«Ακόμα γέρνουμε τη ράχη μας για την απόσβεση των νιάτων.»- από την Αργυρώ Τσαλούχου

Αδειάσανε τα πέλαγα και γεμίσανε τις στεριές με ψεύτικες προσμονές.

Έπειτα λίγη σιγή με λίγη αγάπη διαφεντεύει.
Κι ύστερα τρόμος
Όσο οι άνεμοι σκυλιάζουν μέσα μας αφορίζουν τους κληρικούς και κολάζουν τις ιερόδουλες με προσφορές τιμιότητας και οι καθαροί λερώνουν για να αγιάσουν
Πάλη, κάψιμο ηλιοφωτιάς στους ώμους μαζί με μια ατρόμητη καφέ ανταύγεια παλιών εραστών στο κορμί
Σύννεφα που έβαψαν τόσο μάτια κι εμείς ακόμη τυφλοί γυρνάμε.
Ακόμα γέρνουμε τη ράχη μας για την απόσβεση των νιάτων. Τραντάζεται ο τόπος από τα όνειρα που ξεψυχούν και θαρρώ πως κάθε φορά που μια πνοή τους θάβεται στη γη, φεύγει μια επίστρωση χαράς από τη θωριά μου.
Τόσο ανόητη, που πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να αγαπήσει.