«Απορούμε που έγινε το θύμα, θύτης.
Που ᾽γινε ο θύτης,  θύμα…»
– από την Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Απορούμε με την νομιμοποίηση της βίας. Απορούμε, την στιγμή που αυτή έχει βαπτιστεί το νούμερο ένα εργαλείο διαμόρφωσης των κοινωνιών, αιώνες τώρα.

Βία. Βία στην βία. Βία στην βία της βίας.

Απορούμε με την αγιοποίηση μιας παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Απορούμε, την στιγμή που είναι μια μόνιμη παρεκκλίνουσα συμπεριφορά αυτή που βασικά ορίζει, προσδιορίζει, κατευθύνει κι ανακατευθύνει την ίδια την δομή του μηχανισμού που μας κουλαντρίζει.

Παράβαση. Παράβαση στην παράβαση. Παράβαση στην παράβαση της παράβασης.

Απορούμε που έγινε η ζωή μας ένα μόνιμο θέατρο παραλόγου και παραλογισμού. Απορούμε, την στιγμή που σε καθημερινή βάση υποκρινόμαστε, προκειμένου να ευλογήσουμε τα προσωπικά μας παράλογα.

Υποκρισία. Υποκρισία στην υποκρισία. Υποκρισία στην υποκρισία της υποκρισίας.

Απορούμε που έγινε το διαίρει, βασίλευε.
Που ᾽γινε το βασίλευε, διαίρει.
Απορούμε που έγινε το θύμα, θύτης.
Που ᾽γινε ο θύτης,  θύμα.
Απορούμε που έγινε το στάρι, ήρα.
Που ᾽γινε η ήρα, στάρι.
Απορούμε διαρκώς και σε επανάληψη.

Συνεχώς και γενικά, απορούμε.
Είμαστε, σαν να λέμε, άποροι.