Το βήμα μου πιο ισχνό από το αποτύπωμα σου.
Και το τραγούδι αχνά από μακριά ακουγόταν:
– γράφει ο Δημήτρης Αθανασέλος

Φόρεσα τα παπούτσια σου.

Ακολούθησα τις φθαρτές πατημασιές των αμαρτιών σου.

Σε αποθέωσα και μυστικά σε δόξαζα δίχως να το συλλάβω.
Το βήμα μου πιο ισχνό από το αποτύπωμα σου.

Και το τραγούδι αχνά από μακριά ακουγόταν:
και κάθε λακκούβα και πληγή
και κάθε λακκούβα πόνος.

Κάτι μέσα μου ούρλιαζε να αλλάξω παπούτσια
για να μην αντικρίζω το επιβλητικό είδωλο σου στον καθρέφτη.

Τα χέρια μου υποτάχθηκαν στη λάσπη
καθώς παραπατούσα στα ογκώδη βήματα σου.

Ένα στραβοπάτημα, ένα λάθος βήμα και θα έπαυα να είμαι αντάξιος σου.

Και μετά πώς θα ερμήνευα τη ζωή μου…
Πώς θα δικαιολογούσα τη μεταξύ μας απόσταση εντός μου.

Προσευχήθηκα για χιόνι, να κοκκινίσει ο κόσμος όλος,
να σβήσει τις πατημασιές σου και να κινήσω τον δρόμο τον προσωπικό.

Τις πατημασιές αυτές, σας λέω, δεν τις έσβησε η μνήμη
αλλά ο ανύπαρκτος χρόνος μέσα μου.

Τώρα πια ο δρόμος δεν είναι ο ίδιος
και τα παπούτσια σου τα έχω πετάξει εδώ και καιρό.

Δεν είναι που έκανες θεόρατα βήματα,
είναι που δεν είχα μάθει ακόμα να περπατάω.

Δεν είναι που έχανα την ισορροπία μου,
είναι που με στένευαν τα παπούτσια σου.