– Πράγματι, απάντησα, δεν ήρθα εδώ για τουρισμό αλλά για να βοηθήσω να οργανωθεί η εκκένωση του Τέθα, πριν ο κόκκινος γίγαντας μεγαλώσει τόσο ώστε να ξεπεράσει το μηδενικό σημείο βαρύτητας μεταξύ των δύο ηλίων και ν’ αρχίσει να μεταφέρεται η ύλη του στον κίτρινο νάνο.
– Δηλαδή, θα αρχίσει να μεγαλώνει και ο μικρός;
– Ναι, και όπως καταλαβαίνεις, ο μεν κόκκινος γίγαντας θα χάσει το εξωτερικό κέλυφος διάπυρης ύλης και θα συρρικνωθεί σε λευκό νάνο, ο δε μικρός, με μια εκτυφλωτική έκρηξη που θα πυροδοτηθεί από τα νέα καύσιμα που απορρόφησε, θ’ αρχίσει να γίνεται με την σειρά του ο κύριος ήλιος του ζεύγους.
– Κι ο Τέθα;
– Όλο το πλανητικό σύστημα θα σαρωθεί από τεράστιας έντασης αλλεπάλληλους παλμούς ακτινοβολίας και δεν νομίζω να προστατευθεί ο Τέθα από το μαγνητικό του πεδίο. Άσε που η επιφανειακή θερμοκρασία του θα ανέβει πολλές δεκάδες βαθμούς κάνοντας τους ωκεανούς του να βράζουν.
– Δηλαδή, τίποτα δεν θα μείνει ζωντανό πάνω του;
– Τίποτα, εκτός από μικρόβια, και άν.
– Και το συμβούλιο τι αποφάσισε; Πόσο χρόνο θα έχουμε εδώ;
– Νομίζουμε ότι είναι ασφαλές, για κάθε ενδεχόμενο, να έχει ολοκληρωθεί η εκκένωση πριν περάσει μισός κοινός χρόνος.
-Κρίμα, θα χαθεί αυτή η ομορφιά. Αλλά, τίποτε δεν διαρκεί για πάντα, ούτε καν το Σύμπαν ολάκερο, απάντησε θυμόσοφα.
Άφησα τον μπάρμαν στη στενοχώρια του και περπάτησα ανάμεσα στα τραπέζια, άδεια τα περισσότερα, μιας και σχεδόν όλοι είχαν ήδη κατεβεί στην ακτή. Πλησίασα το κάγκελο στην άκρη της φαρδιάς ταράτσας. Άπλωσα τα χέρια και στηρίχτηκα πάνω του. Έσκυψα κάτω και αφοσιώθηκα για λίγο στην εικόνα των βράχων που κατέβαιναν απότομα μέχρι το νερό όπου κατέληγαν σε λεπτή αμμουδιά, γεμάτη τώρα με κόσμο και ομπρέλες.
Την προσοχή μου απέσπασε κάποιο κήτος στο βάθος της εικόνας που αναπήδησε έξω από το νερό δύο, τρείς, τέσσερεις φορές, διασπώντας το χρυσοκόκκινο «μονοπάτι» σε χιλιάδες μικρές στιγμιαίες αναλαμπές καθώς χαιρόταν την ανατολή. Γύρω από το σημείο πετούσαν δεκάδες μεγαλόσωμα ψαροπούλια που βουτούσαν κάθε τόσο αρπάζοντας την τροφή τους. Έμοιαζε σαν να είχαν εντοπίσει κάποιο μεγάλο κοπάδι ψαριών.
Ένα κύμα μελαγχολίας με έκανε να σκυθρωπιάσω στην σκέψη ότι όλη αυτή η ζωή του πλανήτη, σύντομα, θα έπαυε να υπάρχει. Τόση σπατάλη ζωής, προς τι άραγε; Ήταν αδύνατον να σωθούν όλα αυτά τα πλάσματα που θα πέθαιναν με θάνατο φρικτό καθώς θα άρχιζαν να βράζουν τα νερά. Ανασήκωσα τους ώμους. Ποιος ζει για πάντα, άλλωστε;
Παρά την ηλικία μου, δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να βρεθώ εδώ, στον πιό γρήγορα μεταβαλλόμενο κόσμο σε ολόκληρο το Τοπικό Σμήνος. Πριν από 8 ημέρες, το ιονόπτερο του Ινστιτούτου, με είχε παραλάβει από το σπίτι μου, για μια επείγουσα συζήτηση κεκλεισμένων των θυρών, σχετικά με την τύχη του Τέθα. Ήταν μια δύσκολη συνεδρίαση.
Τελικά αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί κάθε διαθέσιμο σκάφος από όλους τους κόσμους της Διαπλανητικής Κοινοπολιτείας, ώστε σε 6/10 του έτους, οριακά να καταφέρουμε να εκκενώσουμε τον πλανήτη Τέθα καθώς και τις μεταλλουργικές εγκαταστάσεις στο υπόλοιπο πλανητικό σύστημα.
Ο κόκκινος γίγαντας θα διογκώνονταν μέχρι το σημείο μηδενικής βαρύτητας σε περίπου 23/10 του έτους. Ήταν ήδη πολύ κοντά σε αυτό και αν κοιτούσαμε το ζεύγος των ηλιακών δίσκων από το πλάϊ θα βλέπαμε ότι έχει παραμορφωθεί έντονα σχηματίζοντας ατρακτοειδή λοβό προς τον κίτρινο νάνο κι όχι τον κύκλο που είδαμε από την θέση που βρισκόμαστε τώρα.
Μικρές πυρακτωμένες ροές σχηματίζονται πάρα πολύ συχνά, κάθε που κάποια έκλαμψη φτάνει στο μηδενικό σημείο βαρύτητας και αρχίζει να έλκεται η ύλη της από τον κίτρινο νάνο. Η κατάσταση είναι πλέον εκτός ισορροπίας.
Μια ειδοποίηση σχηματίστηκε στη σκέψη μου. Σε 2 ώρες πρέπει να παρευρεθώ σε συνεδρίαση στο σκάφος με το οποίο ήρθα στον πλανήτη. Σε 25/100 της ώρας, στην έκταση απέναντι από την είσοδο του μπαρ, θα έρθει ιονόπτερο να με παραλάβει.
Δεν προλαβαίνω να κατέβω στην ακτή. Κρίμα.
Έριξα μια τελευταία ματιά στην κλιτύ των βράχων, γύρισα στο μπαρ και ζήτησα ένα κοκτέϊλ ζαντρίγια με έξτρα ξηρό πάγο. Ο μπάρμαν με κοίταξε έκπληκτος και κάτι ψέλλισε. Με σέρβιρε σκυθρωπός.
Περίμενα λίγο ώσπου να εξαχνωθεί ο ξηρός πάγος του διοξειδίου του άνθρακα αφήνοντας μια ζελατινώδη κρούστα στην κορυφή του κοκτέϊλ. Ρούφηξα αργά-αργά απολαμβάνοντας την πολύ ψυχρή, αρωματική, παλλόμενη γέλη καθώς μου πάγωνε το λαιμό.
Έσκυψα, πήρα την τσάντα μου, χαιρέτησα τον μπάρμαν και προχώρησα προς την έξοδο. Ήδη έβλεπα το ιονόπτερο στον ουρανό να κατεβαίνει αργά-αργά προς το πίσω πλάτωμα. Σε 5/100 θα επιβιβαζόμουν.
Ώρα για δράση..
Εν κατακλείδι
Οι επόμενες δύο συνεδριάσεις ήταν απ’ αυτές που μένουν στην ιστορία. Με πολλή προσπάθεια και με συνεργασία των φορέων κάθε πόλης και θερέτρου πάνω στον Τέθα, στήθηκε μια επιμελητεία από πολλά άτομα που ενημέρωνε και προετοίμαζε τους πολίτες για μεταφορά σε άλλους πλανήτες.
Παράλληλα, με πολύ κόπο, πείσθηκαν οι πλανήτες της κοινοπολιτείας να κάνουν οικονομία στις μεταφορές και να στείλουν τα μεγαλύτερα σκάφη τους και όσα περισσότερα ιονόπτερα μπορούσαν να διαθέσουν, για την μεταφορά εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών.
Τελικά, μετά από 7/10 του κοινού έτους εκκενώθηκε το πλανητικό σύστημα του Τέθα και ενάμισυ χρόνο αργότερα άρχισε η εξέλιξη του φαινομένου που θα κατέληγε σε μια έκρηξη η οποία θα σάρωνε την περιοχή εκείνη του Τοπικού Σμήνους. Κι όλη η κοινότητα παρακολούθησε τις εξελίξεις με κομμένη ανάσα.
Επιμύθιον
Προσπαθήστε να φανταστείτε αυτή την απίστευτα όμορφη ανατολή και τα 3 φεγγάρια στον ουρανό που χάραζε. Και δείτε τον εαυτό σας να συνομιλεί με τον μπάρμαν, να πηγαίνει μέχρι την άκρη του στηθαίου κάγκελου και να χαζεύει την αμμουδερή ακτή, χαμηλά, κάτω από την κλιτύ των βράχων. Και το ιονόπτερο, σταλμένο από το μητρικό σκάφος, να κατεβαίνει αργά στον ουρανό.
Φανταστείτε τους κινητήρες του, αθόρυβα, με μια γαλαζωπή ανταύγεια να εκτοξεύουν, με ταχύτητα κοντά σε αυτήν του φωτός, τεράστια ροή ιόντων ενός βαρέος ατόμου, παραδείγματος χάριν ιόντων του ευγενούς αερίου Ξένου –για να θυμηθούμε και λίγο την Χημεία των νεανικών μας χρόνων-, σκεφτείτε τον εαυτό σας μέρος των εξελίξεων αστρικής κλίμακας που θα καθόριζαν τις τύχες εκατομμυρίων συνανθρώπων σας.
Απλώστε την ύπαρξή σας, ξεδιπλώστε τις ικανότητές σας. Μπορείτε.
APODYOPTES 