Πιστεύω στο «είναι» του ανθρώπου μονάχα όταν ξεμακραίνει από το φράγμα του χρόνου. Του χρόνου, του Μέγα ανύπαρκτου, του μεγάλου αγύρτη, εντυπωμένου, τυπωμένου με έντονη γραμματοσειρά στη συλλογική συνείδηση από την αυγή της ανθρωπότητας. Μόνο ο έρωτας μπορεί να σβήσει τον χρόνο, τις φαινομενικές ρυτίδες, τις ρυτίδες των φαινομένων. Δίνει στον άνθρωπο τη βέβαιη πίστη στην αιωνιότητα, στη στιγμή, στο τώρα, στο πάντα. Ο ερωτικός άνθρωπος, αυτός που γλιστράει από τα στενά όρια της ανάγκης και των φαινομένων και ανυψώνεται στη διάσταση του μη-χρόνου, της απόλυτης ύπαρξης. Δρασκελίζει άλλοτε με βήμα βέβαιο και άλλοτε με δειλό ( άλλωστε δεν έχει σημασία το πώς) τα όρια της ανάγκης και οδηγεί τον άνθρωπο ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκληρωμένη ύπαρξη, που αν μορφοποιούταν σε σχήμα, θα’ταν αυτό του κύκλου. Η σιωπή του και ο λόγος του, χρυσός. Και ο εαυτός του φίλος, συνοδοιπόρος. Μονόδρομος ο έρωτας. Ο ερωτευμένος με την ύπαρξη είναι μονίμως μεθυσμένος, νηφάλια εκστασιασμένος. Όχι από κρασί μήτε από φιλί.

Άχρονη αγαπημένη η ζωή κι εμείς δυνάμει εραστές της.