«Σφίγγω τα χέρια μου πριν μπω στο προαύλιο του σχολείου. Βάζω τα ακουστικά και τέρμα τη μουσική στο mp4. Βλέπω να περνάνε μπροστά μου οι γνωστές φιγούρες με θυμό πολύ στα πρόσωπά τους».
-γράφει ο Τόλης Αναγνωστόπουλος

Με αφήνει η μάνα στο σχολείο. Σκύβει να με φιλήσει πριν βγω από το αυτοκίνητο.
«Ρε μάνα». Θέλεις να χω κι άλλο θέμα;» Της κουνάω το χέρι έξω από το τζάμι.
«Να προσέχεις!» μου λέει.
Τη λυπάμαι. Με βλέπει εδώ και ένα χρόνο να γυρνάω στο σπίτι τις περισσότερες φορές σε μαύρο χάλι.
«Που έχεις μπλέξει αγόρι μου; Μίλα μου».
Αυτό είναι , ότι δε μιλάω. Ούτε στο σπίτι μετά το χωρισμό, ούτε στο σχολείο με αυτά που γίνονται. Δε θέλω να της βάλω άλλα στο μυαλό. Μόνη σε ξένη χώρα, δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όταν έρχεται προσπαθεί να ανοίξει κουβέντα, φαίνεται ότι με νιώθει. Είμαι όμως κλειστός γενικά.
Τότε μιλάει μόνη της: «Εμείς με τον πατέρα σου απλά…απλά άλλοι χαρακτήρες, συμφωνούσαμε μόνο ότι διαφωνούμε και όταν έμπλεξε..»
Μετά σταματάει και κλαίει. Μπροστά μου ποτέ κακή κουβέντα για τον άλλο.

Σφίγγω τα χέρια μου πριν μπω στο προαύλιο του σχολείου. Βάζω τα ακουστικά και τέρμα τη μουσική στο mp4. Βλέπω να περνάνε μπροστά μου οι γνωστές φιγούρες με θυμό πολύ στα πρόσωπά τους. Ποτέ δεν κατάλαβα τι τους έχω κάνει. Νιώθω την πλάτη μου να πονάει και το σβέρκο μου να καίει. Δεν ξέρω τι μου έχουν ρίξει πάλι. Επιταχύνω το βήμα μου. Καινούρια πρόσωπα στο παρμπρίζ των μεγάλων γυαλιών ηλίου που φοράω.

Σκιές που θέλουν να μπουν και αυτοί στους «απέναντι». Κανείς όμως «μαζί». Αυτό είναι που με τσακίζει. Όλοι συγχρωτίζονται με τους «απέναντι» φοβούμενοι μην πάρουν τη θέση μου. Έτσι όμως αυξάνεται η δύναμή τους και το «κακό» κυριαρχεί. Ακόμα και οι απαθείς προσπαθούν να βάλουν ένα λιθαράκι στο «εγχείρημα», τουλάχιστο να μείνουν στο απυρόβλητο. Αυτή τη λέξη να τη θυμάστε όμως ακόμα και εσείς οι απαθείς.

Δεν έχω πλέον παρμπρίζ. Τα γυαλιά τα έχει πάρει ένας νέος και με μανία τα πατάει με τα πόδια του. Είναι τακτική των καινούργιων. Όσο πιο βίαιοι τόσο πιο εύκολα εντάσσονται στους «απέναντι». Μπαίνοντας στην τάξη καταλαβαίνω πως έχουν κατεβάσει και το παντελόνι μου από πίσω. Το μαζεύω και ετοιμάζομαι να κάτσω.

Ο καθηγητής των μαθηματικών ένας συμπαθητικός μαύρος που φέρνει στον Ομπάμα με σηκώνει και με πάει στο γραφείο της Διευθύντριας. Εκεί όπως όλα στην Αμερική θα ακολουθήσουν το πρωτόκολλο. Από διαδικασίες άλλο τίποτα.

Ο γιατρός θα εξετάσει τους μώλωπες και τις εκδορές και η ψυχολόγος αφού με ηρεμήσει με την αγγελική φωνή της θα μου ζητήσει ευγενικά να κατονομάσω δυο-τρεις. Ποτέ δεν το κάνω αν και με διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται να τιμωρηθούν αλλά να ενταχθούν σε πρόγραμμα. Εγώ τρέμω στην ιδέα λήξης αυτού του προγράμματος. Χειρότερα θα μου κάνουν.

Θα καλέσουν τη μάνα μου να με πάρει και επειδή δεν θα μπορεί, αφού δεν της δίνουν άλλες δίωρες άδειες, θα την περιμένω στη βιβλιοθήκη όπου θα μπορώ να μελετήσω με την ησυχία μου. Εκεί είναι καλά. Διαβάζω με ευχαρίστηση κλασσικούς συγγραφείς και ξεχνιέμαι.

Μόλις σηκώνω τα μάτια μου βλέπω το ίδιο βλέμμα. Ακόμα και εδώ μέσα. Φοβάμαι να κοιτάξω τον οποιονδήποτε μέχρι να αναπαυτεί η ματιά μου στη θάλασσα των ματιών της μάνας μου. Έχει περάσει από τη διευθύντρια, την έχουν καθησυχάσει ότι όλα under control και ότι δε θα χρειαστεί να ξανάρθει.

Μια φορά χάλασε τον κόσμο, της βγήκε ο ελληνικός τσαμπουκάς. «Το παιδί μου θα το προσέχετε, όλοι.. όλοι σας το ακούτε ρε;». Μακάρι να μου έβγαινε και εμένα. Όταν όμως όλοι μα όλοι προσπαθούν να σου περάσουν πως είσαι υπό, τότε κάποια στιγμή φτάνεις να το πιστεύεις. Μπαίνεις στο πετσί του ρόλου που σου δίνουν. Όχι μόνο εσύ. Και οι άλλοι πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Ακόμα και οι καθηγητές έχουν αυτή την τυπολατρία να ακολουθηθεί μια διαδικασία που δεν τραβάει ρε γαμώτο. Όμως αυτό λέει και πιάνει με τους άλλους. Αφού δεν πιάνει με εμένα I am to blame, only.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου για να αποφύγω ακόμα ακόμα και το βλέμμα της μάνας.
«Μίλα μου, σε παρακαλώ…» ,μου λέει κλαίγοντας
«Άστο έχεις τα δικά σου, τι να κάνεις, ρε μάνα, με δαύτους;»
«Θυμάσαι αυτό το αρκουδάκι; Δώρο μου όταν πρωτοήρθαμε Αμερική» συνεχίζει και μου το δίνει.
«Έλα, ρε μάνα, μωρό είμαι;» φωνάζω
«Καλά είμαι, θα προσαρμοστώ, δε θέλω να μου πάρουν και τον αέρα» της απαντώ

Και όμως μου τον έχουν πάρει σε βαθμό να μην μπορώ να αναπνεύσω. Δεν έχω επιλογή για άλλες απουσίες να γλιτώσω από όλους τους. Αύριο μπορεί να κουραστούν να βρουν άλλο θύμα. Όσο δεν αντιδρώ, δε «σπάω» όμως, δε σταματούν.

Νάτοι πάλι σήμερα, οι Ισπανόφωνοι οι πιο άγριοι. Χωρίς να το καταλάβω είμαι πίσω από το κλειστό του μπάσκετ. Τουαλέτες. Οι κάμερες των κινητών να καταγράφουν. Μου κλείνουν τα μάτια. Ένας χοντρός ακουμπάει την κοιλιά του στο πρόσωπό μου. Ιδρώτας και κακοσμία. Μετά κατεβαίνει πιο κάτω, καταλαβαίνω αμέσως το όργανό του. Αντιστέκομαι , ουρλιάζω. Δυο από την παρέα μου κρατάνε το στόμα, ένας άλλος μου κατεβάζει το παντελόνι. Μετά αφήνομαι. Όλη την ώρα σκέφτομαι τη μάνα μου, να μη το μάθει. Όχι άλλα βάσανα, μάνα. Σε έδερνε, σε απάτησε, σε παράτησε. Μας παράτησε. Όχι και από μένα πίκρα…

Βρίσκομαι έξω από ένα κατάστημα στο Ντάλας. Κοντοστέκομαι. Μπαίνω με μια απότομη κίνηση μέσα και ζητάω από τον υπάλληλο όπλο και σφαίρες. Καμία ειδική άδεια, είμαι πάνω από 16. Μόνο συγκεκριμένα είδη όπλων για την ηλικία μου. Όλα βέβαια τα όπλα σκοτώνουν, αυτή είναι η ουσία. Τρέμουν τα χέρια μου. Πληρώνω και φεύγω. Με ακολουθεί ένας τύπος με μούσι.

«Έχεις ξαναβαρέσει;» ,με ρωτάει.
«Ποτέ»
«Φέρτο δω και πάμε από πίσω από το κατάστημα», μου λέει.
Τον ακολουθώ σε μια μεγάλη αλάνα. Πάνω σε κάτι βαρέλια υπάρχουν μπουκάλια μπύρας. Τρείς ώρες εκπαίδευση , τριάντα δολάρια η αμοιβή. Ούτε τα βασικά δεν έμαθα, απλά να έχω σταθερό χέρι. Το βράδυ δεν κλείνω μάτι. Θα βρω τη δύναμη να το κάνω; Και μετά να στρέψω το όπλο επάνω μου; Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Το πρωί στο αυτοκίνητο, τα πόδια μου τρέμουν.
«Αν θες γυρνάμε πίσω, δεν είσαι καλά σήμερα. Θα σε δικαιολογήσω εγώ στη διευθύντρια» ,μου λέει η μάνα.
«Σήμερα πρέπει να πάω, μάνα» της απαντώ και αρχίζω να παίζω νευρικά τα χέρια μου.
«Μην πιέζεσαι αγόρι μου, μην κάνεις πράγματα που δε θέλεις. Εδώ είμαι εγώ για σένα. Από αύριο βγαίνω σε άδεια , θα πάμε μια εκδρομή στο Χιούστον».

Έχω θολώσει, δεν καταλαβαίνω τι λέει. Φτάσαμε. Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και κατευθύνομαι προς την είσοδο του σχολείου. Κάνω απότομα μεταβολή και τρέχω να προλάβω το αυτοκίνητο. Η μάνα ανοίγει το τζάμι. Σκύβω και τη φιλάω. Εκπλήσσεται.

Μετά τρέχω πολύ γρήγορα προς το προαύλιο. Οι περισσότεροι δεν προλαβαίνουν να μου ορμήσουν. Όταν με ζώνουν στο κέντρο της αυλής, βγάζω από την τσάντα μου το όπλο και το στρέφω επάνω τους. Όλη η μαγκιά φαίνεται να φεύγει από τα πρόσωπά τους.

Τώρα τα βλέμματά τους είναι διαφορετικά. Άλλοι σκύβουν ικετεύοντας για τη ζωή τους , άλλοι τρέχουν σε διάφορες κατευθύνσεις και άλλοι κρύβονται πίσω από δέντρα και θάμνους. Κάποια κορίτσια σχηματίζουν με τα δάκτυλά τους καρδούλες, παρακαλώντας με να σταματήσω.

Σε μια γωνιά βλέπω τους Ισπανόφωνους από τις τουαλέτες. Από αυτούς θα ξεκινήσω. Απασφαλίζω. Μπροστά μου τώρα εκτός από φοβισμένες φάτσες βλέπω τα πρόσωπα των γονιών μου. Τη μάνα μου με παγωμένο βλέμμα να μου κουνάει το δάκτυλο. «Μη αγόρι μου»…

Είμαι πάλι στο γραφείο της διευθύντριας. Μώλωπες και εκδορές. Ψυχολόγοι και σύμβουλοι υγείας. Η μάνα μου έξω φρενών απειλεί με μηνύσεις.
«Τελευταία φορά που τον βλέπω σε αυτά τα χάλια» φωνάζει.
Η διευθύντρια απολογείται για το σκηνικό στην αυλή.
«Τους εκνεύρισε κυρία Φωτίου όταν έβγαλε αυτό από την τσάντα του»
«Ποιο είναι το αυτό, κυρία μου;» ρωτάει η μάνα
«Το αρκουδάκι. Και άρχισαν πάλι το δούλεμα»…

Ωραία διαδρομή ο δρόμος για τo Χιούστον. Η μάνα οδηγεί και μου ρίχνει κλεφτές ματιές. Το ραδιόφωνο παίζει μουσική country. Το πρόγραμμα διακόπτεται απότομα για να μεταδοθεί μια έκτακτη είδηση. Νεαρός Έλληνας «καθάρισε» σε κατάσταση αμόκ 10 συμμαθητές και μια καθηγήτρια στο Λύκειο Σάντα Φε. Bullying και ερωτική απογοήτευση τα αίτια.
Δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ. Δεν έχω τα κότσια. Ούτε κοπέλα δεν έχω για να απογοητευτώ.
«Γεια στα χέρια του» μου βγαίνει αυθόρμητα.
Η μάνα με κοιτάει με απόγνωση.
«Πρέπει να μιλήσουμε αγόρι μου. Θα έχουμε πολύ χρόνο οι δυο μας»