“Από το ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο εκφωνούσε στίχους. Ιδανικός κι ανάξιος εραστής.” – από τη Ρένια Παπαματθαίου

Κάποιος μιλούσε τις προάλλες για του καιρού τα καμώματα,για καλοκαίρια που αντιστέκονται σε μπόρες φθινοπωρινές, για αέρες και αγριεμένες θάλασσες· περι ανέμων και υδάτων δηλαδή. Και κάπου εκεί ανάμεσα, ακούστηκε φευγάτο το όνομά σου. Πάνω σε μια απρόσεχτη στιγμή.Κάτι ψιθύρισε η βροχή, κάτι είπε ο Σεπτέμβρης και φάνηκε η μορφή σου σαν πίσω από θολό τζάμι, απαράλλαχτα απατηλή. Από το ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο εκφωνούσε στίχους. Ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Μια άσχετη εντελώς συζήτηση με γλίτωσε από το παρελθόν.Απογοητεύσου ήσυχα. Τόσες και τόσες λέξεις και πεπρωμένα που επινόησες, άγνωστο γιατί, δεν έπιασαν. Κανένας φόβος για επερχόμενη χειραψία. Κρύφτηκα πίσω από το άγγιγμα. Κι ο ήλιος μπορεί να μείνει πίσω από τα σύννεφα.