[Synopsis]
Είναι διάσημος για τις δύο επικές όπερες του, όπως “Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ” αποτελούμενο από τέσσερα μέρη, 18 ωρών, καθώς και για τα αντισημιτικά γραπτά του, τα οποία, μετά τον θάνατό του, τον έκαναν αγαπημένο του Αδόλφου Χίτλερ. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η μουσική του Βάγκνερ, παίχθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου για να «επανεκπαιδεύσει» τους κρατούμενους. Ο Wagner είχε μια θυελλώδη ερωτική ζωή, η οποία περιλάμβανε πολλές σκανδαλώδεις υποθέσεις.
[Ζωή και Μουσική]
Ο Richard Wagner γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813 στην εβραϊκή συνοικία της Λειψίας.
Δεν είναι βέβαιο ποιοι ήταν οι γεννήτορες του Βάγκνερ: Είτε είναι ο γιος του αναλογιστή της αστυνομίας Friedrich Wagner, ο οποίος πέθανε λίγο μετά την γέννηση του μικρού Ριχάρδου, ή ο γιος του ανθρώπου που αποκαλούσε πατριό του, τον ζωγράφο, ηθοποιό και ποιητή Ludwig Geyer (τον οποίο η μητέρα του παντρεύτηκε τον Αύγουστο του 1814).
Ως αγόρι παρακολούθησε το σχολείο στην Δρέσδη και έδειξε λίγη ικανότητα για τη μουσική ώστε ήταν το μόνο παιδί στην οικογένειά του που δεν έλαβε μαθήματα πιάνου. Ο δάσκαλος του είπε ότι “βασανίζει το πιάνο με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο”. Αλλά δίδαξε ο ίδιος τον εαυτό πως να παίζει μέσω του Weber’s Der Freischutz.
Ήταν όμως αρκετά φιλόδοξος από πολύ μικρή ηλικία. Όταν ήταν 11 ετών, έγραψε το πρώτο του δράμα. Μέχρι την ηλικία των 16, είχε γράψει μουσικές συνθέσεις. Ο νεαρός Wagner ήταν τόσο σίγουρος ώστε για ορισμένους ανθρώπους θεωρούνταν ματαιόδοξος.
[Η καριέρα στην όπερα]
Στα 20 του χρόνια, ο Wagner πήρε μια χορωδιακή θέση στο Würzberg και συνέθεσε την πρώτη του όπερα Die Feen το 1833.
Η καριέρα του στον τομέα της όπερας είχε ταχεία εξέλιξη, ολοκλήρωσε τον Rienzi το 1840, το Flying Dutchman το 1843 και το Tannhauser το 1845.
[Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ]
Το πιο μεγάλης διάρκειας έργο του Wagner το Der Rin des Nibelungen Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ αποτελείται από τέσσερις ξεχωριστές όπερες και πήρε 26 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Τελικά ολοκληρώθηκε με την τελευταία κατά σειρά όπερα την, Götterdämmerung, “Το Λυκόφως των Θεών” το 1876. Το έργο βασίζεται στους αρχαίους μύθους και το Πάνθεον της Γερμανικής και Σκανδιναβικής παράδοσης. Κατά σειρά το έργο αποτελείται από τις όπερες Ο Χρυσός του Ρήνου, Βαλκυρία, Ζίγκφριντ, και Το Λυκόφως των Θεών. Η συνολική διάρκεια εκτέλεσης της τετραλογίας προσεγγίζει τις 18 ώρες.
[Άλλες σημαντικές όπερες]
Το 1859, γράφει την όπερα “Τριστάνος και Ιζόλδη” Tristan und Isolde, και είναι ένα ακόμα παράδειγμα του οπερατικού ιδεώδους του Wagner για αυτό που ονομάζεται Gesamtkunstwerk (Complete Art-Work).
Το Die Meistersinger von Nürnberg του 1868 μπορεί να μην προσεγγίζει σε διάρκεια Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ, αλλά είναι μια υπολογίσιμη τεσσερισήμισι ωρών σύνθεση.
«Πόσο παράλογοι είναι και πρέπει να μου φαίνονται αυτοί οι κριτικοί, οι οποίοι με τη σύγχρονη άγνοια τους έχουν γίνει τόσο έξυπνοι. Θέλουν να ερμηνεύσουν το Tannhauser ως συγκεκριμένα χριστιανικό και να του καταλογίσουν την τάση προς την ανυπόφορη δοξασία!» – Richard Wagner
Η τελευταία ολοκληρωμένη όπερα του Βάγκνερ είναι ο Parsifal του 1882, ένα τυπικό επικό έργο που μιλάει για την ιστορία του Αρθούριανού ιππότη στην αναζήτηση του Αγιού Δισκοπότηρου.
Ακόμα κι αν η μουσική του Βάγκνερ είναι αμφιλεγόμενη δεν είναι τόσο ακραία όσο οι αντισημιτικές δηλώσεις του, που βρέθηκαν στο περίφημο άρθρο του Das Judenthum in der Musik (Ιουδαϊσμός στη μουσική) που εμφανώς οδήγησε άμεσα στην παθιασμένη προσήλωση του Χίτλερ από τη μουσική του.
[Ο θάνατος του]
Ο Wagner πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου του 1883 μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη σε διακοπές στη Βενετία.
Οι New York Times θα έγραφαν αργότερα στη νεκρολογία του διάσημου συνθέτη, «Στην όψη των ταπεινώσεων των αποτυχιών και απογοητεύσεων, προφανώς ποτέ δεν έχασε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.»
Και ο συντάκτης επίσης του περιοδικού New York Times, Anthony Tommasini, έγραψε για τον Wagner το 2005: «Πώς τέτοιου είδους πανέμορφη μουσική προέρχεται από έναν τόσο στρεβλωμένο άνθρωπο; Ίσως η τέχνη πραγματικά έχει τη δύναμη να βγάζει έξω το καλύτερο από εμάς. »
Πηγές:
APODYOPTES 