«Το λευκό ήταν η αγνότητα της ψυχής
Το κίτρινο ο ήλιος που  φώτιζε
Το μπλε η απέραντη  αγάπη»
– από την T- Lilly

Το κόκκινο ήταν ο έρωτας

Το πράσινο η απόχρωση σε ένα όμορφο μυστήριο βλέμμα

Το λευκό ήταν η αγνότητα της ψυχής

Το κίτρινο ο ήλιος που  φώτιζε

Το μπλε η απέραντη  αγάπη

Κάπου μια  χρυσή λάμψη στο βαθύ μαύρο του κόσμου

Όταν έπεφταν τα αστέρια της συνείδησής

 Ο αέναος κύκλος του σύμπαντος γέμιζε με χρώματα την παλέτα,

 που ήταν το κλειδί να ξεκλειδώσεις κάθε χρώμα ;

Στο σκοτάδι της ψυχής όχι στο φως του μυαλού
ήταν κρυμμένο κάθε χρώμα.

Τα κόκκινα ρόδα έχουν αγκάθια,
σκέφτηκες ότι δεν πρέπει να σπιλώσεις την ομορφιά

Τα πράσινα φύλλα σκέφτηκες ότι δεν πρέπει να μαυρίσουν

Το κίτρινο σκέφτηκες να μην το ξεθωριάσεις

 Το μπλε σε παρακαλώ μην το βάψεις γκρί

Το κόκκινο μίλησε στην λαγνεία και έγινε πάθος

Το πράσινο μίλησε με το πάθος και έγινε φθόνος

Το λευκό μίλησε στον φθόνο και έγινε σιωπή

Το κίτρινο δεν μιλούσε πια χάθηκε στο μαύρο του κόσμου

Το μπλε έγινε γκρι

Όμως βρέθηκε η παλέτα στο σκοτάδι της ψυχής,
είχαμε ακόμη την χρυσή λάμψη των άστρων αναλλοίωτη
να φωτίζει αυτό που κρατούσαμε τόσο καλά φυλαγμένο…