«Περίμενε,
πατέρα μου
κι
αργεί λιγάκι
ακόμη η
άνοιξη..»

– από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Καθόλου

Καθόλου από τη μάνα δε
σε ξεχωρίζω
πατέρα μου γλυκέ
και βράχε εσύ
διδάσκαλε
αρχή
και σύνορο
μες στον ορίζοντα του
ουρανού μου.

Όλα

Όλα όσα σου ‘χω πει
κι αυτά που σου
χρωστάω
εκείνα που μαζί τα
απλώναμε
κι όσα δεν ήρθαν
ακόμη
σου τα κεντώ
με προσοχή

Καθόλου
να
μην ανησυχείς
τον διάβα μου
μπορώ και
τον εχτίζω

Όλα
που μου ΄πες
φυλαχτό
και όσα
απλωμένα
σου
θησαυρός

Περίμενε,
πατέρα μου
κι
αργεί λιγάκι
ακόμη η
άνοιξη

Περίμενε με
πατέρα μου
κι
είμαι στο
δρόμο.