Η νύχτα θέλει έρωτα και βράδια αξημέρωτα λέει το άσμα κι εγώ περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.
Γιατί, τι είναι ο έρωτας άμα δεν υπάρχει ένας λύκος να τον κυνηγά, να τον δαγκώσει – λαβώσει;
Έρωτας είναι να σου δαγκώνει το κάτω χείλος τόσο, που να στάζει αίμα και την επομένη μέρα να αναρωτιέσαι τι κατά διάολο είχες στο νου όταν καθόσουν ατάραχη κάτω από έναν κάποιον και σε δάγκωνε. Κι αν υπήρχε η ευτυχία να ήταν κανένας δράκουλας, έτσι ώστε ο πόνος να μετουσιωνόταν στην αιώνια ύπαρξή σου, πάνω σε τούτη την άθλια ζωή, πάει στα κομμάτια. Μα χωρίς να θέλεις να αποδείξεις τίποτα, αυτό το πράγμα αγγίζει τα όρια του μαζοχισμού.
Το να περπατάς σε ένα δάσος, όπου δεν υπάρχει κίνδυνος να βρεθείς μούρη με μούρη με τον κακό λύκο, δεν έχει νόημα. Καμιά ουσία και κανένας σκοπός να το κάνεις. Η κοκκινοσκουφίτσα είναι η ηρωίδα του παραμυθιού ή ο λύκος ο ήρωας; και τι θα ήταν ο ένας χωρίς το άλλον; ένα τίποτα χωρίς προσωπικότητα, ένα τίποτα χωρίς λόγο ύπαρξης. Ο λύκος θα δώσει τον πόνο, η κοκκινοσκουφίτσα αν είναι έξυπνη θα τον γευτεί. Αν είναι…
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλα για τον πόνο γίνονται. Με πόνο γεννιόμαστε, με πόνο πεθαίνουμε. Θα ήταν άδικο κι αφύσικο να μην προσθέσουμε λίγο πόνο στον έρωτα. Δεν αρκεί ο ψυχικός, αυτός σε σκοτώνει και σε ανασταίνει. Ο πόνος της καρδιάς είναι κόλαση και παράδεισος, μα εκείνος, ο άλλος, ο σωματικός, σε τελειώνει μια κι έξω.
Εκείνος είναι δίκαιος, ανθρώπινος και αποδεκτός, ικανός να σέρνεται στα σκοτάδια της νύχτας, κάτω από το ημίφως της μισοτελειωμένης λάμπας που κρέμεται από το ταβάνι ή πλάι, στου χαμηλής έντασης ρυθμισμένου πορτατίφ, που στέκει καμαρωτό πάνω στην τραπεζαρία, δίπλα στην ξυλόσομπα, ένα μέτρο μακριά από το σημείο της υπέροχης επίπονης πράξης. Τόση απόσταση, όση αρκεί να συρθείς στις μύχιες επιθυμίες του βασανιστή – αγαπημένου έρωτα.
Ο πόνος γεννά τον έρωτα κι αυτό θα παραμείνει το αιώνια κρυφό μυστικό, σφραγισμένο πίσω από τα χείλη των ώριμων κοριτσιών.
Σσσσ….λίγοι το ξέρουν…
APODYOPTES 