Οι ανάσες τους κοφτές βαριές συνηγορούν στο έγκλημα, τα λόγια πρόστυχα και οι αγκαλιές γεμάτες. – από τη Βανέσσα Τόλια

Ήταν εραστές και ό,τι ήταν να συμβεί εκείνη τη νύχτα είχε ήδη συμβεί. Κάποιες απαραίτητες παύσεις μονάχα για μια τζούρα ή για κατούρημα και ξανά από την αρχή στα χαρακώματα. Σώματα γιγάντιες μασέλες που αλληλοροκανίζονται, σώμα καινούριο ένα σε σχήμα οκτώ καλλιγραφικό, σώμα κλειδί του σολ. Δυό σώματα που τρέχουν, τρέμουν και αναστενάζουν. Άλλοτε δίνονται τρυφερά κι’αλλοτε βίαια, πότε στο πάτωμα, πότε στον πάγκο της κουζίνας ή στο κρεβάτι. Οι ανάσες τους κοφτές βαριές συνηγορούν στο έγκλημα, τα λόγια πρόστυχα και οι αγκαλιές γεμάτες. Βλέμματα χαμένα, στοχευμένα, γνώριμα, παντοδύναμα λατρεμένα.
Ω Θεέ Εσύ.
Τέλος.Κανένας δεν κοιμάται.
______________________________-Αχ αχ αχ κράμπα…. Μια γάμπα ζαρωμένη ανατέλλει από τα σκεπάσματα. -Τέντωσε το γόνατο και τράβα το πέλμα καλά…. Αδύνατον.
-Αχ αχ αχ κράμπα, ψάρια είδα στον ύπνο μου.
-Τέντωνε.
– Όποτε βλέπω ψάρια στον ύπνο μου κάτι παθαίνω,,,,
– Τέντωνε καλά.
– Τι; δεν με πιστέυεις;
– Σε πιστεύω-πάντα σε πιστεύω.