ποιός αλήθεια μου το’ πε πως είμαι εγώ,
όλο αυτό που ενόμιζα προτού γεννηθώ;
-γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου

Εκειμέσα στ’ αντίθετα, που χαροπαλεύω,
και συνέχεια ψάχνω και κάτι γυρεύω,
ποιός αλήθεια μου το’ πε πως είμαι εγώ,
όλο αυτό που ενόμιζα προτού γεννηθώ;

Να ορίστε, δυό χέρια, δυό πόδια δυό μάτια,
και άλλα τόσα ωραία που βρήκα κομμάτια.
Δυστυχώς με βαρέθηκα κι ευθύς ξεπουλώ,
μετανάστης θα γίνω σ’έναν άλλο εαυτό.

Σου το λέω στ’ αλήθεια θα πνιγώ στο κρασί
να ξεχάσω πως είμαι μια εγώ, μια εσύ,
όμορφέ μου εαυτέ, πριν τη μέρα της Κρίσης,
που πια ναύλα δε θα ‘χεις, πίσω για να γυρίσεις