«Ένα φεγγάρι είναι
Το ίδιο που κοίταζες
Μέσα σε μάτια αγαπημένα..» – από την Έλενα Γιασεμάκη

Αν ήταν ωδή στο σύννεφο
Έπρεπε να’ναι νύχτα Πανσελήνου
Να μαζεύεις στις τσέπες σου τα μακρινά ουρλιαχτά των λύκων
Να τα τυλίγεις με τις σελίδες από τα παλιά τεφτέρια σου
Να προσπαθείς να μαντέψεις τις λέξεις που σκίστηκαν
Δικές σου ήταν, δε θυμάσαι;
Γυρνάς την πλάτη στο φεγγάρι
Σε ξέρω σ’εχω ξαναδεί

Αντε να στοιχειώσεις τίποτα ερωτευμένους
Μπορεί να κάθονται αγκαλιά απόψε
Μπορεί και χώρια
Μπορεί να τους βρήκες τον ένα μέσα στον άλλο
Μπορεί να ξεριζώθηκαν
Να βυζαξαν τη λησμονιά
Ή να γιόρτασαν το ανέλπιστο
(αχ, ας γιόρτασαν το ανέλπιστο)…
Τους άλλους μην πειράξεις
Ένα φεγγάρι είναι
Το ίδιο που κοίταζες
Μέσα σε μάτια αγαπημένα
Πάνω από ώμους γερμενους
Μέσα σε μπράτσα σφιχτά
………….
Πού είναι τα σύννεφα
Να κάνουν τη δουλειά τους;