“Κι έρχεται κάποτε καιρός
που το θρύψαλο δεν κόβει.
Έχει λειάνει τις γωνιές,
έχουν μικρύνει οι φόβοι.”
– από την Ευαγγελία Αγγελούση

Ο άνθρωπος είναι γυαλί
ραγίζει, σπάει, κόβει.
Τα θρύψαλά του οι στιγμές
που θα του γίνουν φόβοι.Βυθίζεται μες στη σιωπή
τη μοναξιά, τ η λήθη,
πασχίζει το ατελέσφορο
κι ασφυκτιά στα πλήθη.

Κι έρχεται κάποτε καιρός
που το θρύψαλο δεν κόβει.
Έχει λειάνει τις γωνιές,
έχουν μικρύνει οι φόβοι .

Αλήθεια. Δε σε ματώνει πια.
Ούτε τρυπά, ούτε χαράζει.
Όπου της ζωής η θάλασσα
το βγάζει, εκεί λιμνάζει.

Ωστόσο, ποιος θα θαμπωθεί
από γυαλί σπασμένο
κι απ΄ της ζωής τις συντυχιές
ολοστρογγυλεμένο;

Και το πιο κύριο από όλα αυτά :
Πώς θα σε ωφελήσει;
Όντως, με στρογγυλές γωνιές ,
πώς θα ξανακολλήσει;

Σαν ταίρι, άλλο θρύψαλο
δε θα βρει για να σμίξει.
Κι έτσι ίδιος άνθρωπος ποτέ
ξανά δε θα προκύψει!