Synopsis
Εκεί, παιδάκι ακόμη, του δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσει τις μάχες μεταξύ παρτιζάνων και φασίστων κι αυτό του δημιούργησε μια πληθώρα συναισθημάτων, με κυρίαρχο αυτό της ευγνωμοσύνης του ότι δε χρειάστηκε δηλαδή, λόγω ηλικίας, να πάρει μέρος σε έναν τέτοιο πόλεμο.
Παιδικά χρόνια- Σπουδές
Μετά τον Πόλεμο, ο πατέρας του τον παρότρυνε να σπουδάσει Νομική, πράγμα που συνέβη μεν αλλά που λίγο καιρό μετά δε θα ίσχυε πια, αφού θα τον κερδίσει η αγάπη του στη Μεσαιωνική Φιλοσοφία και τη Λογοτεχνία μέχρι που το 1954 θα κατακτήσει τη θέση του Διδάκτορα, ολοκληρώνοντας την διατριβή του για τον Θωμά τον Ακινάτη, θέση που θα διατηρήσει ως και το 1964.
Εκείνη την ίδια εποχή, ο Eco θα αποστασιοποιηθεί από το δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ύστερα από μια κρίση πίστεως που θα περάσει.
Καριέρα
Μετά το πέρας των σπουδών του ξεκινά και η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία , ενώ ταυτόχρονα θα δεχθεί τη θέση του Διευθυντή Πολιτιστικού Προγράμματος στην Κρατική Ιταλική Τηλεόραση (RAI). Κι είναι αυτή η θέση που θα του εξασφαλίσει την ευκαιρία να μελετήσει καλύτερα την ιταλική κοινωνία μέσα από το πρίσμα των ΜΜΕ- για τα οποία εκείνη την περίοδο διατηρούσε το απόλυτο μονοπώλιο και έλεγχο, η ιταλική κυβέρνηση.
Μια ομάδα avant-garde καλλιτεχνών- ζωγράφων, μουσικών και συγγραφέων- με τους οποίους έγινε φίλος την εποχή που δούλευε στο RAI , θα αποτελέσει βασικό πυλώνα έμπνευσης για το μελλοντικό του γράψιμο κι αυτό καταδεικνύεται και από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου το #1956 με τίτλο «Il problema estetico in Tommaso d’ Aquino» (Το αισθητικό πρόβλημα στον Θωμά Ακινάτη) και που θα αποτελέσει, την ίδια στιγμή, την έναρξη της καριέρας του ως λέκτορα.
Το 1959 θα χάσει τη θέση του στην ιταλική τηλεόραση, γεγονός που δε θα τον απασχολήσει καθόλου , καθώς θα δράξει της ευκαιρίας να ασχοληθεί με το γράψιμο και τις διαλέξεις.
Τον ίδιο χρόνο(1959) έγινε γενικός επιμελητής του μη λογοτεχνικού τομέα του εκδοτικού οίκου Bompiani στο Μιλάνο και άρχισε να γράφει τη στήλη «Diario Minimo» (Ελάχιστο Ημερολόγιο) στην εφημερίδα «Il Verri».
Μέσα από τη στήλη αυτή κατάφερε να εισέλθει στο σπίτι του μέσου Ιταλού, σχολιάζοντας εύστοχα την κοινωνική πραγματικότητα που τους αφορούσε. Oι απόψεις του για τη γλωσσολογία και την κοινωνική πραγματικότητα μπήκαν στα σπίτια των Ιταλών. Από κει άρχισε να εμβαθύνει περισσότερο στις απόψεις του και στη σημειολογία.
Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες από τον Μεσαίωνα ως σήμερα και τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις γλώσσες, στα σύμβολα και στην κοινωνική ανάπτυξη. Θα γράψει δεκάδες δοκίμια, καθώς θα αναπτύσσει μια εντελώς δική του θεωρία γύρω από τη σημειολογία.
Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής της Σημειολογίας στο εκεί Πολυτεχνείο.
Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του Τακτικού Καθηγητή της Σημειολογίας.
Το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.
Βιβλιογραφικό έργο
Οι μεγάλες αλλαγές, που θα συντελεστούν στην Ιταλία, κατά τη δεκαετία του #1970, θα τον επηρεάσουν βαθειά και αυτό θα φανεί έντονα στο είδος της λογοτεχνικής συγγραφής , στο οποίο θα στραφεί. Άρχισε λοιπόν να γράφει μυθιστορήματα.
Βιβλία όπως, «Το όνομα του ρόδου»(1980), «Το εκκρεμές του Φουκώ» (1988) ,
«Το νησί της προηγούμενης μέρας» ( 1994), «Μπαουντολίνο» (2001), Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα – (2006), «Το κοιμητήριο της Πράγας» (2010), «Το φύλλο μηδέν» (2015), είναι αξιόλογα δείγματα της συγγραφικής του δεινότητας σε αυτή την κατεύθυνση.
Όταν, μάλιστα, έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου), οι εκδότες του υπολόγιζαν τις πωλήσεις γύρω στα 30.000 αντίτυπα. Δεν φαντάζονταν ποτέ τις πωλήσεις 9.000.000 αντιτύπων που σημείωσε τελικά το βιβλίο παγκοσμίως, κάνοντας τον συγγραφέα γνωστό στον εξωακαδημαϊκό κόσμο.
Ο Eco γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα αρχαία ελληνικά και τα ιταλικά.
Από την αρχή της καριέρας του έως τον θάνατό του κέρδισε πολλές τιμητικές διακρίσεις και είχε δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες.
Προσωπική Ζωή
Το Σεπτέμβρη του 1962 θα παντρευτεί τη Renate Ramge, μια γερμανίδα δασκάλα εικαστικών, με την οποία και θα αποκτήσει έναν γιο και μια κόρη . Θα ζήσουν σε ένα δαιδαλώδες διαμέρισμα στο Μιλάνο – το οποίο και θα φιλοξενεί 30.000 τίτλους βιβλίων στις βιβλιοθήκες του.
Άλλοτε, θα περνούν τον καιρό τους στο εξοχικό του στο Ρίμινι -ένα τεράστιο κτήμα του 17ου αιώνα, στο οποίο παλιά στεγαζόταν ένα σχολείο Ιησουιτών.
Θα πεθάνει από καρκίνο στις 19 Φλεβάρη του 2016, στο σπίτι του στο Μιλάνο, έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του.
“Τότε γιατί χρειάζεται να γνωρίζεις;
Επειδή η γνώση δε περιέχει μόνο το να γνωρίζουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε,αλλά επίσης το να γνωρίζουμε αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά δε θα ‘πρεπε να κάνουμε»
– Το Όνομα του Ρόδου
Πηγές :
APODYOPTES 