« Έχεις ξεχάσει πως είσαι άνθρωπος. Έχεις λησμονήσει να ατενίζεις προς τα πάνω…»
-γράφει ο Δημήτρης Αθανασέλος

Περαστικέ με τα σφιχτά χείλη, το θολωμένο βλέμμα και τα μάτια όλο κενό. Εσύ, που εσφαλμένα θεοποίησες ό,τι σε έχει προδώσει. Που δε μετουσίωσες την καταχνιά σε αβρότητα.

Εσύ φταις που περιφέρεσαι πνευματικά άεργος και δεν υπακούς της ζωής το αιώνιο πανηγύρι. Εσύ, που κατηγορείς τους πάντες και ποτέ τον εαυτό σου. Εσύ, που φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου, να αντικρύσεις το πηχτό σου σκοτάδι και μέρα με τη μέρα να το κάνεις προσωπικό φως που θα αναβλύζει και θα είναι οδοδείκτης για άτομα σαν κι εσένα.

Έχεις ξεχάσει πως είσαι άνθρωπος. Έχεις λησμονήσει να ατενίζεις προς τα πάνω. Η ορμητική δύναμη της μεταβολής είναι ξένη προς εσένα. Τριγυρνάς με το κουφάρι σου και επαιτείς για αγάπη, ενώ εσύ ο ίδιος δεν την έχεις μέσα σου. Φυλακισμένος στο εγώ σου δε βλέπεις πέρα από εσένα κι ό,τι βλέπεις ολόγυρα σου επιβεβαιώνει το εσωτερικό σου άδειασμα.

Αρνείσαι με νύχια και με δόντια τον αρχαίο νόμο της αλχημείας : «ό,τι μέσα και έξω». Μέχρι και τον έρωτα τον βιώνεις σαν καταναλωτικό προϊόν. Το ίδιο και το σώμα σου. Θέλεις να ζήσεις. Προασπίζεσαι στα λόγια ιδεολογίες, ομορφιά, αγάπη ενώ μέσα σου είσαι νεκρός.

Υποκριτή, έχει θολώσει η ματιά σου από τα πρέπει και τα μη. Έγινες ένα με την ανελευθερία σου και την ύψωσες σα σημαία για να δικαιολογήσεις την κενότητα και τη μιζέρια που άρχουν τη ζωή σου.
Μη κοιτάς που σε κατηγορώ και σε κρίνω, είναι που σκιάζομαι μην τυχαίνει και σου μοιάζω, έστω και λίγο.