Έχτιζες τοίχους. Για χρόνια. Έχτιζες συνέχεια τοίχους. Κουραστικό, αλλά προστατευτικό. Κάθε μέρα. Κάθε βράδυ. Καμιά φορά σου ξέφευγαν κάποια λόγια και ο τοίχος γκρεμιζόταν λίγο. Αμέσως έτρεχες να τον ξαναφτιάξεις! Να μπορείς να κρυφτείς ολόκληρος πίσω από αυτόν. Να μη φαίνεται ούτε λίγο το πρόσωπό σου. Να κρύβεται καλά και αυτό. Γιατί εκεί ήταν γραμμένα όλα. Κι ας μην τα έλεγες. Ειδικά τα μάτια σου φώναζαν!
Ήρθε όμως η μέρα ή, πιο σωστά, το βράδυ που άλλαξε η κοσμοθεωρία σου. Ήθελες τόσο πολύ να ανατινάξεις τον τοίχο σου. Έκλεισες τα μάτια, πήρες μια βαθιά ανάσα και τον γκρέμισες! Χρόνια τον έχτιζες και τώρα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε. Το έδαφος δεν ήταν πλέον σταθερό γεμάτο από τα συντρίμμια. Αλλά εσύ δε φοβόσουν γιατί ήξερες πού πηγαίνεις.
Προχώρησες με θάρρος προς την κατεύθυνση που αγαπούσες. Μα ξάφνου αντίκρισες έναν τεράστιο τοίχο! Σαν τον δικό σου. Εσύ είχες βρει τη δύναμη να τον γκρεμίσεις. Ο άλλος άνθρωπος όμως όχι. Πλησίασες και προσπαθούσες να αφουγκραστείς τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά. Ούτε μπορούσες να ακούσεις όμως, ούτε να δεις. Και φυσικά ούτε αυτός εσένα. Δεν ήθελες να φωνάξεις για να σε ακούσει γιατί δεν ήθελες να τρομάξει. Σκέφτηκες να σκαρφαλώσεις, αλλά και πάλι αν σε έβλεπε ξαφνικά στην πλευρά του, δε θα του άρεσε. Έμεινες λοιπόν πίσω από τον τοίχο. Και αποφάσισες απλά να λες φωναχτά τις σκέψεις σου…
Πόσες όμορφες σκέψεις τριγυρίζουν συχνά στα κεφάλια μας και τις κρατάμε για μας. Ενώ δεν είναι δικές μας και οφείλουν να ταξιδέψουν εκεί από όπου προήλθαν. Στον άνθρωπο που ευθύνεται για τη δημιουργία τους. Κοντοστάθηκες λοιπόν, ακούμπησες την πλάτη στον τοίχο και μίλαγες μίλαγες, μίλαγες… Ό,τι σκεφτόσουν το έλεγες. Πόσο απελευθερωτικό!
Οι εποχές άλλαζαν, αλλά τα λόγια σου παρέμεναν ίδια. Εμπνευσμένα βέβαια από κάθε εποχή. Το φθινόπωρο έλεγες: «Τα χρώματα των φύλλων των δέντρων με ταξιδεύουν. Θες να ταξιδέψουμε μαζί;». Τον χειμώνα έλεγες: «Να φτιάξουμε έναν χιονάνθρωπο μαζί;». Την άνοιξη: «Πολύχρωμα λουλούδια παντού! Πάμε να κόψουμε μαζί τα αγαπημένα σου και να φτιάξουμε ένα στεφάνι;». Και το καλοκαίρι έλεγες: «Πάμε μια βόλτα μαζί στη θάλασσα;».
Ξαφνικά ακούστηκε η απάντηση: «Ναι!». Μα ποιος μιλούσε; Γύρισες το κεφάλι σου κι ο τοίχος είχε γκρεμιστεί σχεδόν ολόκληρος! Κοιταχτήκατε με τον άνθρωπο από την άλλη πλευρά στα μάτια. Πώς κατάφερε να γκρεμιστεί ο τοίχος, αναρωτιόσουν. «Επανέλαβες τη λέξη-κλειδί», σου απάντησε έχοντας διαβάσει τη σκέψη σου. Σχεδόν πάντα το έκανε αυτό… «Ποια ήταν αυτή η λέξη;», ρώτησες. «Το μαζί», αποκρίθηκε.
Πράγματι, έτσι είναι. Με το μαζί λύνεται και το πιο δύσκολο πρόβλημα! Άπλωσε το χέρι του και σε βοήθησε να περάσεις στη δική του πλευρά. «Και τώρα τι;», ρώτησες ξανά. «Τώρα μαζί», απάντησε…
APODYOPTES 