Άνοιξε αργά-αργά τα μάτια της. Είδε από πάνω της οθόνες και σωληνάκια συνδεδεμένα με το σώμα της… 

Το σώμα της; Δεν  το ένιωθε. Το υπέθετε.

Δεν είχε σώμα, μία εικόνα ιατρικού εργαστηρίου και σκέψεις, μόνο σκέψεις.

Τρόμαξε. Πάσχισε να καταλάβει πώς βρέθηκε εκεί. 

Το χαμογελαστό πρόσωπο ενός νεαρού με λευκή ρόμπα, έκανε την εμφάνισή του μπροστά στα μάτια της. 

-Καλώς ήλθατε και πάλι στον κόσμο των ανθρώπων. Είστε μια ακόμη αληθινή μετενσάρκωση στην ιστορία της ανθρωπότητας, με επιλογή σώματος. Κυρία Ζέττα, θα πρέπει να ομολογήσω ότι διαλέξατε ένα υπέροχο σώμα, της είπε κοκκινίζοντας ελαφρά.

Ζέττα; Ναι, Ζέττα! Και τότε, σάμπως αυτό να ήταν το κωδικό κλειδί, ένας χείμαρρος από μνήμες ήρθε στην επιφάνεια  του νού.

Ο γιος της;
Πανικοβλήθηκε.
Ο μονάκριβος γιος της είχε φύγει, πριν από 16 χρόνια, με κατεύθυνση την καινούργια αποικία στον Trappist-1e. Ούτε στο εν πέμπτο της διαδρομής δεν θα ήταν ακόμα. Δεν είχαν, κι ούτε θα ξαναείχαν νέα του. Ποτέ!

Της είχε πει ότι το ταξίδι του θα διαρκέσει 88 χρόνια για εκείνη, ενώ το διαστημόπλοιο θα ταξίδευε για δώδεκα δικά του χρόνια, μόνο. Ο ίδιος θα κοιμόταν σε όλη τη διαδρομή και όταν θα έφτανε εκεί, θα ήταν μόλις τρεις μήνες γηραιότερος.

Προσπάθησε να της δείξει τον υπολογισμό. Δεν πολυκαταλάβαινε αλλά τον πίστεψε. Και τον ρώτησε: 

– Όταν, παιδί μου, θα φτάσεις εκεί εγώ δεν θα ζω πια. Εσύ, όμως, πώς θα μάθεις τι έκανε η οικογένειά σου, όλα αυτά τα χρόνια; 

– Δεν θα μάθω ποτέ, της απάντησε. Αν -κατά την άφιξή μου- ρωτούσα την Γη για την οικογένειά μου, η ερώτηση θα έφτανε μετά από 39 χρόνια και η απάντηση από την πλευρά της Γης θα ήθελε άλλα τόσα. Όταν, λοιπόν, η απάντηση θα έφτανε σε μένα, εγώ δεν θα ήμουν εκεί για να μάθω. Θα ήμουν πια νεκρός. Αλλά, και για την οικογένειά μου, θα είχαν περάσει 166 χρόνια. Ούτε σκόνη δεν θα είμαστε πια, μανούλα, και η απάντηση θα μείνει στα αζήτητα.

– Δηλαδή, θα φύγεις και θα πρέπει να θεωρώ ότι δεν θα ξανακούσω για σένα, ούτε εσύ για εμάς;

– Ναι μητέρα, απάντησε.

Θυμήθηκε τον διάλογο. Θυμήθηκε ότι αγκαλιάστηκαν κι έκλαψαν, ό ένας στον ώμο του άλλου. Θυμήθηκε ότι -παρά τον πόνο- η απόφασή του ήταν αμετάκλητη.

Ύστερα, ήρθε στο νου της η νύφη της. Καλή κοπέλα και διάσημη βιολόγος. Θυμήθηκε ότι έκλαψαν αγκαλιά όταν τον ξεπροβόδισαν στον διάδρομο επιβίβασης. Πιασμένες χέρι-χέρι, τον είδαν να βαδίζει για το επιβατηγό διαστημικό λεωφορείο. 

Λίγο αργότερα παρακολουθούσαν το σκάφος να τροχιοδρομεί εκπέμποντας έναν εκτυφλωτικό γαλάζιο πίδακα φωτός από την ουρά του και να απογειώνεται με κατεύθυνση το μεταγωγικό με τους κοιτώνες, που βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από την Σελήνη.

Αποχώρησαν σκυφτές και συντετριμμένες.

Λίγες μέρες αργότερα, η νύφη της, κατά την διάρκεια της καθιερωμένης, πια, Κυριακάτικης συνάντησης για καφέ, της είπε ότι, πλέον, δεν στενοχωριέται. Και της εξήγησε τι είχε κάνει.

Την ημέρα που εκείνος είχε ανακοινώσει στην ίδια και στην κόρη του ότι θα έφευγε μετά από 6 μήνες, εκείνη, στο ερευνητικό εργαστήριο του εργοστασίου ανθρωπίνων ανταλλακτικών που δούλευε, κόντευε να ολοκληρώσει, πειραματικά, για πρώτη φορά, ένα πλήρες αντίγραφό της, σε βιολογική ηλικία 23 χρόνων, περίπου.

Τότε, λοιπόν, αποφάσισε να προσπαθήσει να περάσει σε αυτό όσες περισσότερες από τις σημαντικές αναμνήσεις και τις γνώσεις της προλάβαινε και να το στείλει στον Trappist-1. Για καλή της τύχη, σε λιγότερο από ένα μήνα, έφευγε αποστολή ενός πλήρους εργαστηρίου ανάπτυξης ανθρώπινων οργάνων, από το εργοστάσιο προς τον Trappist-1e, τον τέταρτο πλανήτη του συστήματος.

Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να στείλει στην νέα αποικία το αντίγραφό της ως ειδικευμένη επιστήμονα που θα αναλάμβανε υπηρεσία στο εργαστήριο, έχοντας περάσει στις μνήμες του ότι, ο αγαπημένος σύζυγός της, θα την ακολουθούσε πέντε μήνες μετά. 

Θα είχε όλο τον χρόνο να οργανώσει το νέο της σπίτι και να τον υποδεχθεί, ανυπόμονη και ερωτευμένη. 

Στην σκέψη αυτή, χαλάρωσε. Σπουδαία ιδέα. Δεν θα έμενε ο γιός της χωρίς φροντίδα και αγάπη. Μεγάλη καρδιά η νύφη της.

Με την άκρη του ματιού παρακολουθούσε τον νεαρό με την ρόμπα που συνέδεε καλώδια στο υποθετικό σώμα της και κάτι κοιτούσε στις οθόνες.

Παρά τον μηχανικό αναπνευστήρα, προσπάθησε να του μιλήσει. Μάταια, όμως. Δεν μπορούσε να αισθανθεί την μουδιασμένη γλώσσα της και της βγήκε ένας παράξενος ήχος. Αγχώθηκε. Έκανε να κουνηθεί. Δεν μπορούσε. Το σώμα δεν υπάκουε.

-Μην προσπαθείτε, της είπε το παλληκάρι καθώς είδε στην οθόνη μια καμπύλη να ανεβαίνει απότομα. Ο εγκέφαλός σας θα ανακτήσει σταδιακά τον έλεγχο του σώματος. Θα χρειαστούν ώρες γι αυτό.

Και τότε, θυμήθηκε ότι η νύφη της, της είχε κάνει ένα μοναδικό δώρο στα 90στά της γενέθλια. Ένα νέο σώμα, σφριγηλό και ακμαίο, της δικής της επιλογής. Ένα μεγάλο θαύμα της βιοτεχνολογίας. Και μπορούσε να διαλέξει η ίδια με τι θα μοιάζει, για τα επόμενα 80 χρόνια.

Α! Θα στείλει μήνυμα στον Trappist-1e, στον γιό της, μόλις σηκωθεί. Θα χαρεί πολύ να μάθει τα νέα της. Νέα; σε 60 χρόνια από τώρα; Νοερά, κάγχασε.

Το παλληκάρι έσκυψε και πάλι μπροστά της. Αίφνης, αισθάνθηκε γυμνή και ντράπηκε. Ένα μικρό πονάκι, δεξιά στο υπογάστριο, ήταν το πρώτο σινιάλο που ένιωσε και θυμήθηκε έκπληκτη, ότι κάτι τέτοιο ήταν προμήνυμα περιόδου. Περιόδου; Μα, πώς;

-Σε τρείς μερες θα σας έρθει περίοδος, είπε το παλληκάρι, σαν να μάντεψε την σκέψη της. Μην εκπλαγείτε. Το νέο σώμα σας είναι πλήρως λειτουργικό, άθικτο… και πανέμορφο, είπε με ένα σιγανό σφύριγμα θαυμασμού. Το φροντίζω προσωπικά, τόσους μήνες.

Αποσυνέδεσε μερικά σωληνάκια από διάφορα σημεία του σώματος και την σκέπασε, ως τους ώμους, με ένα σεντόνι.

-Θα έχετε επισκέπτες σε λίγη ώρα, της είπε. Δεν πρέπει να αισθάνεστε εκτεθειμένη. Της έκλεισε το μάτι.

Ένιωσε να κοκκινίζει, σαν κοριτσόπουλο που επιθυμεί αλλά ντρέπεται. Με κρυφή χαρά, αισθάνθηκε τις ρώγες της να σκληραίνουν. Κι αυτή ήταν η πρώτη “κίνηση”, με την οποία της αποκρίθηκε, το νέο της κορμί.

Προηγούμενο:
«Μια ευχή, για τώρα και για πάντα…»