Μέγιστο κεφάλαιο οι προσδοκίες μας, αλλά και παρεξηγημένο. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι από πλείστους όσους αντιμετωπίζεται μόνο απόλυτα κι αντικειμενικά. Προσδοκούμε από γονείς κατανόηση, από παιδιά την ευτυχία τους, από δασκάλους θαύματα, από φίλους αφοσίωση, από συντρόφους πληρότητα, απ΄ την ίδια τη ζωή τελικά προσδοκούμε ευτυχία. Κι όταν όλοι αυτοί δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας, απογοητευόμαστε, πικραινόμαστε, πληγωνόμαστε και τους αποδίδουμε το μαχαίρωμα και την ανοιχτή πληγή. Μα είναι πάντα έτσι;
Προσωπικά τείνω να πιστεύω πως όχι. Φυσικά και δικαιούται κανείς να τρέφει προσδοκίες από σχέσεις, ανθρώπους, καταστάσεις. Ωστόσο, ίσως οφείλει να αντιληφθεί κανείς ότι είναι δικές του. Είναι ενίοτε τα σενάρια που έχει ο ίδιος συνθέσει για καταστάσεις που θέλει να συνδιαμορφώσει με άλλους, για συναισθήματα που θέλει να του γεννήσουν άλλοι, για τρόπους με τους οποίους θέλει να συλλειτουργήσει με άλλους. Όπως συμπεραίνει εύκολα κανείς , λοιπόν, στις προσδοκίες μας εμπλέκουμε τους άλλους. Αυτή η παράμετρος είναι που διαφεύγει συνήθως από πολλούς , οι οποίοι στην αποτυχία εκπλήρωσης μιας προσδοκίας τους όχι μόνο απογοητεύονται βαθιά, αλλά κατ’ επέκταση κακιώνουν στους συμπρωταγωνιστές των σεναρίων τους κι ίσως αδυνατούν να προχωρήσουν στη ζωή τους. Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, σε από κοινού αποφάσεις και διαδρομές που κι εκεί ακόμα υπάρχει, ωστόσο, το ενδεχόμενο της ανατροπής ή της πρόθεσης του συνταξιδιώτη να διακόψει το ταξίδι . Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές βλέψεις για πρόσωπα , γεγονότα , καταστάσεις που αρκετοί εξ υμών συντηρούμε στο διάβα της ζωής μας.
Μήπως στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να λάβουμε υπόψη μας και το δικό μας ποσοστό ευθύνης στην αποτυχία εκπλήρωσης της προσδοκίας; Να συνειδητοποιήσουμε, δηλαδή, σε βάθος ότι είναι η ποιότητα της αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους που θα καθορίσει πόσο πιθανή είναι η υλοποίησή της ή από την άλλη πως όταν την πλάθουμε ωφέλιμο είναι να λαμβάνουμε υπόψη μας και πόσο οι συμμετέχοντες θέλουν ή μπορούν ν ανταποκριθούν σ’ αυτή ; Τότε ίσως δεν καταποντιστούμε όταν δεν πραγματοποιηθεί ό, τι αδημονούμε να πάρει σάρκα και οστά.
Άλλοι, λοιπόν, έχουμε υψηλές , άλλοι χαμηλές ή … «χαμηλοβλεπούσες», άλλοι ρεαλιστικές, άλλοι ουτοπικές ή και σχεδόν χιμαιρικές, άλλοι ανατρεπτικές, άλλοι κομφορμιστικές προσδοκίες. Το ζητούμενο είναι να τις σταθμίσουμε πριν αγκιστρωθούμε σ’ αυτές. Να τις ζυγίσουμε για να νιώσουμε αν αντέχουμε το ειδικό βάρος τους. Και το κυριότερο , να εξετάσουμε ποιους εμπλέκουμε σ’ αυτές κι αν φυσικά οι ίδιοι είναι πρόθυμοι ή ικανοί να ανταποκριθούν. Κι έπειτα να ενεργήσουμε. Ναι! Πρέπει να προβούμε και σ’ αυτό. Γιατί οι προσδοκίες δεν είναι αυτοεκπληρούμενες κι αυθύπαρκτες.
Το επιμύθιο, λοιπόν, είναι –τουλάχιστον για τη γράφουσα: ούτε σκόντο στα όνειρα, ούτε παζάρεμα στα συναισθήματα, ούτε στεγανά στη σκέψη μας. Τίποτα από αυτά, θεωρώ , δε θα βοηθήσει τόσο αποτελεσματικά όσο ο καλός μεταβολισμός. Να μεταβολίσουμε υγιέστερα την έννοια της προσδοκίας στη συνείδησή μας. Γιατί και ο νους και η ψυχή μεταβολίζουν. Μόνο που το κάνουν, όπως φαίνεται , με δικές μας οδηγίες….
ΑΓΓΕΛΟΥΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ 15/10/2018
APODYOPTES 