«Η ελευθερία δεν είναι τίποτα παρά μονάχα μια φαντασίωση που προκαλεί κάθε νύχτα ονειρώξεις στον, βαπτισμένο από την αιωνιότητα, νιόκοπο πόνο».
– από τον Αλέξανδρο Δαμουλιάνο

«Έχω ένα μαύρο κουτί μέσα μου σαν τ’ αεροπλάνα κοιτάζω τη γη από ψηλά κι εκείνο καταγράφει…».

Η ποιητική ενατένιση της κυρίας Σίσης Σιακαβάρα στα λυρικά τοπία ενός θρηνούντος, τον εαυτό του “εμείς”, αποτελεί μια εξομολόγηση δια μέσω κραυγών των Λέξεων σε έναν κόσμο απ’ τον οποίο όσο απομακρύνονται τόσο τον ερωτεύονται απελπισμένα και ανεκπλήρωτα.

«Έμεινε ο χρόνος όρος βιαστικός στα ψιλά γράμματα καμουφλαρισμένης σύμβασης πουλά τ’ απομεινάρια της σκιάς μου σε νεκροφανή παζάρια».

Στα τριάντα τέσσερα ποιήματα της συλλογής «ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ», εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, γεννιέται μια υπέρβαση του λόγου από την ίδια του την απόκρυφη ορμητική ύπαρξη, και το πάντα μαζί με το ποτέ επαναστατούν εναντίον του χρόνου ο οποίος ως ένας απλός γραφειοκράτης της μοίρας βιάζετε διαρκώς να υπογράφει την λήξει οφειλών της νιότης προς την ζωή.

Τα όνειρα, τσαλακωμένα ιδιόχειρα ημερολογιακά σημειώματα των αγγέλων του φόβου μας να νιώσουμε και να ονομαστούμε ελεύθεροι. «Τέλος, σε διάθεση λίαν ελεγειακή φλερτάρουμε τολμηρά τον πλεονασμό της υπερβολής με μεταβαλλόμενες διαμαντοκλωστές ενέδρα στήνουμε στην απωλεσθείσα αιωνιότητα ενώ κάθε πρωί τα διεσταλμένα χείλη μας εξομολογούνται ζωογόνες ψαλμωδίες». Η ελευθερία δεν είναι τίποτα παρά μονάχα μια φαντασίωση που προκαλεί κάθε νύχτα ονειρώξεις στον, βαπτισμένο από την αιωνιότητα, νιόκοπο πόνο.

Όλοι οι χειμώνες της οικουμένης δίδονται σαν υπόσχεση στην Μία Άνοιξη που χωρίζει τους ιδεατούς εραστές από την μοιραία και λυτρωτική ενσάρκωση τους. Στα δέρμα των λαθών μας λαμποκοπά η ανατολή του ορθού.

Τα ψέματα ευλαβείς προσκυνητές της ψευτοαγιασμένης σιωπής η οποία τους τάζει την μεταμέλεια τους και την, εντός τους αλλαγή, σε αλήθεια. «Π α σ χί ζ ο υ ν ν α μ ι λ ή σ ο υ ν ο ι μ ι κ ρ ο ί ά ν θ ρ ω π ο ι α ν ά μ ε σ α σ τ ’ α ν α φ ι λ η τ ά τ ο υ ς ν α κ α τ α λ ά β ε ι ς τ ι λ έ ν ε ε ί ν α ι τ ο ζη τ ο ύ μ ε ν ο».

Το δάκρυ, ο μακρύς αποπροσανατολισμός της επαφής των ανθρώπων με την πίστη τους στην ελπίδα. «Τ ο ί χο ς ε γ ώ διακεκομμένα σφά λ μ α τ α ε σ ύ κ α ι δ ι π λ ω μ έ ν α γ ρ ά μ μ α τ α να απαυγάζουν απώλεια στη μυ ρ ω δ ι ά τ η ς μ ο ύ χλ α ς».

Σ’ όποιον στίχοι και να καθίσεις να ξαποστάσεις απ’ αυτό τον ποιητικό μαραθώνιο ανασαίνεις μιας ταξιδεμένης στα πέρατα του ασυνείδητου Λογοτεχνίας τα αρωματισμένα οράματα. «Τ ο π ο ί η μ ά μ ο υ γεννάε ι τ ην ε κ ά σ τ ο τ ε π ε ρ ί π τ ω σ η α κ ρ ι β ώ ς ό π ω ς π ρ ο γ ρ α μ μ α τ ί σ τ ηκ ε α π ’ τ ο ν δημιουργό της». Ένα ανάγνωσμα που πλαταίνει και βαθαίνει τις αισθήσεις και που διευρύνει τα σύνορα του είναι.

Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κυρία Σίση Σιακαβάρα.