“Φίλη μου Μαίρη,
Διαπίστωσα ότι αυτά τα χρόνια της συγγραφικής μου πορείας δεν έδωσα σε ένα κείμενό μου το όνομά σου. Διορθώνω αυτή μου την παράλειψη.
Θα ήθελα να σου εκφράσω την οδύνη που προκαλεί στην ψυχή μου η απουσία σου. Αναπολώ τα γέλια μας, τις βόλτες μας, ακόμα και την ανησυχία που σε έπιανε όταν δε σήκωνα το κινητό. Θυμάμαι τα μπάνια μας στο Καβούρι, τις μαγειρικές μας απόπειρες, τα γέλια μας για το πόσο αστεία και απρόβλεπτη είναι η ζωή ,για το πόσες αναποδιές μας φέρνει…
Και εκεί που γελούσαμε, το φευγιό σου μου θύμισε πόσο απρόβλεπτη είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει. Και μερικές φορές σκέφτομαι πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο εύκολα χανόμαστε μέσα στη χαοτική καθημερινότητα και ξεχνιόμαστε εντελώς. Και τότε , όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς, διαπιστώνεις ότι ένα ‘’σε αγαπώ’’ , ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα δεν είναι τίποτα που δε μπορείς να δώσεις.
Μου λείπεις, φιλενάδα. Περιμένω τη στιγμή που θα τα πούμε ξανά από κοντά.”
