Οι γεροί έχουν δραπετεύσει, αλλά από όσο μάθαμε δε γλίτωσαν. 
Βρέθηκαν σε άλλες σπηλιές,παρακάτω.

Κανείς δε γλιτώνει από τις σπηλιές.

Και, να, εμείς εδώ. Στριμωχνόμαστε.

Οι μισοί κούτσαυλοι από μας ,σηκώνουν το δάχτυλο στους άλλους μισούς:
“ναι, είσαι – όχι, δεν είσαι”/
”φαίνεσαι- όχι, δε φαίνεσαι”/
”ποιος είμαι εγώ-δεν είμαι εκείνος- είμαι ο άλλος- εσύ ποιος είσαι ρε;- ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;”/
”τι μας λες; – αλλά, αυτό το πες;όχι, δε το ‘πες”/
”έκανες εκείνο, μα, όχι το άλλο,αλλά γιατί το έκανες; πώς το έκανες-ας μη το έκανες! καλύτερα να σε έλεγα τεμπέλη..τώρα θα πρέπει να σε βγάλω ανίκανο..”/
”εγώ δε κάνω, σχολιάζω, αλλά σχολιάζοντας κάνω, που σχολιάζω πως δε κάνω, αλλά ποιος είμαι εγώ.. έτσι κι αλλιώς.. δεν είμαι τίποτα.”/

Λιθοβολισμοί και χειροκροτήματα. Ανάκατα.

Στο τέλος, δεν ακούγεται τίποτα, παρά ένας θόρυβος, σαν αυτόν που κάνει η γη όταν σείεται-μόνο που εμείς καν δε κουνιόμαστε από τη θέση μας.
Θα ήταν λυτρωτικό, αλλά όχι. Πού, τέτοιο θαύμα.

Έπειτα,είναι που μας είπαν πως και τέλος δεν υπάρχει.

Και να ΄σου, κάπου εκεί, οι άλλοι, σα μια μουλωχτή συμμορία βακτηρίων εκεί στη γωνίτσα, πάνω στους σταλακτίτες. Προσποιείται ,κάπως σιωπηλά, πως όλα αυτά είναι βαρετά- για να μην παραδεχτεί πως στην ουσία βαριέται μονάχα ο βαρετός.

Κι η τρύπα στο νερό, που μαζεύεται, μεγαλώνει κι όλοι μαζί περιμένουμε.
‘Αγνωστο τι.

Κατά τα άλλα, όλα καλά.

Περνάμε καλά στη σπηλιά, αδέρφια;”