Προς το άγνωστο του Γαλαξία
Διέσχισα με τα πόδια παρά τα 110 χρόνια μου, για δεύτερη φορά αυτή την χρονιά, το διάδρομο 7 του Ινστιτούτου Διαστημικών Μεταβάσεων και κοντοστάθηκα μπροστά στην πόρτα που συνεδρίαζε το Διοικητικό Συμβούλιο. Δίστασα για μια στιγμή και μετά πίεσα την παλάμη στον σαρωτή.
Αναρωτήθηκα γιατί άραγε να ήταν ακόμα σε χρήση η τεχνολογία αναγνώρισης επισκέπτη του προηγούμενου αιώνα. Η απάντηση που σχηματίστηκε στο νού μου ήταν η αναμενόμενη. «Για να μην ξεχνάμε ποτέ την Ιστορία μας».
Η πόρτα αποσύρθηκε με κυκλική περιστροφή μηχανικών πτερυγίων, όπως κάποτε ανοιγόκλειναν οι φωτοφράκτες των αρχαίων φωτογραφικών μηχανών. Μπήκα στο μεγάλο δωμάτιο με το στρογγυλό τραπέζι και τις 17 πολυθρόνες, αριθμός που συμβόλιζε τις 17, ισοπεδωμένες με πυρηνικά, πόλεις στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο πριν 105 χρόνια.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού στον εισερχόμενο κι αφού χαιρέτησα όλους προσωπικά, κάθισα στην πολυθρόνα με το όνομα «Σιναβάλντα» χαραγμένο ανάγλυφα στην πλάτη της. Βύθισα τις παλάμες μου στις υποδοχές της νευρωνικής διεπαφής και το ίδιο έκαναν και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.
Το θέμα ήταν ένα και τα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν πολλά. Πριν τρία περίπου χρόνια, λίγους μήνες πριν την εκκένωση των πλανητών του διπλού συστήματος Τέθα, λόγω αστάθειας του κόκκινου γίγαντα, οι ανιχνευτές εγκεφαλικών εκπομπών που ήταν διάσπαρτοι στο Τοπικό Σμήνος, δονήθηκαν από το εγκεφαλικό κύμα που έμεινε γνωστό ως το μυστήριο της δεύτερης σπείρας του Διπλού Δράκοντα, του Γαλαξία όπου ανήκουν ο κίτρινος νάνος-ήλιος σας με την Γη.
Επρόκειτο για ένα ηλεκτρομαγνητικό σήμα μικρής διάρκειας με λίγες αρμονικές χαμηλών συχνοτήτων, που, μετά από προσεκτική ανάλυση, μας έδωσε την εικόνα μιας κραυγής πόνου που εξεπέμφθη συντονισμένα από μερικά δισεκατομμύρια ανθρώπινων εγκεφάλων και μετά σιωπή. Κανένα ίχνος από την περιοχή του Γαλαξία από όπου προήλθε.
Το συμπέρασμα ήταν ότι δεν επρόκειτο για έκρηξη ηλίου ούτε για άλλη μεγάλη φυσική καταστροφή που να αφάνισε πλανήτη, γιατί κάτι θα βλέπαμε στα τηλεσκόπια, και μάλλον ήταν επιλεκτικός θάνατος, κάτι σαν πολεμική πράξη ύψιστης βαρβαρότητας. Μόνο που συνέβη πριν 85.300 χρόνια, όσο χρόνο έκανε το σήμα να εξαπλωθεί στο διάστημα και να φθάσει στους ανιχνευτές μας.
Εντοπίσαμε μια περιοχή ακτίνας 150 ετών φωτός από όπου θα πρέπει να προήλθε το σήμα. Και τώρα, τρία χρόνια μετά, καλούμαστε να ολοκληρώσουμε την προετοιμασία μιας αποστολής εντοπισμού του πλανήτη, με την φυλή που χάθηκε μέσα στον πόνο, και να ανιχνεύσουμε την ιστορία τους.
Η συνεδρίαση κράτησε περίπου τέσσερεις ώρες, πράγμα ασύλληπτο για σύνδεση τόσων ειδικευμένων εγκεφάλων, και ελέγχθησαν όλες οι προετοιμασίες που είχαν γίνει. Ορίστηκε αναχώρηση σε 28 μέρες και αποφασίστηκε να συμμετάσχω, ως το τελευταίο πράγμα που θα έκανα πριν μεταφέρω την συνείδησή μου στον Ζωντανό Πλανήτη με το Ον.
Οι προετοιμασίες έχουν ολοκληρωθεί. Τα τρία σκάφη που θα αποτελέσουν την αποστολή είναι το μητρικό με το επιστημονικό προσωπικό και δύο σκάφη συνοδείας.
Τα σκάφη συνοδείας θα παραμένουν προσδεδεμένα στο μητρικό σε ασφαλείς σφραγισμένες αποβάθρες κατά την πραγματοποίηση των αλμάτων και θα αποσυνδέονται μόνο για λόγους έρευνας του διαστημικού χώρου.
Το ένα από τα σκάφη συνοδείας θα λειτουργεί ως αποθήκη τροφίμων και ανακύκλωση απορριμάτων ώστε να ανακτάται και πάλι τροφή και νερό και το δεύτερο είναι το επιστημονικό εργαστήριο που εκτός των άλλων διαθέτει μεγάλες κεραίες (πολλών χιλιομέτρων) για ανίχνευση εγκεφαλικών σημάτων χαμηλής συχνότητας. Το σκάφος εργαστήριο είναι εξοπλισμένο με ένα από τα ισχυρότερα κατασκευασμένα διαστημικά τηλεσκόπια με τεχνητή σκίαση ηλιακού δίσκου για οπτική ανίχνευση πλανητών.
Το μητρικό σκάφος είναι και εργαστήριο συντήρησης κι επισκευών, καθώς και χώρος προστασίας και άμυνας, διαθέτει δύο σκάφη μεταφοράς προσωπικού, τέσσερα ιονόπτερα προσεδάφισης, εκτοξευτήρες μικρών πυρηνικών βλημάτων και έξι αναχαιτιστικά μονοθέσια με πανίσχυρα laser και σωλήνες εκτόξευσης αυτοκατευθυνόμενων πυραύλων.
Επίσης διαθέτει δύο ακαταμάχητα όπλα. Το πρώτο είναι σύστημα εμφύτευσης πυρηνικού με μικρο-άλμα, με το οποίο μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα πυρηνικό όσο κοντά θέλουμε σε εχθρικό σκάφος με υπολογισμένο άλμα στο χωρόχρονο, ακόμα και μέσα στο κήτος του και το δεύτερο είναι αυτό που θα ονομάζαμε στιγμιαία επιστροφή, δηλαδή με το πάτημα ενός κουμπιού όλος ο μικρός μας στολίσκος επιστρέφει αστραπιαία εκεί από όπου έκανε το τελευταίο άλμα, οπότε εξαφανίζεται από το εχθρικό σημείο. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι φυλές θα συναντήσουμε σε ένα τόσο μακρινό ταξείδι στα δισεκατομμύρια των κόσμων του Γαλαξία.
Ο στολίσκος βρίσκεται πλέον ολοκληρωμένος κι έτοιμος έξω από το ναυπηγείο, σε τροχιά γύρω από τον Πούρμα, το μεγάλο φεγγάρι του Κέρουα. Τα ιονόπτερα προσωπικού άρχισαν να μεταφέρουν πρώτα το πλήρωμα, το προσωπικό υποστήριξης, τους χειριστές των συστημάτων άμυνας και τελευταίο το επιστημονικό προσωπικό. Κι εμένα, φυσικά, τον γηραιότερο της αποστολής. Αριθμούσαμε 3200 μέλη, περίπου.
Ολοκληρώθηκαν οι έλεγχοι και ο υπολογιστής πτήσης έδωσε τις πρώτες συντεταγμένες άλματος 1,2 έτη φωτός μακριά προς την κατεύθυνση της δεύτερης σπείρας του Διπλού Δράκοντα.
Γαλαξία, ερχόμαστε!
(Απόσπασμα μνήμης Ε1:
Τελευταίο Ταξείδι.
Προετοιμασία)
Η Κραυγή
Μόλις, είχαμε υλοποιηθεί σε απόσταση 1,2 έτη φωτός μακριά από το μεγάλο φεγγάρι του Κέρουα, τον Πούρμα, και οι γεννήτριες παρήγαγαν σε μισή ισχύ, δοκιμαστικά, για ενδεχόμενο κακολειτουργίας, την απαραίτητη ενέργεια, φορτίζοντας τις μπαταρίες νανοκυψέλης, ώστε να πραγματοποιήσουμε το επόμενο άλμα.
Στο μεταξύ, άρχισε η συνέλευση των επικεφαλής όλων των ομάδων, επιστημονικών, τεχνικών και διακυβέρνησης του στολίσκου, για αποτίμηση των αποτελεσμάτων ελέγχου όλων των συστημάτων μετά το παρθενικό άλμα των σκαφών.
Καθώς ενημερωνόμασταν και αναλύαμε το ενδεχόμενο επόμενο άλμα, από την μεριά των ερευνητών των εγκεφαλικών εκπομπών υπήρξε η απαίτηση να ξαναμετρήσουμε, με τα εξελιγμένα μας όργανα, το εγκεφαλικό κύμα – κραυγή που εξέπεμψε ο μακρινός άγνωστος πλανήτης.
Οι αστροφυσικοί του στόλου συμφώνησαν με ενθουσιασμό και ζήτησαν να έχουν αρκετό χρόνο ώστε να στρέψουν το τηλεσκόπιο προς την επίμαχη περιοχή του Γαλαξία, μήπως λάβουν κάποιο ανεπαίσθητο σήμα σε ορατό, υπέρυθρο, ή υπεριώδες που μας είχε ξεφύγει ως τώρα και που ίσως μας βοηθούσε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί τότε.
Μας φάνηκε λογική η πρόταση. Και πέρασε με πλειοψηφία στην συνέλευση. Άρχισαν οι προετοιμασίες για άλμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Είχαν περάσει 3,618 χρόνια από την πρώτη ανίχνευση. Είχαμε κάνει και άλμα 1,200 έτη φωτός προς τον άγνωστο πλανήτη. Άρα έπρεπε να κάνουμε άλμα 4,818 ετών από την άλλη πλευρά του Κέρουα. Προσθέτοντας και τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας των αισθητήρων και του τηλεσκοπίου, μας έβγαινε άλμα 4,822 ετών φωτός.
Οι γεννήτριες έπρεπε να φορτίσουν τις μπαταρίες για ένα τέτοιο άλμα καθώς και τις εφεδρείες για στιγμιαία επιστροφή στο τρέχον σημείο μετά το τέλος των μετρήσεων, ώστε να δοκιμάζαμε και το βασικό αμυντικό μας «όπλο». Αυτό σήμαινε ότι μαζί με τον χρόνο φόρτισης θα έπρεπε να κάνουμε άλμα 4,827 ετών φωτός, ώστε να βρεθούμε μπροστά από την διαδρομή της «κραυγής» και να την ξαναμετρήσουμε.
Έγιναν οι απαραίτητοι υπολογισμοί γρήγορα, μιας και κινούμασταν σε χαρτογραφημένο χωρόχρονο, και στον προκαθορισμένο χρόνο έγινε και δεύτερο άλμα.
Βρεθήκαμε λίγο πιό λοξά από την ευθεία του Κέρουα με τον άγνωστο πλανήτη, ώστε το ηλιακό σύστημα του Κέρουα να μην τυφλώνει το τηλεσκόπιο κατά την στόχευσή του στην επίμαχη περιοχή.
Το ερευνητικό σκάφος απομακρύνθηκε αργά αργά κάπου 4 χιλιόμετρα από το μητρικό, άπλωσε τις μακριές νηματώδεις κεραίες του και έστρεψε το τηλεσκόπιο. Σαν βεντάλια άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι μικροκαθρέφτες που απάρτιζαν το τεράστιο παραβολικό κάτοπτρο, ακτίνας 80 μέτρων.
Μπροστά του και πάνω στον οπτικό άξονα αναπτύχθηκαν δύο ανακλαστήρες που συγκέντρωναν το φώς και το εστίαζαν στον σωλήνα του τηλεσκοπίου με την ευρυφασματική κάμερα, που θα μας έδινε, σε πραγματικό χρόνο, εικόνα της περιοχής σε όλο το φάσμα, από το βαθύ θερμικό υπέρυθρο μέχρι το απώτερο υπεριώδες.
Ένα μικρό αυτόματο δισκοειδές σκάφος απομακρύνθηκε από το κάτοπτρο γύρω στα 3 χιλιόμετρα και παρενεβλήθη ανάμεσα στο τηλεσκόπιο και τον κοντινό ηλιακό δίσκο του Κέρουα, σκιάζοντάς τον, ώστε να μην φωτίζει, έστω και αμυδρά το κάτοπτρο, μειώνοντας έτσι, τον οπτικό θόρυβο.
Έτοιμα όλα. Το σήμα θα περνούσε σε λιγότερο από 0,4 της ημέρας. Κάποιος έριξε την ιδέα η εγκεφαλική «κραυγή» να μετατραπεί σε ήχο και να διοχετευθεί στα ηχεία του σκάφους αντί να την βιώσουμε άμεσα μέσω νευρωνικής διεπαφής, επειδή δεν ήμασταν σίγουροι αν θα ήταν ασφαλής για τους εγκεφάλους μας. Η πρόταση έγινε δεκτή.
8 ώρες γεμάτες αδημονία. 8 ώρες γεμάτες από ελέγχους και ξανά ελέγχους μην κάτι πάει στραβά. Όλοι κρατούσαμε την ανάσα μας και καθώς πλησίαζε η στιγμή, η αγωνία μας αύξανε κατακόρυφα. Σιωπή απόλυτη επικρατούσε στα σκάφη του στολίσκου και μόνο οι γεννήτριες δούλευαν πυρετωδώς για να φορτίσουν τις κυψέλες.
Ξαφνικά, ακόμα και ο ανεπαίσθητος κραδασμός από τις γεννήτριες σταμάτησε. Και τότε, 4-5 εκατοστά της ώρας μετά, συνέβη. Άρχισε με έναν ανεπαίσθητο συριγμό πριν φτάσει απότομα σε ένα παρατεταμένο κρεσέντο.
Το ουρλιαχτό στο οποίο μεταφράστηκε η συντονισμένη κραυγή δισεκατομμυρίων εγκεφάλων, θα μας μείνει αξέχαστο. Μας στοιχειώνει πια, τις ανήσυχες νύχτες. Αν καίγονταν σε μια στιγμή 100.000 γήπεδα, σαν το δικό σας Μαρακανά, γεμάτα κόσμο, τι κραυγή θα έβγαζαν; Μπορείτε να φανταστείτε;
Κράτησε μόλις 9 χιλιοστά της ώρας -περίπου 44 δικά σας δευτερόλεπτα. 9 εφιαλτικά χιλιοστά που προκάλεσαν αλλεπάλληλα ρίγη τρόμου στα κορμιά μας.
Μία ώρα μετά και παραμέναμε ακόμα όλοι μουδιασμένοι, σιωπηλοί, φανερά σοκαρισμένοι.
Ο στολίσκος είχε, πλέον, ενωθεί με το μητρικό σκάφος και ο πλοηγός πάτησε το κουμπί της στιγμιαίας επιστροφής.
(Απόσπασμα μνήμης Ε2:
Τελευταίο Ταξίδι.
Η Κραυγή)
Πίσω στο χρόνο
Βρεθήκαμε ξανά 1,2 έτη φωτός μακριά από τον Κέρουα περίπου στο ίδιο σημείο όπου είχαμε πάει με το πρώτο μικρό δοκιμαστικό άλμα. Με ανακούφιση διαπιστώσαμε ότι το σύστημα στιγμιαίας επιστροφής λειτούργησε σωστά και δεν ξόδεψε από τις εφεδρείες αφού ήταν μικρό άλμα.
Ήμασταν όλοι «μαγκωμένοι», αναλογιζόμενοι την φρικτή εμπειρία που ζήσαμε ακούγοντας την επιθανάτια «κραυγή» που εξέπεμψαν συντονισμένα, δισεκατομμύρια εγκέφαλοι.
Η πρώτη επεξεργασία των εικόνων του τηλεσκοπίου δεν έδειξε απολύτως τίποτε από την περιοχή εκείνη του Γαλαξία, κάνοντας την απορία μας για το γεγονός εκείνο, ακόμα μεγαλύτερη. Θα περιμέναμε τα αποτελέσματα της βαθύτερης επεξεργασίας αν και ήμασταν σχεδόν βέβαιοι πια, ότι τίποτε δεν θα βλέπαμε.
Τώρα, ο κραδασμός των γεννητριών ήταν αισθητός, καθώς φόρτιζαν σε πλήρη ισχύ ενώ ο κεντρικός υπολογιστής προσπαθούσε να οριοθετήσει τις αποκλίσεις, με προέκταση καμπυλών, για ένα άλμα περίπου 100 ετών φωτός προς την κατεύθυνση του άγνωστου πλανήτη.
Επειδή ήταν λίγο έξω από το τελευταίο χαρτογραφημένο σημείο του χωρόχρονου, μια καλή μαντεψιά παραμέτρων θα μας κρατούσε σε ανεκτή θέση, μέσα στα όρια μιας πορείας χωρίς μεγάλες αποκλίσεις.
Και τότε, έπεσε ξανά στο τραπέζι, η ιδέα, αυτή την φορά, να καταγράψουμε τους θανάτους των πόλεων του Κέρουα κατά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, πριν 105 χρόνια, αν, φυσικά, ήταν αισθητοί σε τόσο μεγάλη απόσταση. Ποντάραμε, βέβαια, στα τελευταίας τεχνολογίας όργανα που διαθέταμε και στο τηλεσκόπιό μας.
Έτσι λοιπόν, δώσαμε νέο χρονικό άλμα για υπολογισμό -103,84 έτη φωτός- και προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά να βιώσουμε τους θανάτους των δικών μας προγόνων. Εξαίρεση αποτελούσα εγώ που, μέσα στο σκάφος, ήμουν ο μόνος επιζών μιας από εκείνες τις πυρηνικές εκρήξεις. Αναλογιζόμουν ήδη όσους θυμόμουν από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι που χάθηκαν μέσα σε αυτόν τον παράλογο πόλεμο.
Στείλαμε ένα μικροσκάφος στο Κεντρικό Συμβούλιο που μετέφερε τις συντεταγμένες μας, τις μετρήσεις από τον άγνωστο πλανήτη, όλες τις διαγνώσεις ελέγχων της κατάστασης των σκαφών και την πρόθεσή μας να ανιχνεύσουμε τα εγκεφαλικά αποτυπώματα του μεγάλου πολέμου που διαδίδονταν στο διάστημα, σφαιρικά, με την ταχύτητα φωτός, ήδη 105 έτη φωτός μακρυά, γύρω από τον Κέρουα.
Πριν κάνουμε το άλμα, επέστρεψε, στην ταχυδρομική μας θυρίδα, το μικροσκάφος που μας μετέφερε την πληροφορία ότι το απόθεμα 6LiD -κατά την Γήινη ονομασία- που είχαμε μαζί μας για τις γεννήτριες σύντηξης ίσως να μην ήταν αρκετό για να φθάσουμε στο άκρο της δεύτερης σπείρας και να αναζητήσουμε τον άγνωστο πλανήτη, οπότε θα έπρεπε να σχεδιάσουμε ξανά το ταξείδι ώστε να μπορέσουμε να ανανεώσουμε το απόθεμα ή να γυρίσουμε πίσω στον Κέρουα.
Εννοείται ότι ακολούθησε θυελλώδης συνέλευση όπου, εν τέλει, αποφασίσαμε να κάνουμε το άλμα και μετά να διενεργήσουμε, εκ νέου, τους υπολογισμούς του αποθέματος και των καταναλώσεων ενέργειας.
Και το άλμα έγινε. Σε αχαρτογράφητα όρια.
(Απόσπασμα μνήμης Ε3:
Τελευταίο Ταξίδι.
Χρόνος και θάνατος )
Ζωντανός στην Κόλαση
Σε 22 ώρες θα δεχόμασταν το πρώτο κύμα εγκεφαλικών κυμάτων από την πυρηνική έκρηξη που έκαψε την πόλη Ραντίνα με 4,5 εκατομμύρια κατοίκους.
Βρισκόμασταν σε απόσταση 105,04 έτη φωτός από το πλανητικό μας σύστημα και ο πλανήτης μας ήταν μάλλον δυσδιάκριτος, ακόμα και για το τηλεσκόπιό μας, μόλις μια μικροσκοπική κουκκίδα που περιφέρεται στην τέταρτη τροχιά από τον κίτρινο νάνο Κέρουα, ένα άστρο σχεδόν αόρατο στο γυμνό μάτι από αυτή την απόσταση.
Η διαδικασία υπολογισμού του άλματος με extrapolation, σε περιοχή του χωρόχρονου που δεν είχαμε προηγουμένως επισκεφθεί αποδείχθηκε αρκετά ακριβής με μικρή απόκλιση που όπως είπε η ομάδα πλοήγησης, οφείλονταν σε μικροδιακυμάνσεις της βαρύτητας καθώς προσεγγίζαμε τον γίγαντα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων πλανητικών συστημάτων, τον δεύτερο σε μέγεθος γαλαξία του τοπικού γαλαξιακού σμήνους.
Αργά και σταθερά, το σκάφος εργαστήριο απομακρύνθηκε από το μητρικό, άπλωσε τις κεραίες του σε μήκος χιλιομέτρων και ξεδίπλωσε το κάτοπτρο του τηλεσκοπίου, σημαδεύοντας τον πλανήτη μας και σκιάζοντας με τον ρομποτικό του δίσκο τον ήλιο του Κέρουα, ώστε να έχει ευδιάκριτη εικόνα των πλανητών του (μοιάζει με την διπλανή εικόνα αλλά σε πολύ καλύτερη ανάλυση).
Αυτή την φορά, τα εγκεφαλικά κύματα από τους προγόνους μας που πέθαιναν δεν θα μετατρέπονταν σε ήχο και δεν θα ήταν προσιτά ούτε στα αυτιά ούτε στους εγκεφάλους των μελών του πληρώματος. Μόνο ο υπολογιστής θα τα κατέγραφε και οι ειδικοί επιστήμονες θα τα ανέλυαν ώστε να έχουμε μια άμεση και λεπτομερή εικόνα πώς θα ήταν αντιληπτή μια τέτοια μαζική εξόντωση από αυτή την απόσταση.
Το βασάνιζα ώρες με το μυαλό μου. Ήθελα να ζήσω την καταστροφή της πόλης μου, της Σιναβάλντα, για άλλη μια φορά. Ήξερα όλες τις αντιρρήσεις αλλά δεν θεωρούσα ότι ήταν κάτι που θα έκανε ζημιά στον εγκέφαλό μου. Πέρα από την οδύνη ενός τέτοιου βιώματος.
Τελικά, επικοινώνησα με την επιστημονική ομάδα των νευροερευνητών. Τους ζήτησα να περάσουν τα σήματα από την Σιναβάλντα, όσο αμυδρά και αν ήταν, ανεπεξέργαστα στην προσωπική μου ασύρματη διεπαφή. Άκουσα αρνήσεις, αντιρρήσεις, φόβους, επιφυλάξεις, θεωρίες, αλλά παρέμεινα ανυποχώρητος. Τελικά συμφώνησαν με τον όρο να βρίσκεται δίπλα μου μέλος της ιατρικής ομάδας. Δέχτηκα τον όρο τους με τη σειρά μου.
Ολοκληρώθηκε η λήψη των σημάτων από την δεύτερη πόλη και με ενημέρωσαν με νοητικό μήνυμα ότι σε 34 χιλιοστά της ώρας θα λαμβάναμε τα σήματα από την Σιναβάλντα. Έκανα νόημα στον γιατρό που ήταν στο δωμάτιό μου και έγειρα την πολυθρόνα μου σε ημικλινή θέση.
Περίμενα με ανυπομονησία την αναβίωση από στιγμή σε στιγμή. Έκλεισα τα μάτια και ανάσανα. Εικόνες από την πόλη μου όπως την είχα ζήσει μικρό παιδί άρχισαν να έρχονται στο νού μου.
Είχα την αίσθηση ότι περπατούσα σε ένα πάρκο όταν, ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα στον ουρανό. Eίδα τις κυματιστές γραμμές από τις πυρηνικές βόμβες που κατέβαιναν και άλλες, αναχαιτιστικές, που ανέβαιναν να τις συναντήσουν.
Ο ουρανός γέμισε εκρήξεις και τρομερός φόβος μου έκοψε την ανάσα. Δύο από τις βόμβες συνέχιζαν να κατεβαίνουν ανενόχλητες από τα αντιεροπορικά.
Η εικόνα άσπρισε απότομα. Αφόρητο κάψιμο απλώθηκε στο κορμί μου και, για μια στιγμή, ο πόνος ήταν τρομερός. Ένα ουρλιαχτό ξέφυγε από το στήθος μου καθώς, στιγμιαία, παρατήρησα τη σάρκα μου να σκάει και το αίμα της να βράζει. Έχασα τις αισθήσεις.
(Απόσπασμα μνήμης Ε4:
Τελευταίο Ταξίδι.
Θάνατος)
Ανάδυση
«Άνοιξα τα μάτια. Καμία διαφορά. Σκοτάδι αδιαπέραστο.
Σιωπή. Έπιασα τα αυτιά μου, ή έτσι νόμισα. Δεν τα άγγιζα. Ξένο σώμα. Έβαλα τα κλάματα. Περίεργο. Ούτε το κλάμα μου άκουγα. Σαν να μήν έβγαινε φωνή. Προσπάθησα να κουνηθώ. Τίποτα δεν ένοιωθα. Ήμουν όλος μουδιασμένος. Σταμάτησα να κλαίω και προσπάθησα να καταλάβω. Δεν έβγαζα νόημα.
Αργά στην αρχή, γρήγορα μετά, θυμήθηκα. Τον ουρανό με τα κύματα, τη μαμά, το υπόγειο, την σιδερένια αποθήκη, τον τρομερό κρότο…
– Μαμά, μαμαααά….
Ξανάβαλα τα κλάματα, αλλά τώρα άκουγα το κλάμα μου. Αχνά στην αρχή, όλο και δυνατότερα όσο περνούσε η ώρα. Και το πάτωμα; Σαν κρύο μου φάνηκε. Κρύο; Έ! Καταλάβαινα το πάτωμα. Έκανα να κουνηθώ. Τώρα ναι. Κάτι γινόταν. Λίγο τα πόδια, λίγο περισσότερο τα χέρια. Στην αρχή ένα μούδιασμα, αισθητό όμως, κάπως σαν γαργαλητό…
Και τότε, όρμησε ο πόνος. Βελόνες τρυπούσαν παντού το κορμί μου. Έπιανα με αγωνία το στήθος μου, τα μέλη μου, το κεφάλι. Αλλά πονούσα, πονούσα πολύ. Κι έκλαιγα, δυνατά, γοερά. Κι άκουγα, καλά, το κλάμα μου. Αλλά δεν έβλεπα. Τίποτα δεν έβλεπα. Είτε ανοιχτά είχα τα μάτια, είτε όχι έκανε το ίδιο. Ο πόνος έφευγε σιγά – σιγά, κι ανακουφίστηκα. Σταμάτησα να κλαίω και στηρίζοντας το σώμα μου στα χέρια και στα γόνατα, μπουσούλησα προσεχτικά. Άγγιξα με το χέρι κάτι μαλακό, ένα ρούχο. Προχώρησα ψηλαφητά. Ζεστό σώμα, γνωστή μυρωδιά.
– Μαμαά, μανούλααα….
Την αγκάλιασα και τριβόμουν πάνω στο αγαπημένο κορμί, ώρα πολλή. Κοιμάται; Και γιατί δεν ξυπνάει; Τρόμαξα. Άρχισα να την ταρακουνάω με δύναμη και να φωνάζω.
Τρεμουλιαστά στην αρχή, πιό σίγουρα τώρα, την ένοιωσα ν’ ανασαλεύει.
Βόγγηξε. Η μαμά, η μαμά ξύπνησε! Η χαρά μου απερίγραπτη. Όρμησα να την φιλάω στο πρόσωπο.
Αισθάνθηκα το χέρι της να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
– Είσαι καλά; ψιθύρισε
– Ναι μανούλα μου. Αλλά, γιατί δεν βλέπω τίποτα;
– Θα φέρω φώς, περίμενε.
Την ένοιωσα να σέρνει τα βήματα δισταχτικά στο πάτωμα κι άκουσα που έψαχνε επίμονα τα ντουλάπια.
Και, ξαφνικά, ήρθε το φώς και με τύφλωσε.
– Ελάτε! Ανοίξτε σιγά-σιγά τα μάτια σας να συνηθίσετε.
(Απόσπασμα μνήμης,
παραλλαγή Α2a: Πόλεμος.
Ξύπνημα στο σκοτάδι)
Το πρώτο που είδα ήταν το παραβολικό κάτοπτρο του προβολέα του φακού.
Μετά, δύο τρύπες στο κάτοπτρο, δεξιά κι αριστερά από την λάμπα του προβολέα.
Κι ύστερα, δυό ίριδες ματιών να σαλεύουν πίσω από τις τρύπες.
Ο προβολέας αποτραβήχτηκε.
Πίσω του φάνηκε το κεφάλι, το ντεκολτέ και η πράσινη ρόμπα της ιατρού βάρδιας.
Και ο θάλαμος εντατικής του ιατρείου του σκάφους.
-«Ουφ! Δεν τον χάσαμε, τελικά» είπε η ρόμπα, κι απομακρύνθηκε θροΐζοντας.
Ένα πλάγιο γελάκι απέμεινε να αιωρείται αυθάδικα στ’ αυτιά μου.
(Απόσπασμα μνήμης Ε5:
Τελευταίο ταξείδι.
Ξύπνημα από τον εφιάλτη)
Ανάρρωση
Πήρε χρόνο για να καταλάβω τι είχε συμβεί.
Πάλευα ώρα να θυμηθώ ποιές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είδα από το πυρηνικό ολοκαύτωμα της Σιναβάλντα.
Όταν επιτέλους θυμήθηκα, αυτό που μου φαινόταν πιό πιθανό ήταν να είχε συντονιστεί ο εγκέφαλός μου με εκείνα τα εγκεφαλικά κύματα που μετέφεραν τις τελευταίες εμπειρίες κάποιου πολίτη ο οποίος έκανε τότε τον περίπατό του σε ένα από τα πάρκα της πόλης, ακριβώς την στιγμή που κατέβαιναν οι πυρηνικές κεφαλές και πριν εκραγούν.
Ο εγκέφαλός μου, νομίζοντας ότι το σώμα του καίγεται, αντέδρασε σε αυτό κι ενώ έσβησαν όλα από τον αφόρητο πόνο επειδή η σάρκα μου νόμιζα ότι καιγόταν, έφερε στην επιφάνεια την ανάμνηση του ξυπνήματός μου, καθώς και της μητέρας μου, μέσα στο υπόγειο πυρηνικό καταφύγιο του σπιτιού, μετά τα τραντάγματα από τις σεισμικές δονήσεις που προκάλεσαν οι εκρήξεις.
Όταν κοίταξα τα χέρια μου παρατήρησα ότι, όπου η σάρκα ήταν ακάλυπτη από το πράσινο νυχτικό του νοσοκομείου, είχε πλατιές κοκκινίλες και ίχνη από φουσκάλες. Και το δέρμα μου πονούσε σε κάθε κίνηση. Θα έλεγε κανείς ότι όντως είχα πάθει καθολικά εγκαύματα.
Αυτό το τελευταίο μου ήταν δύσκολο να το εξηγήσω. Κάλεσα την γιατρό βάρδιας και ζήτησα να μου περιγράψει τι συνέβη και πόσο ήμουν ξαπλωμένος. Ήρθε χαμογελαστή, τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα μου.
– Σεβαστέ Γιόρμα, αυτό που συνέβη σ’ εσάς -και στο σώμα σας- ήταν άκρως επικίνδυνο για την ζωή σας και ήταν επίσης μοναδική περίπτωση στα χρονικά της εξέλιξης των νευρωνικών διεπαφών. Μήπως μπορείτε εσείς να μου περιγράψετε τι έγινε όταν το νευρωνικό δίκτυο σάς μετέδιδε την κραυγή των τότε κατοίκων της Σιναβάλντα;
Της περιέγραψα με λεπτομέρεια όσα αισθάνθηκα κι όταν έφτασα στην περιγραφή του διαλόγου με την μητέρα μου, γέλασε και μου είπε ότι ακριβώς λίγο πριν συνέλθω από την καταστολή, είχα φωνάξει κλαίγοντας την μητέρα μου και είχα απλώσει τα χέρια μου προς το μέρος της.
– Ήταν το πρώτο σημάδι ανάδυσης της συνείδησής σας μετά από 43 ώρες καταστολής και φροντίδας των εγκαυμάτων. Από όσα μου αφηγηθήκατε οι φλύκταινες και οι κοκκινίλες ήταν η αντίδραση του εγκεφάλου στην βεβαιότητα ότι το σώμα ανεφλέγη από την ακτινοβολία των βομβών. Παράξενο, όμως να μην αναγνωρίσει τα σήματα του δικού του νευρικού δικτύου ότι όλα ήταν σε καλή υγεία.
– Ίσως ο συντονισμός μου να ήταν απόλυτος. Μάλλον το συγκεκριμένο σήμα ήταν πολύ ισχυρότερο και ευκρινέστερο σε σχέση με τα υπόλοιπα.
– Παράξενο… πράγματι, πολύ παράξενο.
– Και πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να συνέλθω;
– Μην ανησυχείτε, ανακάμπτετε ταχύτατα κι ο εγκέφαλός σας αναγνωρίζει την λάθος πληροφόρηση και διορθώνει γρήγορα τα συμπτώματα της αντίδρασής του. Σε μερικές ώρες θα είστε τελείως καλά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε σε τι κατάσταση σας έφεραν. Ήταν πραγματικά η εξωτερική εικόνα ενός -καθολικά καμένου από ακτινοβολία- σώματος. Αφού ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι δεν θα επιβιώνατε.
– …
– Και, σας παρακαλώ, μην σηκωθείτε ακόμα. Όχι πριν αποκτήσει ξανά το δέρμα σας την φυσική του ελαστικότητα. Φοβάμαι μην ανοίξει παντού πληγές, πραγματικές αυτή τη φορά. Αφήστε να σας φροντίζω εγώ με αναπλαστικές αλοιφές και αναγέννηση του κώδικα των δερματικών κυττάρων με κατάλληλη αγωγή. Θα σας πώ πότε μπορείτε να δοκιμάσετε να σηκωθείτε.
Της υποσχέθηκα ότι θα ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες της και ότι δεν θα καταστρέψω όσα έκανε για μένα. Έτσι, θα έμενα άλλες 34 ώρες σε θαλαμοκοιτίδα ανάπλασης του ιατρείου του σκάφους.
Στο μεταξύ ενημερώθηκα για τα αποτελέσματα της μελέτης των κραυγών των καμένων πόλεων, έμαθα ότι η κύρια κραυγή έμοιαζε με σύμφωνη εκπομπή, λες και όλοι μαζί, εκατομμύρια εγκέφαλοι, γίνονταν σαν μία γιγάντια κεραία και εξέπεμπαν συντονισμένα ένα πανίσχυρο ραδιοκύμα πόνου.
Είχαμε πλέον αποκτήσει ένα προφίλ εγκεφαλικής εκπομπής χαρακτηριστικό των μαζικών θανάτων. Ήδη, ένα αυτόματο μινισκάφος μετέφερε τις μετρήσεις, τα αποτελέσματα και το πλήρες ιστορικό της δικής μου αντίδρασης, στην θυρίδα του Συμβουλίου στον Κέρουα. Θα έχουν θέματα μελέτης για αρκετό καιρό.
Μόλις σηκωνόμουν θα συνεδριάζαμε με θέμα την χάραξη πορείας προς την επίμαχη γειτονιά του Γαλαξία και την εξοικονόμηση ενέργειας, ώστε να μην ξεμείνουμε να παγώνουμε στο διαγαλαξιακό κενό.
Όταν βγήκα, είχαν χαθεί όλα τα ίχνη των οιονεί εγκαυμάτων και, μπορώ να πώ, ένιωθα καλύτερα από πρίν.
(Απόσπασμα μνήμης Ε6:
Τελευταίο ταξείδι.
Ανάρρωση από τον εφιάλτη)
Σχέδιο πορείας
Στην αίθουσα συνεδριάσεων ήμασταν λίγοι, οι υπεύθυνοι πτήσης, οι μηχανικοί των πυρηνικών γεννητριών και οι βιολόγοι. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να κάνουμε οικονομία στα υλικά σύντηξης αν θέλαμε να διανύσουμε τα υπόλοιπα 84.900 έτη φωτός μέχρι την περιοχή στόχο.
- Οι μηχανικοί πρότειναν μείωση της κατανάλωσης ενέργειας στο σκάφος κατά 23% τουλάχιστον.
- Οι τεχνικοί πτήσης πρότειναν ότι ο οικονομικότερος τρόπος αλμάτων με ελάχιστα περισσότερο ρίσκο ήταν βήματα των 150 ετών φωτός.
- Οι βιολόγοι πρότειναν να κλειστεί ο καθένας μας, που δεν είναι χρήσιμος κατά την πτήση, στην κάψουλα ύπνου του και να πέσουμε σε χημικά ελεγχόμενη χειμέρια νάρκη.
Έθεσα στους μηχανικούς πτήσης το απλό ερώτημα, πότε αδειάζει η πρώτη δεξαμενή καυσίμου με πούδρα νανοσωματίων των 100-200nm κρυσταλλικού 6LiD και μου απάντησαν στα 10000 έτη φωτός με την τρέχουσα κατανάλωση. Δηλαδή έχουμε 8 δεξαμενές και θα μείνουμε χωρίς καύσιμα στο διαγαλαξιακό κενό μόλις 5000 έτη φωτός μακριά από τον στόχο.
– Κι αν ζητήσουμε να μας στείλουν μια γεμάτη δεξαμενή από τον Κέρουα στην θέση που θα είμαστε όταν θα τελειώσει η πρώτη δεξαμενή, πόσο χρόνο θα πάρει η όλη επικοινωνία και η αποστολή;
Το συμπέρασμα ήταν ότι θα πρέπει να περιμένουμε εκεί, περίπου 10.000 έτη φωτός μακριά στο κενό, για 3 μήνες και, στο διάστημα αυτό, θα έχουμε καταναλώσει αρκετή ενέργεια για να λειτουργούν όλα τα ζωτικά συστήματα, οπότε πάλι οριακά θα ήμαστε.
Πρότεινα τότε να κάνουμε την σχετική ενημέρωση στον Κέρουα και πως όταν θα τελειώσει η πρώτη δεξαμενή, θα τους στείλουμε αυτόματο μικροσκάφος με τη θέση μας και θα περιμένουμε την αποστολή σκάφους-δεξαμενής.
Παράλληλα θα πέσουμε όλοι, ανεξαιρέτως, σε χειμέρια νάρκη για τους περίπου 3 μήνες που θα απαιτηθούν για να πάει το μικροσκάφος και να μας έρθει η αυτόματη ρυμούλκα με την δεξαμενή. Με αυτό τον τρόπο, το σκάφος μας θα χαμηλώσει θερμοκρασία και θα διατηρηθεί σε κατάσταση ελάχιστης κατανάλωσης. Και το μη απαραίτητο τμήμα του πληρώματος μπαίνει, από αύριο κι όλας, σε διαδικασία κρυογονικής νάρκης.
Τελικά προτάθηκε να μείνει το ελάχιστο απαραίτητο προσωπικό σε τρεις κυκλικές βάρδιες και οι υπόλοιποι να πέσουμε για μακρύ ύπνο στις κουκέτες θαλάμους. Θα μας ξυπνήσουν όλους όταν φτάσουμε ή εκείνους μόνο που θα κριθούν απαραίτητοι αν, στο μεταξύ, συμβεί κάτι έκτακτο.
Κάναμε τους υπολογισμούς θεωρώντας ότι το σκάφος χαμηλώνει θερμοκρασία στο σύνολό του εκτός από τους χώρους τους απαραίτητους για την λειτουργία του, το μηχανοστάσιο για τα άλματα, το ιατρείο και τους χώρους διαβίωσης για τις βάρδιες. Με την προϋπόθεση ότι ο Κέρουα θα διευθετήσει την αποστολή γεμάτης δεξαμενής και ότι θα την παραλάβουμε επιτυχώς, θα έχουμε αρκετά καύσιμα για να φτάσουμε και θα μας περισσέψουν για άλλα 3000 έτη φωτός άλματα.
Αποφασίστηκε ανά 4000 έτη φωτός, μια από τις τρείς βάρδιες να πέφτει σε νάρκη και μια άλλη να αναλαμβάνει στην θέση της, ώστε να μην παρατηρηθεί κόπωση σε κανέναν μέχρι να φτάσουμε.
Ένα ακόμα μικροσκάφος έφυγε προς τον Κέρουα ενημερώνοντας για τους υπολογισμούς, τις αποφάσεις και τις προτάσεις μας.
Ήμουν από τους τελευταίους που θα έμπαιναν σε βαθύ ύπνο στην κρυογονική θαλαμοκοιτίδα. Ήδη η θερμοκρασία του σκάφους είχε κατέβει πολύ κάτω από το σημείο πήξης του νερού και τα εξωτερικά τοιχώματα, παρά την υψηλή θερμομόνωση, είχαν αρχίσει να σχηματίζουν ένα λεπτό στρώμα πάγου.
Μόνο ένας μικρός αριθμός μελών του πληρώματος, τρείς από κάθε απαραίτητη ειδικότητα, έμεινε σε εγρήγορση, και μόνο στα λίγα διαμερίσματα διαβίωσης της βάρδιας γύρω από το μηχανοστάσιο και στον διάδρομο πρίν από το πιλοτήριο.
Το τελευταίο που θυμάμαι, είναι το περισπούδαστο χαμόγελο του γιατρού βάρδιας που σφράγιζε το καπάκι της θαλαμοκοιτίδας και ρύθμιζε τις παραμέτρους διατήρησής μου.
Είναι μακρύ το ταξείδι και η ανία είναι ο χειρότερος αντίπαλος. Έτσι νομίζαμε, τουλάχιστον.
(Απόσπασμα μνήμης Ε7:
Τελευταίο Ταξείδι
Σχέδιο πορείας.
Τέλος μνήμης Ε)
APODYOPTES 