«…χαμήλωνε τα μάτια και έπαιρνε βαθιά ανάσα…
κι αυτό να περάσει..»

από την Έλενα Γιασεμάκη

Η φωνή πλήγωνε πάλι τ’αυτιά της,
εκείνη που μόνο χάδι έπρεπε να είναι…
εξόντωνε τα παιδικά της οράματα,
μαστίγωνε τις εφηβικές της παρουσίες,
ακύρωνε τις ενήλικες αποδράσεις της…
μικρή,αβέβαιη και πάντα θλιμμένη εκείνη
χαμήλωνε τα μάτια και έπαιρνε βαθιά ανάσα…
κι αυτό να περάσει..
κι άλλες φορές τα ύψωνε, τι αποκοτιά αλήθεια,
μαζί με το ανάστημά της,
για να τραβηχτεί σκυφτή και ηττημένη
κρατώντας σφιχτά στις ματωμένες παλάμες της
μια ακόμα τσαλακωμένη ελπίδα…
δεν έπρεπε να γίνεται λυγμός η φωνή, μα τραγούδι,
δεν έπρεπε δάκρυ τις μικρές ώρες, μα στοργή το απομεσήμερο…
έπρεπε φως, ανάσα, γιορτή…
έτσι έπρεπε…
μα δεν ήταν και λυπόταν βαθιά η ψυχή…
πως ό,τι φεύγει δεν ξανάρχεται,
πως ό,τι έρθει δεν αλλάζει εκείνο που έφυγε…
πως έτσι είναι πάντα,
για πάντα…
τότε ήταν που ο αέρας σφύριζε ανάμεσα στα δόντια της
κι η ανάσα της γινόταν κραυγή…
«μπορώ!»