[Synopsis]
Ο θρυλικός Μάρλον Μπράντο , γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1924 στην Όμαχα της Νεμπράσκα. Αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς του 20ου αιώνα.
Κατά τη δεκαετία του ’50, οπότε και συνεργάστηκε με τον Ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη Ελία Καζάν σε ταινίες θρύλους, οπως το «Λεωφορείο ο Πόθος» και το «Λιμάνι της αγωνίας», ο Μπράντο σύστησε το πρότυπο του γοητευτικού, ασυμβίβαστου, τυχοδιώκτη, αυτοκαταστροφικού νέου,ένα πρότυπο που θα επηρεάσει σημαντικά μεταγενέστερους του ηθοποιούς, όπως τον Τζέημς Ντιν, τον Πωλ Νιούμαν και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Η εκτίναξη της καριέρας του στα ύψη,ωστόσο, συνέβη με τον ρόλο του στην ταινία «O Noνός». Αργότερα, θα συμμετέχει σε όλο και μικρότερους ρόλους,με όλο και μεγαλύτερες χρηματικές απολαβές.
Στην πορεία των 50 ετών της καριέρας του, θα γίνει γνωστός για την αδυναμία του ,συχνά,να αυτο πειθαρχεί, ωστόσο θα κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό για την εξαιρετική του δουλειά.
Ο Μπράντο, θα καταταχθεί 4ος στη λίστα με τους 25 πιο σημαντικούς σταρ όλων των εποχών.
[Τα πρώτα χρόνια, οι σπουδές και το Μπρόντγουεη]
Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Σάντα Άννα, στην Καλιφόρνια. Δύο χρόνια μετά, οι γονείς του επανασυνδέθηκαν και εγκαταστάθηκαν τελικά, στο Λίμπερτυβιλ, κοντά στο Σικάγο.
Ως μαθητής ήταν αδάμαστος, όμως το πλούσιο υποκριτικό του ταλέντο φάνηκε από νωρίς. Αφότου αποβλήθηκε από την στρατιωτική ακαδημία, εργαζόταν σκάβοντας χαντάκια, καθώς αρνούνταν να εργαστεί οπουδήποτε αλλού, ώσπου να αναγκάσει τον πατέρα του να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του σε δραματική σχολή.
Και τα κατάφερε. Λιγο καιρό αργότερα, κατευθύνθηκε προς τη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και αμέσως μετά στο Actor’s Studio, του οποίου τη διεύθυνση είχε ο Λη Στρασμπεργκ και η Στέλλα Άντλερ, στην οποία και πιστώνεται η κύρια έμπνευση στην μετέπειτα καριέρα του Μπράντο, όπως και το άνοιγμα του ηθοποιού σε σπουδαίες δουλειές λογοτεχνίας, μουσικής και θεάτρου.
Ενώ σπουδάζει ακόμη στο Actors’ Studio, ο Μπράντο θα υιοθετήσει την «μέθοδο της προσέγγισης» , μία μέθοδο, η οποία δίνει έμφαση στα κίνητρα των χαρακτήρων για τις ενέργειες τους.
Στο Μπρόντγουεη , έκανε το ντεμπούτο του με το έργο «Θυμάμαι τη μαμά» (1944), ενώ οι κριτικοί θεάτρου της Νέας Υόρκης θα τον ψηφίσουν ως τον πιο ελπιδοφόρο ηθοποιό για την απόδοση του, στο έργο Truckline Cafe(1946).
[Το «κακό» παιδί του Χόλιγουντ]
Το 1950, το Χόλιγουντ του κλείνει το μάτι και έτσι, ο Μπράντο, θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία «The Men» (Το κορμί σου μου ανήκει), όπου θα ενσαρκώσει έναν παραπληγικό βετεράνο του Β’Παγκοσμίου Πολέμου. Παρόλο που δε συνεργάστηκε με τον μηχανισμό δημοσιότητας του Χόλιγουντ, θα παίξει το 1951 στην ταινία του Ελία Καζάν «Λεωφορείο ο Πόθος», μια ταινία από την οποία θα αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, και 4 ακαδημαϊκά βραβεία.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες, οι οποίες και δε ξεδίπλωσαν το υποκριτικό του ταλέντο. 
Η μεγάλη του επιστροφή του Μπράντο, σημειώθηκε το 1972 και με τον ρόλο του Βίτο Κορλεόνε στην ταινία «Ο Νονός» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ενώ ένας άλλος σημαντικός ρόλος του, ήταν στην ταινία «Αποκάλυψη,Τώρα», του (1979) τoυ ιδίου σκηνοθέτη.
Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον «Νονό», ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτόχθονων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, όμως, η καριέρα του είχε περισσότερη καθοδική πορεία από όσο ανοδική, ειδικά μετά το καταστροφικό remake της ταινίας » Η Ανταρσία στο Μπάουντι» ( 1962) του στούντιο MGM, η οποία και απέτυχε να ανακτήσει έστω και το μισό του τεράστιου προϋπολογισμού της.
Η υπερβολική μαλθακότητα του Μπράντο, λέγεται ότι είχε φτάσει στο αποκορύφωμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτής της ταινίας.
Είχε επικριθεί για τα ξεσπάσματα του και για την προσπάθεια να αλλάξει το σενάριο. Όταν τα γυρίσματα σταματούσαν,περνούσε τον χρόνο του με τις πολλές ερωτικές σχέσεις που διατηρούσε, έτρωγε πάρα πολύ, ενώ αποστασιοποιήθηκε από το υπόλοιπο cast και κινηματογραφικό συνεργείο.
Το συμβόλαιό του για τη δημιουργία της ταινίας προέβλεπε 5.000 δολάρια ημερησίως για κάθε μέρα, αν η ταινία πήγαινε πέρα από το αρχικό χρονοδιάγραμμα της. Τελικά, κέρδισε 1,25 εκατομμύρια δολάρια, όταν όλα τελείωσαν.
Μία άλλη ταινία, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο, και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της, ήταν το «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» (1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες «Μια σκληρή λευκή εποχή» (1989, υποψ. για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου), «Ο Αρχάριος» (1990) και «Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο» (1995).
[Προσωπική ζωή]
Δε θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε πως ο Μπράντο ήταν ο άνθρωπος που αγάπησε ακραία δύο πράγματα: το φαγητό και τις γυναίκες. Μάλιστα, οι καλύτεροι ρόλοι της ζωής του, ήταν εκείνοι που τον παρουσίαζαν οργισμένο ή βασανισμένο, πιθανότατα, γιατί αυτά τα συναισθήματα, του ήταν περισσότεροι οικεία, μιας που μεγάλωσε με αδιάφορους γονείς.
Το περιοδικό «Times» ανέφερε κάποτε, πως ο Μπράντο είχε έναν αυστηρό, ψυχρό πατέρα και μια ονειροπαρμένη μητέρα- στο μεταξύ και οι δυο αλκοολικοί και σεξουαλικά επιπόλαιοι.
Ο Μπράντο, αποτελούσε , τρόπο τινά, την συνύπαρξη της διττής αυτής,φύσης των γονιών του, χωρίς ποτέ να επιχειρήσει σοβαρά να την αποθεραπεύσει.
Ο ίδιος έγραψε στην αυτοβιογραφία του, σχετικά με τον πατέρα του:
«Αν ο πατέρας μου ηταν ζωντανός σήμερα, δε ξέρω τι θα έκανα. Αφότου πέθανε, δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα ‘Θεέ μου, ΄δωσε τον μου ζωντανό για οχτώ δευτερόλεπτα, γιατί θέλω να του σπάσω το σαγόνι’ «
Παρ’όλο που ο Μπράντο, απέφευγε να μιλάει με λεπτομέρειες για τους γάμους του, ακόμη και στην ίδια την αυτοβιογραφία του, είναι γνωστό πως έχει παντρευτεί τρεις φορές με τρεις πρώην ηθοποιούς κι ότι έχει, τουλάχιστον, 11 παιδιά. Πέντε από τα παιδιά του ζούσαν με τις τρεις πρώην συζύγους του, τρία ζούσαν με την οικονόμο του και τα υπόλοιπα τρία, αποτελούσαν καρπούς εξωσυζυγικών σχέσεων.
Ένας από τους γιους του Μπράντο, ο Κριστιάν, δήλωσε , χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «People» πως :«Η οικογένεια άλλαζε συνέχεια δομή. Καθόμουν στο τραπέζι να πάρω πρωινο και ρωτούσα ΄Εσύ ποιος/α είσαι;'»
[Ο φόνος του γαμπρού του από τον γιο και η αυτοκτονία της κόρης ]
Το 1991, ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη για τον φόνο εκ προμελέτης του αρραβωνιαστικού της αδερφής του, Νταγκ Ντρόλετ. Ισχυρίστηκε πως ο Ντρόλετ κακοποιούσε σωματικά την έγκυο αδερφή του.
Στην ομολογία του, δήλωσε πως, ενώ πάλευε με τον Ντρόλετ κρατώντας όπλο, εκείνο εκπυρσοκρότησε τυχαία στο πρόσωπό του. Ο Μπράντο, που βρισκόταν στο σπίτι εκείνη την ώρα, προσπάθησε να τον επαναφέρει με τεχνητές αναπνοές και αμέσως μετά, κάλεσε τις πρώτες βοήθειες. Στη δίκη του Κριστιάν, ο ίδιος δήλωσε:«Προσπάθησα να γίνω καλός πατέρας. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.»
Η κόρη του Μπράντο, Σεγιέν, ήταν μια προβληματική γυναίκα. Τον περισσότερο καιρό της ζωής της, μπαινόβγαινε συχνά σε κέντρα αποτοξίνωσης και ψυχιατρικές κλινικές.
Το 1991, δήλωσε στο περιοδικό «People» : «Έφτασα σε σημείο να αισθάνομαι απέχθεια για τον πατέρα μου, για τον τρόπο που με αγνοούσε, όσο ήμουν παιδί.»
[Θάνατος και Υστεροφημία]
Τα χρόνια της μαλθακότητας του είναι ορατά, καθώς ο ίδιος έφτασε να ζυγίζει πάνω από 300 κιλά, κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο δημοφιλής ηθοποιός πέθανε από πνευμονική ίνωση σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες, το 2004 στην ηλικία των 80.
Αλλά το να κρίνουμε τον Μπράντο από την εμφάνισή του ή απορρίπτωντας το έργο του, εξαιτίας κάποιων χαμηλής ποιότητας ρόλων, θα ήταν λάθος. Η απόδοσή του στο «Λεωφορείο ο Πόθος» , λύγισε το κοινό και ο ιδιος απέδειξε, μέσα από το εύρος των ρόλων που υποδύθηκε, πως διατηρούσε την ικανότητα να εξερευνήσει πολλές πτυχές την ανθρώπινης ψυχής.
Πηγή :
- Biography.com
[Δείτε τους 10 καλύτερους ρόλους της ζωής του]
APODYOPTES 