Έλα ζωή μου.
Βάστα δυο τέρμινα ακόμα.
Βόηθα τα όνειρά μας
να μετακομίσουν σε νέο σπιτικό.
Κράτα γερά τα έπιπλα της μνήμης
μην τα τσακίσουν λόγια
αδέξια φορτηγά
που βιάζονται να ξεφορτώσουν
και να τ’ αφήσουν έκθετα
στο κεφαλόσκαλο της αλλαγής σου.
Σπρώξε να σύρουμε ευγενικά
τις πόρτες που μας κλείδωσαν
έξω απ’ τον μέσα κόσμο μας.
Δεν έφταιγαν αυτές.
Τις εντολές του φόβου εκτελούσαν.
Κόπιασε
να γείρουμε τα παραθυρόφυλλα
που χαράκωσαν τα σκοτάδια μας
με φως ανατέλλοντος ηλίου.
Στη μέση έμεινε η ανατολή.
Έτσι το έκρινε ο καιρός μας.
Κι έλα έπειτα
ν’ αμπαρώσουμε την είσοδο
και να λευτερώσουμε
την τελευταία απότιστη γλάστρα.
Αυτήν που καταδικάσαμε τόσον καιρό
να ομορφαίνει αδέξια
μπαλκόνια ακατοίκητα.
Θα την πάρουμε μαζί μας.
Την περιμένουν περβάζια πλατιά
να την γιατροπορεύσουν.
Βόλεψε πια
την εικόνα του παλιού σπιτιού
στο πορτοφόλι του σεβασμού σου.
Πάμε ζωή μου.
Αργήσαμε.
Κουραστική η μετακόμιση.
Μα θα ‘ρθει κι η ώρα του αναπαμού.
Με το δεξί να μπεις ζωή μου.
Με το δεξί.
APODYOPTES 