– στη Μαρία Λυδία Κυριακίδου
• Τι σημαίνει για εσένα «λογοτεχνία»;
«Τη λογοτεχνία τη θεωρώ κομμάτι του εαυτού μου. Χωρίς αυτή η ζωή θα έμοιαζε τετραγωνισμένη και βουβή. Χωρίς αναπνοές, χωρίς αισθήσεις, χωρίς την αίσθηση της ελευθερίας. Νομίζω ότι θα ήμουνα ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος χωρίς ένα βιβλίο στο χέρι. Σου ανοίγει διεξόδους στο μυαλό, στη φαντασία, σε βοηθά να πληθύνεις τις επιλογές σου. Σε ταξιδεύει. Όσο διαβάζεις άλλωστε παραμένεις για πάντα ελεύθερος. Αλίμονο αν ζούσα χωρίς αυτή».
• Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να γράφει;
«Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από το Δημοτικό. Επηρεασμένη από τα βιβλία που διάβαζα, σιγά σιγά έπλαθα τις δικές μου ιστορίες. Όλα γραμμένα στο χέρι. Τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές σε κάθε σπίτι. Αργότερα, Γυμνάσιο, Λύκειο συνέχισα με ποιήματα. Όμως μεγαλώνοντας σταμάτησα. Ξανάρχισα μόλις γεννήθηκαν τα παιδιά μου».
• Ονόμασε τρία βιβλία που σε σημάδεψαν. Πες μας γιατί.
«Το πρώτο βιβλίο ήταν το «Ένα Παιδί Μετράει τα Άστρα». Μενέλαος Λουντέμης. Διαβάζοντας απόσπασμα στο ανθολόγιο των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού μου άρεσε τόσο πολύ που έγινε κάτι σαν στόχος για μένα να καταφέρω να το διαβάσω. Είχα ενθουσιαστεί και παρόλο που στο σπίτι είχαμε ένα κάρο βιβλία του Λουντέμη, αυτό δεν το είχαμε. Δεν έτυχε να το πιάσω στα χέρια μου παρά μόνο όταν τελικά έμεινα έγκυος στο πρώτο μου αγόρι. Μαγεύτηκα τόσο πολύ, ξανά, από τις λέξεις, από την ίδια την ιστορία σαν τότε. Όταν ήμουνα μικρό παιδί. Άλλωστε τι πιο μαγικό υπάρχει από τη σκέψη και μόνο. Ένα παιδί να μετράει τα άστρα.
Το δεύτερο ήτα«Ο Εέ από τα άστρα», του Μάνου Κοντολέων. Ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα μόνη μου και λάτρεψα. Ακόμα το έχω. Η αίσθηση να επιλέγεις το πρώτο σου βιβλίο νομίζω ότι σου μένει για πάντα. Τουλάχιστον εμένα μου έμεινε. Πόσο μάλλον όταν αυτό το βιβλίο καταφέρνει να σου δώσει το πιο σημαντικό μήνυμα. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τη διαίσθηση σου. Ποτέ δεν πέφτει έξω.
Το τρίτο βιβλίο είναι το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Lee Harper. Ο τρόπος που παρουσιάζει το ρατσισμό μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού είναι πραγματικά συγκλονιστικός. Σε αγγίζει από την πρώτη στιγμή και σε γεμίζει με μηνύματα ουσίας. Πως να μην σε σημαδέψει ένα τέτοιο βιβλίο».
• Ποια πράγματα μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για σένα;
«Τα πάντα. Οτιδήποτε κινείται και οτιδήποτε αναπνέει, εικόνες, σκέψεις και λόγια. Αυτά μου δίνουν το έναυσμα για να ενεργοποιηθεί η φαντασία μου. Και μετά όλα κυλάνε όπως πρέπει».
• Υπάρχει κάποιο αγαπημένο σου βιβλίο, το οποίο θεωρείς πως δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε;
«Κάποια βιβλία που δεν διαβάζονται από το ευρύ κοινό και πραγματικά το αξίζουν κατά προσωπική μου άποψη, ναι με στεναχωρεί αυτό. Υπάρχουν συγγραφείς με πολλά χρόνια στην πλάτη τους, με βραβεία, με αναγνωρίσεις, καλές κριτικές που όμως αν σου πω το όνομα τους, μπορεί και να μην τους γνωρίζεις. Ναι λοιπόν υπάρχουν αγαπημένα βιβλία που θεωρώ ότι τους αξίζουν πολλά. Η αναγνώριση όμως για τον καθένα προσωπικά είναι σχετική. Μπορεί ένα άνθρωπος να το διαβάσει και αυτό να αρκεί για τον δημιουργό. Μπορεί κάποιος να γράψει μια καλή κριτική και για τον δημιουργό αυτό είναι αναγνώριση. Πολλά μπορεί. Ο κάθε συγγραφέας, ποιητής, δημιουργός, είναι από μόνος του ένας ξεχωριστός άνθρωπος που αναζητάει διαφορετικά πράγματα δημιουργώντας. Ο καθένας από εμάς γνωρίζει».
• «Θαμμένες μνήμες» τιτλοφορείται το νέο σου βιβλίο. Θα ήθελες να μας μιλήσεις με δυο λόγια γι᾽αυτό;
«Το συγκεκριμένο βιβλίο το αγάπησα πριν ακόμα ξεκινήσω να το γράφω. Ο τίτλος μου ήρθε από την αρχή μαζί με μια εικόνα. Ξετυλίγοντας αυτά τα δύο, άρχισα να γράφω. Ο φόβος μου ήτανε να μην αποκαλύψω, να μην καταλάβει κανείς το τέλος. Ποιος, που και γιατί. Για αυτό δεν θα πω για την ιστορία. Θεωρώ όμως ότι είναι ένα μεταφυσικό βιβλίο τρόμου που παίζει εναλλάσσοντας την αφήγηση σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο, χωρίς για μένα περιττές περιγραφές παρά μόνο τα απαραίτητα. Ο στόχος μου ήταν εξαρχής από τη στιγμή που θα το ξεκινήσει κάποιος να μην θέλει να το αφήσει. Να έχει αγωνία, ένταση, ροή. Όσοι το διάβασαν ενθουσιάστηκαν. Ο στόχος μου είχε επιτευχθεί».
• Τι είναι η μνήμη; Ποιες μνήμες θεωρείς ότι «θάβονται» συνήθως;
«Κάθε στιγμή που ζούμε μετατρέπεται σε μνήμη. Πατώντας σε αυτές προχωράμε. Οι μνήμες είναι αυτές που μας μεταμορφώνουν σε αυτό που είμαστε σήμερα. Όλες μας οι επιλογές βασίζονται στις μνήμες που έχουμε και πολλές φορές αποφεύγουμε να κάνουμε έτσι τα ίδια λάθη. Ο καθένας βέβαια κάνει τις επιλογές του. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για όλους παρά μόνο για μένα. Για μένα θάβονται αυτές που πληγώνουν. Που στην ανάμνηση τους νιώθουμε ρίγος και για λίγο μοιάζει να θαβόμαστε και εμείς μαζί τους. Επιλέγουμε να τις κάνουμε στην άκρη για να προχωρήσουμε γνωρίζοντας ότι είναι εκεί και όποτε χρειαστεί μπορούμε να ανατρέξουμε. Υπάρχουν βέβαια και αυτές που άθελα μας, από κάποιο χτύπημα ή από κάποιο εξωτερικό παράγοντα μοιάζουν να χάνονται για πάντα. Χάνονται όμως; Δεν ξέρω. Δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Ίσως και αυτό να γίνεται συνειδητά. Σαν ασφάλεια. Σαν προστασία. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Έτσι πιστεύω».
• Αν ήταν χρώμα η αγάπη, ποιο χρώμα θα ήταν;
«Συνήθως λένε το κόκκινο. Εμένα πάλι μου αρέσει το μωβ. Μου φαίνεται πιο γαλήνιο, πιο αρμονικό. Χωρίς εντάσεις».
• Ο Έρνεστ Χέμινγουεη είπε: «Η πρόζα είναι αρχιτεκτονική κι όχι εσωτερική διακόσμηση». Ποιο είναι το σχόλιό σου;
«Νομίζω ότι και τα δύο μπορούν να συνδυαστούν και χρειάζονται. Με μέτρο και τις κατάλληλες λέξεις τα αποτέλεσμα θα είναι πραγματικά αξιόλογο».
APODYOPTES 
υπέροχη συνέντευξη!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Το πρώτο βιβλίο ήταν το «Ένα Παιδί Μετράει τα Άστρα». Μενέλαος Λουντέμης. Διαβάζοντας απόσπασμα στο ανθολόγιο των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού μου άρεσε τόσο πολύ που έγινε κάτι σαν στόχος για μένα να καταφέρω να το διαβάσω. Είχα ενθουσιαστεί και παρόλο που στο σπίτι είχαμε ένα κάρο βιβλία του Λουντέμη, αυτό δεν το είχαμε. Δεν έτυχε να το πιάσω στα χέρια μου παρά μόνο όταν τελικά έμεινα έγκυος στο πρώτο μου αγόρι. Μαγεύτηκα τόσο πολύ, ξανά, από τις λέξεις, από την ίδια την ιστορία σαν τότε. Όταν ήμουνα μικρό παιδί. Άλλωστε τι πιο μαγικό υπάρχει από τη σκέψη και μόνο. Ένα παιδί να μετράει τα άστρα.
Υπέροχοοο!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!