“Δε θέλω να φοβάσαι. Σου το έχω υποσχεθεί πως θα ‘μαστε μαζί για πάντα. Εγώ κι εσύ και κανένας ανάμεσα μας, πια.” – από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Ούτε αυτοί ,οι ξένοι, θα μείνουν.

Δε θέλω να φοβάσαι. Σου το έχω υποσχεθεί πως θα ‘μαστε μαζί για πάντα. Εγώ κι εσύ και κανένας ανάμεσα μας, πια.

Όταν ήσουν μικρή και άκουγες τις φωνές, μου έσφιγγες το χέρι και με ρώταγες :
” Δε σ’αγαπάει ο μπαμπάς, μανούλα;”. Σου ‘λεγα πως η αγάπη, καμιά φορά, θέλει να παίξει και ντύνεται με διάφορα ρούχα και πως ο μπαμπάς προτιμούσε να παίζει με τα τρομακτικά ρούχα. Με κοιτούσες,με εκείνα τα ορθάνοιχτα ελαφίσια μάτια σου, γεμάτα απορία, μα με εμπιστοσύνη.

Γι’αυτό, σου λέω. Μη φοβάσαι. Ούτε αυτοί, οι ξένοι, θα μείνουν.

Εδώ, θα είμαστε, εγώ κι εσύ. Μόνο. Οι δυο μας. Χωρίς τις φωνές. Χωρίς τα τρομακτικά ρούχα του μπαμπά.

Μόνες.
Στο σπίτι μας.