« Σύμφωνα με την ίδια την Μάργκαρετ Μίτσελ, το βιβλίο όχι μόνο δεν απορρίφθηκε ποτέ, αλλά η ίδια δεν είχε καν σκοπό να το εκδώσει..»
– από την Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Διαβάσαμε πως τριάντα οκτώ φορές συνολικά απορρίφθηκε το συγκεκριμένο βιβλίο, πριν τελικά εκδοθεί και που τελικά κέρδισε το βραβείο Pulitzer το 1937. Μόλις 2 χρόνια αργότερα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ιστορία μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και έγινε μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Αυτή η ιστορία δεν ισχύει, φίλοι μου.
Ίσως θα ήταν παρήγορο να ισχύει μια τέτοια πληροφορία για ένα τόσο σπουδαίο βιβλίο και πρώτα από όλα για όλους τους συγγραφείς των οποίων τα βιβλία έχουν απορριφθεί από διάφορους εκδότες και εκδοτικούς οίκους και οι ίδιοι βρίσκονται στην αναμονή. Συμπάσχουμε κι οι ίδιοι, πραγματικά, όμως από την έρευνα που κάναμε αποδείχθηκε πως κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί.

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ίδια την Μάργκαρετ Μίτσελ, το βιβλίο όχι μόνο δεν απορρίφθηκε ποτέ, αλλά η ίδια δεν είχε καν σκοπό να το εκδώσει.

Παρακάτω, ακολουθεί ένα απόσπασμα από την επιστολή της Μίτσελ, στις 22 Ιουνίου του 1936, προς μία έμπορο βιβλίων, η οποία της είχε δηλώσει πως αγαπούσε πολύ το βιβλίο:

«Έγραψα το βιβλίο μεταξύ του 1926 και 1929 και ποτέ δεν προσπάθησα να το πουλήσω. Ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι θα πουλούσε, έτσι ποτέ δεν το είχα γράψει με τρόπο «τακτοποιημένο» κι ουδέποτε το υπέβαλα σε διαδικασία έγκρισης ή απόρριψης.
Όταν, στη συνέχεια. ο κ. Latham της εταιρείας Macmillan βρέθηκε πέρυσι στην Ατλάντα  «ξέθαψε» το πολύ βρώμικο και ακατάστατο αντίγραφο του βιβλίου και το αγόρασε προς πολλή μεγάλη μου έκπληξη. Σκέφτηκα πως, το βιβλίο, αν είχε απήχηση , θα είχε μόνο στον Νότο, λόγω του νότιου σκηνικού, χαρακτήρα,  της νότιας νοοτροπίας και ψυχοσύνθεσης,

Φυσικά το «Όσα παίρνει ο άνεμος» ήταν ένα σπουδαίο βιβλίο, παρ’ όλο που η Μίτσελ δε φαινόταν να το γνωρίζει τότε.

Προς το τέλος της επιστολής προς την ίδια έμπορο βιβλίων και θαυμάστρια του «Όσα παίρνει ο άνεμος», γράφει η Μίτσελ :
«Ποτέ πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ευγένεια είναι να γράφεις κανείς προς έναν συγγραφέα. Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο και ποτέ, αν δε μου έγραφαν γι’ αυτό, δε θα είχα αντιληφθεί την διαδικασία του πώς κυκλοφορεί κανείς ένα βιβλίο και αν και κατά πόσο οι άνθρωποι το συμπαθούν ή το κατακρίνουν. Και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να σας ευχαριστήσω ξανά για την ευγένειά σας αλλά και για την χαρά που μου προσέφερε το γράμμα σας».