«Ξέρεις πως κοιτάζω τον ουρανό κάποιες στιγμές, σηκώνοντας το ανάστημα σχεδόν ενοχικά απ’το μαγγανοπήγαδο..»
– από την Έλενα Γιασεμάκη

Αφού ξέρεις…

Τις μέρες που ξυπνώ με τρόμο τις ξέρεις… Ξέρεις το άγχος, την αγωνία, τ’αδιέξοδα…
Ξέρεις για το χρόνο που δε φτάνει, για το αυτοκίνητο που χάλασε, για το φίλο που τα βγάζει δύσκολα πέρα, για το παιδί που κάνει «κακές παρέες»…
Ξέρεις και για μένα…
Πως έχω τα μάτια και την ψυχή ανοιχτά στο αδηφάγο άδικο, στη λύσσα για ζωη, στην πίκρα των άλλων…
Ξέρεις πως κοιτάζω τον ουρανό κάποιες στιγμές, σηκώνοντας το ανάστημα σχεδόν ενοχικά απ’το μαγγανοπήγαδο…
Ξέρεις πως αφουγκράζομαι, πως νιώθω, πως αγαπώ ακόμα…
Γι’αυτό σου λέω, ποτέ δε θα απολογηθω που σταματώ να μυρίσω ένα λουλούδι, που χάνομαι σ’ενα τραγούδι, που ο καφές με κουλουράκια έχει ακόμα ωραία γεύση, που το φιλί στο στόμα είναι γλυκό…
Δε θα ζητήσω συγνώμη που γεύομαι ακόμα, που οσφραίνομαι, που βλέπω…
Δε φταιω εγω που τα ηλιοβασιλέματα μοιάζουν ακόμα με φωτιές που πυρπολούν τον ορίζοντα, ούτε που η ανατολή μυρίζει έρωτα κι ελπίδα….
Φταίω μονάχα που τις νύχτες λυγίζω από ντροπή…. Και λαχτάρα….