Η προαγωγή ενός εργάτη εργοστασίου από τον ιταλικό βορρά, θα τον φέρει κοντά σε μία «καλύτερη» ζωή στο νότο, μα μακριά από την αρραβωνιαστικιά του (Άννα Κάντζι). Άραγε η απόσταση θα επηρεάσει το νεαρό ζευγάρι;
O πολυβραβευμένος auteur Ερμάνο Όλμι (Το Δέντρο με τα Τσόκαρα, 1978) καταπιάνεται με ένα απλοϊκό story, το οποίο, όμως, στα χέρια του αναπτύσσεται σε ένα καίριο, ειλικρινές σχόλιο επάνω στην αποξένωση του ατόμου και την αλλοτρίωση των σχέσεων μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης κοινωνίας του τότε και όχι μόνο.
Η καθαρή σοσιαλιστική του ματιά, αποφεύγει την παγίδα της προπαγάνδας και της φανφάρας, ώστε να μιλήσει με απλά λόγια και λιτά εκφραστικά μέσα για ζητήματα που φλέγουν ακόμη και σήμερα και αφορούν κυρίως τον άνθρωπο της χαμηλής και μεσαίας τάξης, μα και τον Άνθρωπο γενικότερα.
Το νεαρό ζευγάρι του εκβιομηχανισμένου ιταλικού βορρά, αναζητά «μία θέση στον ήλιο» κι έτσι ο Τζιοβάννι (Κάρλο Καμπρίνι) θα δεχτεί το νέο του πόστο με τα προνόμια της ανέλιξης στην ιεραρχία της εταιρίας και της ίδιας της κοινωνίας. Ακολουθώντας το μικροαστικό όνειρο αλλά και την βασική ανάγκη αύξησης του βιοτικού επιπέδου σε μία ραγδαίως αναπτυσσόμενη νέα ζωή, οι «αρραβωνιασμένοι» θα χωρίσουν ψυχή τε και σώματι. Τότε είναι που αναγκάζονται να δώσει ο καθένας τους τη δική του μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες, τις εσωτερικές και εξωτερικές τους συγκρούσεις και τους ποικίλων ειδών πειρασμούς, που βρίσκουν στην πορεία τους προς τον παράδεισο ή την κόλαση… Δύσκολα διακρίνονται πλέον αυτά.
Ο Όλμι δίνει ένα μάθημα σκηνοθετικής οικονομίας, αξιοποιεί στο έπακρο τους φυσικούς χώρους ως σκηνικό της ιστορίας του και καθοδηγεί τους άπειρους – σχεδόν ερασιτέχνες ηθοποιούς του – με αποτελεσματικότητα και ουσία.
Η εναρκτήρια σεκάνς στο καφέ – αίθουσα χορού είναι μνημειώδης και σίγουρα αποτελεί μίας από τις ομορφότερες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
APODYOPTES 