«Σε κάθε σπίτι γιορτή με τα παραθυρόφυλλα διάπλατα ανοιχτά σε άγνωστους δρόμους.»- από τη Ρένια Παπαματθαίου

Πάνω στο ποδήλατο με τις φτερωτές ακτίνες ταξιδεύουμε στα κύματα, γυρεύοντας το σημείο του απροσμέτρητου.
Τα βότσαλα βάφονται μώβ, στο χρώμα της κομμένης ανάσας, πάνω στον άσπρο θολό κυματισμό.
Οι μνήμες σε κόκκινες σκάλες ανυψωμένες αιωρούνται αναζητώντας τα κομμένα κομμάτια μας. Το χάος μετουσιώνεται σε καθρέφτη αντανακλώντας τις ζωές μας. Σε κάθε σπίτι γιορτή με τα παραθυρόφυλλα διάπλατα ανοιχτά σε άγνωστους δρόμους. Λησμονούσαμε αναπολώντας. Η λήθη μας χάιδευε τα μαλλιά.
Τα βλέμματα χωρίς ενοχές, χωρίς συμβιβασμούς, σχημάτιζαν τοπία γεμάτα εικόνες.
Ο ζεστός άνεμος μας ναρκώνει·ο ήλιος μας υπόσχεται… Ο κόσμος γίνεται λέξεις, και μεις στη μέση του άπειρου ψάχνουμε καλοκαιρινά κοχύλια.