Νέα Ορλεάνη, πριν, κατά και μετά τον τυφώνα. Τους τυφώνες μάλλον. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί αλλά βασικά δεν θέλει να αλλάξει. Όπως και οι υπόλοιποι γύρω του, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, οικονομικής κατάστασης, ποινικού μητρώου.

Για τον ντετέκτιβ Robiceaux, πρώην αλκοολικό που δεν μπορεί να βγάλει το αλκοόλ από το μυαλό του, κάτοικο του βάλτου, η αλλαγή σημαίνει μόνο χειροτέρευση μιας ήδη άσχημης κατάστασης.

Πολιτικοί, μαφιόζοι, επιχειρηματίες, δικηγόροι, άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών, μισθοφόροι, πολλές φορές στο ίδιο πρόσωπο συνυπάρχουν τουλάχιστον δυο από τις προαναφερόμενες ιδιότητες εισβάλλουν στον κόσμο του και τον καταστρέφουν, βασιζόμενοι στην άγνοια και στην απόλυτη ένδεια των κατοίκων του.

Ο ρυθμός του, η ανάσα του βιβλίου δεν είναι ο χαλαρός ρυθμός της επαρχίας, όπου συχνά παρεμβάλλονται οι λεπτομερέστατες περιγραφές της φύσης, κάτι που ο συγγραφέας παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι οφείλει στον Χέμινγουαίη, όπως αποδίδει φόρος τιμές στις άλλες του μεγάλες επιρροές, τον Κρέηβεν και τον Όργουελ.

Ο Burke ανήκει στην σχολή εκείνων των συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων που χρησιμοποιούν την ιστορία ως δικαιολογία για να περιγράψουν μια κοινωνική κατάσταση, όπως ο Ιζζό ή ο ΜcCormick. Και δεν είναι μια κατάσταση που μας είναι άγνωστη. Το αντίθετο θα έλεγα.

Χρησιμοποιεί την ιστορία της πατρίδας του, κυρίως τα σκοτεινά της μυστικά, για να δείξει την συνέχεια τους στο σήμερα, μιας συνέχειας για την οποία δεν κρύβει την αηδία του αλλά πάντα αφήνει μια ακτίνα αισιοδοξίας να φωτίσει λίγο, πολύ λίγο, το ζοφερό τοπίο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, πέρα από την ιστορία, μια συνοπτική ιστορία της καταστροφής της, είναι και ένας ύμνος στην Νέα Ορλεάνη, με την οποία είναι ερωτευμένος όπως θα ήταν με την γυναίκα των ονείρων του.

Υπάρχει περίπτωση να πέσετε πάνω σε κάποιο από τα δυο- τρία βιβλία του που έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Τζιζ, καίει, φτου κακά. Κάντε πως δεν τα είδατε. Δεν θα διαβάσετε James Lee Burke αλλά κάτι που του μοιάζει, ελαφρώς όμως.