«Λείπουν ακόμη και πολλά θλιμμένα πρόσωπα που έβλεπα καθημερινά και η αλήθεια είναι ότι μου ήταν αδιάφορα όσο ήταν εδώ…»
– γράφει ο Γιώργος Αλεξάνδρου

Παραμονή Χριστουγέννων. Η ώρα 8:00 το πρωί και εγώ δεν έχω βάλει ξυπνητήρι. Θα έπρεπε αλλά δεν χρειάζεται, σηκώνομαι και μόνος μου. Το μυαλό δεν παίρνει ρεπό, ούτε όταν κοιμάμαι, ωστόσο δεν το κρίνω κακό, άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να δικάσω τις λειτουργίες μου. Ντύνομαι, τρώω κάνα δυο φρυγανιές πρόχειρα και φεύγω για δουλειά.

Στο σταθμό, το τραίνο θα έρθει στα δύο λεπτά. Άδεια τα βαγόνια μιας και η μέρα το δικαιολογεί. Αδειούχοι οι περισσότεροι, άρπαξαν την ευκαιρία να την κάνουν λόγω περιόδου. Λείπουν ακόμη και πολλά θλιμμένα πρόσωπα που έβλεπα καθημερινά και η αλήθεια είναι ότι μου ήταν αδιάφορα όσο ήταν εδώ. Εύχομαι, όταν τα ξαναδώ στο καθημερινό ραντεβού μας, να είναι ανανεωμένοι. Άνθρωποι είμαστε.
Σταθμός Περισσού. Θα μπουν δυο παιδιά να πουν τα κάλαντα. Θα ψάλλουν “τρίγωνα κάλαντα ”, πηγαίνοντας πάνω κάτω στο βαγόνι, σε λίγο σταματούν από ντροπή. Στον επόμενο σταθμό θα κατεβούν. Στη θέση τους θα μπει ένα κύριος που κάνει επαιτεία καθημερινά παίζοντας ακορντεόν. Θα παίξει “ τρίγωνα κάλαντα ”. Σε λίγο σταματά από ντροπή. Στον επόμενο σταθμό θα κατεβεί. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Φτάσαμε στον Σταθμό της Κηφισιάς, κατέβηκα για να πάρω το 522 που είναι το τελευταίο μέσο που παίρνω. Στη στάση συνάντησα έναν “τρελό” που έλεγε πως «ο άγιος Βασίλης έπαψε να πιστεύει στους ανθρώπους». Ήρθε το λεωφορείο, έκατσα στην πρώτη θέση και δίπλα μου ήρθε κι έκατσε ο ‘’τρελός’’. Μιλούσε και αδιαφορούσα. Σε λίγο σταμάτησε από ντροπή. Κατέβηκε στην επόμενη στάση και εγώ συνέχισα για να φτάσω επιτέλους στη δουλειά μου.