Εκτός από την πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Joan Lindsay,“To μυστικό του βράχου των Κρεμασμένων» του Peter Weir, που γυρίστηκε το 1975, αποτέλεσε με βεβαιότητα και το πρώτο σπουδαίο φιλμικό κατασκεύασμα που χάρισε η Αυστραλία στο σινεμά.
Η ταινία εξαιτίας της εκπληκτικής της κινηματογράφησης αλλά και του αφηγηματικού ρίσκου, που πήρε να μην εξηγήσει ποτέ τα μυστήρια που θέτει επί της οθόνης , αποτελεί μέχρι σήμερα ορόσημο τόσο για την τοπική όσο και για την παγκόσμια ιστορία κινηματογράφου και παραμένει ένα αληθινό διαμάντι υπαινικτικού τρόμου και αμφισημίας.
Τόσο το μυθιστόρημα, όσο και η ταινία, ακόμα και μετά το 18ο κεφάλαιο που εξέδωσε ως ξεχωριστό βιβλίο αργότερα η Lindsay προκειμένου να δώσει τέλος στο μυστήριο, παραμένουν ακόμα και σήμερα ένα δυσεπίλυτο παζλ για το κοινό και τους κριτικούς, που έχουν αποδώσει πολλαπλές αναγνώσεις στην ιστορία.
Τι κρύβεται άραγε πίσω από την παραβολή του «βράχου των κρεμασμένων» και των τριών μαθητριών ενός αυστηρού οικοτροφείου που χάθηκαν μαζί με τη δασκάλα τους κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής; Μια διακριτική διαμαρτυρία για την καταπίεση της γυναίκας στη Βικτωριανή εποχή; Μια συμβολική αναφορά στους τρόμους που προκαλεί το ξύπνημα της εφηβικής σεξουαλικότητας; Ή μήπως ένα δηκτικό σχόλιο πάνω στον αποικιοκρατικό πολιτισμό, που επιβλήθηκε σε τοπία ανέγγιχτα από την ιστορία, χωρίς να αναρωτηθεί ποτέ για τα μυστικά που κουβαλάνε;
Όπως και ‘να χει, απαιτεί περισσή γενναιότητα, ίσως και θράσος θα μπορούσε να πει κάνεις, για να αναμετρηθείς με ένα τέτοιο εμβληματικό πρωτογενές υλικό. Ευτυχώς οι ιθύνοντες που ανέλαβαν την τηλεοπτική διασκευή για λογαριασμό του Amazon αποδείχθηκαν «θρασύτατοι» , παραδίδοντας μια τολμηρή εκδοχή που στραγγίζει βίαια το μύθο, αναγκάζοντας του χυμούς του να βγουν στην επιφάνεια .
Εκεί που το πρωτότυπο μοιάζει να κοιτά παθητικά και με δέος, το ηφαίστειο του από κάτω κειμένου να σιγοβράζει, η τηλεοπτική μεταφορά επιμένει να προκαλεί εκρήξεις. Κι ακόμα κι αν αυτό γίνεται ξεκάθαρα για να επιβιώσει στο σημερινό τηλεοπτικό τοπίο, που φαίνεται να επικροτεί περισσότερο την έκθεση παρά τους υπαινιγμούς, το αποτέλεσμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Οι χαρακτήρες εδώ αποκτούν αδρά περιγράμματα, οι συγκρούσεις τους εντείνονται, τα θέματα υπογραμμίζονται και δίνονται εξηγήσεις για όλα, ή σχεδόν όλα. Η διακριτικότητα πάει περίπατο, ευτυχώς όμως ούτε η αισθητική εγκαταλείπει το πλοίο, ούτε το νοηματικό υπόβαθρο. Λείπουν κάπου βέβαια, οι λεπτές υπαρξιακές πινελιές που διαπότιζαν το φιλμ του Weir, αλλά δεν μπορούμε να τα ΄χουμε όλα.
Οι σειρές πλέον παλεύουν να ανακαλύψουν το brand τους και να υπηρετήσουν το είδος τους, οπότε το σημερινό «hanging rock» βάζει στόχο να γίνει το “Australian Horror Story”, φιλοδοξώντας να αποτελέσει μια πιο ραφιναρισμένη εκδοχή του εκτροχιασμένου πλέον αμερικάνικου. Κι αυτό το καταφέρνει απόλυτα. Αγκαλιάζει έτσι μια ευρύτερη μάζα κοινού χωρίς να προδίδει στ’ αλήθεια τις καταβολές του.
Η Natalie Dormer, η εκπληκτική Margery Tyrell του “Game of thrones”, ηγείται του καστ πλάθοντας ένα πολυδιάστατο κι άκρως δυναμικό γυναικείο ρόλο, στα πρότυπα της μητριαρχικής περσόνας, που έπλασε πρόσφατα η Jessica Lange στις πρώτες σεζόν του “American Horror Story”. Κι είναι άξια ιδιαίτερου επαίνου, γιατί αυτό το κατορθώνει στα 35 της, επιδεικνύοντας μια ερμηνευτική ωριμότητα πέραν της ηλικίας της. Και οι ακόμα νεότερες συμπρωταγωνίστριες της όμως, στέκονται επάξια δίπλα της, με τη Lilly Sullivan και την Samara Weaving να ξεχωρίζουν και να κλέβουν, ανά στιγμές, την παράσταση.
Με ατού του λοιπόν ένα θελκτικό γυναικείο επιτελείο ηθοποιών, μία ευφάνταστη και γαργαλιστική σεναριακή ανάπτυξη, και μια εφευρετική σκηνοθεσία που ξέρει να κρατάει ισορροπίες ανάμεσα στην ατμοσφαιρικότητα και στους γρήγορους ρυθμούς, το Amazon αναπροσάρμοσε το μυθιστόρημα της Lyndsey, σύμφωνα με τις επιταγές της τρέχουσας ποπ κουλτούρας σε μια τηλεοπτική μεταφορά που ενώ σέβεται τον εκλεπτυσμένο κινηματογραφικό της προκάτοχο, αποφεύγει να τον μιμηθεί, αιχμαλωτίζοντας έτσι και το μέσο θεατή, που έχει συνηθίσει σε μια πιο straight forward δραματουργία.
APODYOPTES 