“Καθ’ οδόν μου έστειλαν το πρόστιμο. Και εξακολουθώ να παραβιάζω τα σήματα.”- από τη Ρένια Παπαματθαίου

Η διεύθυνση που είχα ήταν ένας, σχεδόν, ανύπαρκτος δρόμος. Έρημος με αραιούς διαβάτες να τον διασχίζουν Κι εγώ τρέχω με το μοναδικό όχημα της φυγής παραβιάζοντας τα οδικά σήματα. Και τρέχω συνέχεια χωρίς να έχω συγκεκριμένο σκοπό. Με μόνες αποσκευές μερικά όνειρα και ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις.. Περνώ περιοχές άγνωστες . Οδηγώ παράνομα. Και πέφτω πάνω σε περίεργα γεγονότα. Καθ’ οδόν συνάντησα μια πινακίδα. Πλήρης υπαινιγμών. «Απαγορεύεται η απόδραση.» Την προσπέρασα. Παράβαση βαριά. Εγώ, με την πολυετή θητεία στην οδήγηση και πολλές ανεκπλήρωτες οικογενειακές υποχρεώσεις. 

Καθ’ οδόν μου έστειλαν το πρόστιμο. Και εξακολουθώ να παραβιάζω τα σήματα. Οι προβολείς μου στραβώνουν τις τύψεις που στέκονται μπροστά στο αυτοκίνητο προσπαθώντας να διασχίσουν τον δρόμο. Τ’ αντανακλαστικά μου άριστα. Καθ’οδόν συναντώ πολλά ατυχήματα και πολλά αδιέξοδα. Οδηγώ τη ζωή χωρίς δίπλωμα. Βαριά παρανομία. Πάλιωσε και το αμάξι. Τιμόνι είχε όμως από την αρχή. Και στο παρμπρίζ απλώνεται η αδράνεια. Τα αντανακλαστικά μου άριστα. Διαβάζω όλες τις πινακίδες. Δυσανάγνωστες και μη. Και από τους καθρέφτες του κοιτάζω τη διαδρομή πίσω μου, να χάνεται στη σκόνη, γεμάτη γεγονότα. Λερωμένη απο τα γκρίζα σύννεφα που κατεβαίνουν.

Κι ο κόσμος τρέχει. Να γλυτώσει από τη βροχή. Κι ανάμεσά τους δυο νέοι αγκαλιάζονται αδιαφορώντας για την ομίχλη που τους σκεπάζει.Μετά απο τέτοια γεγονότα, το γεγονός οτι είμαι ακόμη χωρίς δίπλωμα, παραλείπεται…