Είναι τόσα αυτά που φοβάμαι
και άλλα τόσα αυτά που αποφεύγω.
..- γράφει η Ελένη Μακρή

Φοβάμαι το μαύρο χρώμα της μέρας,
το κόκκινο της θάλασσας,
την βουβή παιδική χαρά,
τον εκκωφαντικό θόρυβο της σιωπής.

Είναι τόσα αυτά που φοβάμαι
και άλλα τόσα αυτά που αποφεύγω.

Εκείνα που  λατρεύω να νιώσω είναι ερημικά κλεισμένα
σε ένα ξεχασμένο μέρος του μυαλού μου και προσμένουν να ζήσουν,
η τρελή φαντασία μου έρχεται και φεύγει σαν τη δύση του ηλίου.

Την ανατολή την αποφεύγω, πάντα την απέφευγα…
μου θυμίζει τον δειλό εαυτό μου που νοσταλγεί, αναπολεί
σε μια αέναη προσπάθεια.

Αιχμάλωτος φυλακισμένος της λήθης.
Τρομάζω στην ευτυχισμένη εκδοχή του.
Τόσο παράλογη, μελαγχολική
με μια νότα νοσταλγίας μιας αβίωτης ευτυχίας.