.

Ζούμε στην εποχή του προβλήματος. Το άλλο, το διαφορετικό, αυτό που δεν υπακούει στο φυσιολογικό το δικό του, ο άνθρωπος το λέει ακόμη προβληματικό.
Κάποτε αυτός που δεν πίστευε, που δεν υπάκουε στις επιταγές καταδικαζόταν, ακόμη τώρα ό,τι δεν υπακούει σε κάθε συλλογικό εγωισμό, σε κάθε συλλογικό φυσιολογικό πρέπει να ξαναγίνει «κανονικό».

Ο άνθρωπος απέκτησε την ελευθερία να μιλά για τα πάντα και τώρα φοβάται να μιλά για τα πάντα.
Όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι φυσικά.Η λογική, η τρέλα, η ποιότητα είναι κρίσεις.
Η έννοια της διαταραχής προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισορροπίας και η έννοια του προβλήματος την ύπαρξη ενός σωστού προτύπου.
Ένας ολόκληρος πολιτισμός έχει βασιστεί σε μια γνώση που ψάχνει το πρόβλημα, αυτό που δεν ταιριάζει με το πρότυπό της και τον τρόπο να το θεραπεύσει. Τόσο που κι ο ίδιος ο εαυτός ψάχνει γιατί είναι διαφορετικός από το πρότυπο και πώς τελικά θα βρει τη λύση να του μοιάσει.
Για αυτό και η θεραπεία που προσφέρει αυτή η γνώση δεν αποδέχεται το βασικό, τη διαφορετικότητα. Υπάρχει ένα είδωλο, με αυτό πρέπει οι άνθρωποι να υπάρχουν και να δρουν, και κάθε τους απόκλιση από αυτό καταδικάζεται.
Αν όμως όλα τα γρανάζια κυλούσαν προς την ίδια κατεύθυνση, μια μηχανή δεν θα λειτουργούσε ποτέ.
Έτσι, ας μην υπάρχει πλάνη, υπάρχουν τόσοι κόσμοι και είναι τόσο διαφορετικοί που τελικά το πρόβλημα δημιουργεί αυτός που επικρατεί κάθε φορά. Παλεύει να επιβληθεί και να επιβιώσει ώστε να μην υπάρχει άλλος κόσμος πέρα από αυτόν. Και τελικά αυτό που φαίνεται είναι πως κάθε πρότυπο γίνεται προβληματικό επειδή προσπαθεί να αναλάβει αυτόν ακριβώς τον ρόλο, του προτύπου.
Κοιτώντας όμως τον κόσμο ο άνθρωπος διαπιστώνει πάντα πως τίποτα, ούτε ένας κόκκος σκόνης δεν μοιάζει με τον άλλον. Τα πράγματα γύρω είναι διαφορετικά, ακόμη κι αν φτιάχτηκαν από την ίδια δράση, και το κάθε κομμάτι του κόσμου δεν είναι λιγότερο κομμάτι από το άλλο.
Πρόβλημα υπάρχει μονάχα όταν αναγνωρίσει ο άνθρωπος πως υπάρχει για τον εαυτό του και όταν θελήσει να το αλλάξει εκεί που αφορά τον εαυτό του. Τα διαφορετικά έχουν διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικές λύσεις.