…μ’ ένα μαντήλι αρχοντικό
στην τσέπη απ’ το σακάκι σου
μ’ ένα ψωμοτύρι 
που ποτέ δεν μπαγιατεύει.
– γράφει η Ευαγγελία Αγγελούση

Διαβατάρη σε γνώρισα.

Να σεργιανάς
στις ψυχές του κόσμου
με μια γραφίδα για πυξίδα
μ’ ένα αστείρευτο κομπόδεμα από λέξεις
σταλάγματα ζωής
μ’ ένα μαντήλι αρχοντικό
στην τσέπη απ’ το σακάκι σου
μ’ ένα ψωμοτύρι 
που ποτέ δεν μπαγιατεύει.

Μ’ ένα κλειδί μόνο για σένα
μ’ ένα αντικλείδι μόνο για μένα
μ’ ένα λουλούδι στο πέτο σου
για να σε καλοδεχτεί ο ανθόκηπός μου.

Μ’ έναν βράχο να τον κουβαλάς
και κάθε που κουράζεσαι
να ξαποσταίνεις λίγο επάνω του.

Μ’ ένα σύγνεφο υγρό
φωλιασμένο στην καρδιά σου
να το βγάζεις
να το απλώνεις πάνω απ’ το κεφάλι σου
όταν ο ήλιος σε στεγνώνει.

Με μια σελήνη
έτοιμη να νυχτώνει
τις ημέρες που σε στομώνουν.

Μ’ έναν ποταμό 
χαραγμένο στο στέρνο σου
να δίνει ροή στις φλέβες σου
όταν το αίμα σου 
σταματά για λίγο να κοχλάζει.

Με μια θάλασσα 
να μπολιάζει τις σκέψεις σου
όταν αυτές χρειάζονται ιώδιο
για να γιατρέψουν τις δικές μου.

Δεν είσαι 
σαν τους άλλους ταξιδευτές εσύ.
Δεν πληρώνεις ναύλα για το δρόμο.

Το λάτρεψα 
το αδιαπραγμάτευτο σεργιάνι σου.
Διαβατάρης.
Αυτό είσαι….